Ik stap nog maar es in de auto voor het zoveelste ritje naar Genk. Er is me weer dringend gevraagd om een "stapeltje" te checken dat voor mij klaarligt.
Hmm, dat ene stapeltje is in werkelijkheid uitgegroeid tot verschillende hoopjes rommel uitgespreid op de vloer in een ongezellig en steeds kaler wordend huis.
Ik zie absoluut geen structuur in de hoopjes maar gelukkig weten mijn ouders perfect wat er voor mij klaarstaat.
Dan begint het… ik voel de stress van de “vertrekkers” op mezelf overslaan, heb geen zin om erover na te denken maar ik zal toch moeten beslissen wat ik meeneem en wat onverbiddelijk naar het containerpark wordt gebracht. Kan ik dit nog gebruiken of is het de emotionele waarde die me tegenhoudt om het weg te gooien, terwijl ik goed weet dat het thuis in één of andere kast verdwijnt en ik er toch niet meer naar omkijk??
Echt niemand ontsnapt aan dit soort dilemma’s, zelfs mijn vriendin Ellen, die toevallig langskomt, wordt (ongewild?) opgezadeld met nog wat extra keukengerief, of is het eerder rommel die ze nooit zal gebruiken?
Even later ontvlucht ik de stress, een ongezellig huis en papa die liefst mijn auto volledig volsteekt met rommel en vertrek met een volle koffer terug richting Geel, een beetje nostalgisch.
Je ouderlijk huis opruimen is toch niet niks, het gevoel dat je geen "basis" meer hebt om naar terug te gaan….in tegenstelling tot de normale gang van zaken in zo'n geval, zitten de ouders nog boordevol plannen. De grote vraag is, waar we de Jakker zullen moeten gaan zoeken als we hun nodig hebben.
Ach ja, ik ben er zeker dat ik als dochter af en toe mee zal kunnen profiteren van de Jakker op wereldreis…
Karen