Wil je het verhaal horen van zeilboot “Pas de Deux”?
Het moet zo ongeveer tussen Boulogne en Fécamp geweest zijn, in ieder geval aan het begin van onze reis, toen we op de marifoon haar naam voor het eerst hoorden.
Een onmiskenbaar Duits accent klonk over kanaal 16 van de marifoon “Pas de Deux - Pas de Deux - Pas de Deux hier Deneb”. Als “Pas de Deux” dan antwoordt, schakelt men onmiddellijk over op een babbelkanaal, zendt met minder vermogen uit en is enkel nog dicht in de buurt te horen.
De daaropvolgende maanden weerklonk af en toe, tussen weerberichten en oproepen van de Coastguard, de bekende bootsnaam. Een antwoord konden we niet horen, nog minder konden we hun zien, toch zeilden ze mooi met ons op, blijkbaar.
Maar kijk, vorige week, in de Doca de Alcântara in Lissabon. Wie komt daar binnenvaren en meert af quasi tegenover ons? De Pas de Deux, een al wat ouder Duits zeiljacht met een koppel aan boord.
En vanmiddag zijn we ze voorbij “gemotorzeild”, toen we van Sines richting de Algarve voeren. Na een dag met te veel wind, was er vandaag immers weer te weinig.
Dit keer waren we wel dicht genoeg om de oproep te horen : “Pas de Deux - Pas de Deux, hier Deneb, hörst du mich?” En nieuwsgierig als we zijn, schakelen we ook over op kanaal 77.
Er ontspint zich een gesprek over dat ze het motoren beu zijn en willen gaan ankeren. Maar waar? De Deneb zou op verkenning gaan en verslag uitbrengen. Er zijn hier wel een drietal ankerplekken een keer Cabo São Vicente gerond.
Wij hadden al uitgemaakt dat er, met deze helse deining, nog maar één ankerplek een klein beetje beschutting kon leveren : Baleeira en die was nog net vóór het donker te bereiken.
Maar wat een verschrikking ook daar. Een heuse Hawaii branding! Met schuim dat bovenaan van de golven wordt geblazen en groen water waar je doorkijkt. Iets voor surfers als Bert en neef, Gil. Twee zeiljachten liggen er te zwiepen van links naar rechts.
Toch zullen we hier moeten overnachten. Alles vastgezet en gestouwd aan boord alsof we zeilen, zo gaan we tekeer.
Wij zijn al aan het smikkelen van onze melão als de twee Duitse jachten binnenvaren.
Zij hebben ook niks beters kunnen vinden, blijkbaar.
Later horen we nog een gesprekje via de marifoon. ‘Pas de Deux’ ziet het wel zitten op anker, heeft duidelijk meer ervaring. ‘Deneb’ vind het “ein beschissener Ankerplatz”, maakt zich erge zorgen, wil heel vroeg morgen wegvaren….
Of hoe je mensen kan leren kennen, enkel door toevallig een gesprek op te pikken?
Wellicht maken we ergens op onze reis nog wel echt kennis met hun?
Andere ontmoeting vandaag : dolfijnen. Tientallen groepjes van die beestjes. Ze komen aangesurft uit het niets. Plots hoor je het aparte bruisen van de golf die ze veroorzaken vlak naast je.
Als ze echt geluk brengen, zoals zeemannen zeggen, wel dan kan ik je allemaal wel een pakje ervan opsturen. Bij deze!
Cabo de São Vicente
.JPG)
.JPG)