Verstuurd met WL2K
8 uur vanmorgen. Het anker plonst in het kristalheldere water van Bahia del Salado, Isla La Graciosa. Canarische eilanden. Wij duiken er vlak achteraan.
Echt waar, een mens zegt dan "glashelder" water. Maar het is ook echt zo zwembadblauw. Je kijkt gewoon naar de bodem 8 meter onder je, je ziet nog net geen tegeltjes. Je hoeft niet te gaan duiken naar kiel of roer. Gewoon kop onder water en je ziet de ganse boot, anker incluis. De anti-aangroeiwerende verf zit er nog overal mooi op. Het anker is goed ingegraven. Er zit geen touw rond de schroef. Enkel is er één anode rond de schroefas verdwenen en de andere is al flink weggevreten. Die anode, die dient om te beletten dat onze bronzen schroef té snel corrodeert, zal dus vervangen dienen te worden.
In de kuip brunchen we op de goeie overtocht.
Ik kan het nog niet geloven dat we hier liggen in deze smalle zeestraat, Estrecho del Rio, tussen Lanzarote en Isla La Graciosa. Ik kijk naar de indrukwekkend hoge wand met bovenop de Mirador van Manrique (de beroemde kunstenaar - adviseur van de eilandraad, die ervoor zorgde dat Lanzarote veel kunstzinniger en mooier bebouwd is dan de andere eilanden).
Vijftien jaar geleden waren we hier al eens. Heel toevallig, gewoon omdat er op Lanzarote geen plek meer was om te overnachten. Ongelooflijk dat we hier nu terug zijn op eigen kiel. Nooit had ik dat durven dromen.
Straks eens gaan kijken in het piepkleine stadje Caleta del Cebo, of ons huisje van toen er nog staat.
Eerst nog maar eens een frisse duik, warm dat het hier is!