Verzonden met WL2K

 

De pannenkoeken smaken overheerlijk. Het is immers echt pannenkoekenweer. Karen en Bert weten dan perfect wat ik bedoel.
Koud, regenachtig, en vooral potdichte mist. Alweer! Ja, ik weet het, we zijn aan de Portugese Noordkust. Het water is er koud, de wind warm en vochtig.

 

Onze tocht begon nochtans zo mooi vanmorgen. We voeren de Rio Lima af met op de achtergrond nog steeds de bombos die ook vandaag weer van jetje zullen geven. De wagens voor de historische stoet staan al opgelijnd op straat. Maar wij hebben gisteren genoeg drukte gehad, wij zeilen verder. Naar Leixões.
Daarbij hebben we één goed gesignaleerd obstakel te vermijden, nl. een golfgenerator, die elektriciteit opwekt uit de beweging van de golven. Het is de eerste in de wereld en bestaat uit verschillende modules die half-drijvend aan de oppervlakte hun werk doen.

 

We zeilen eraan voorbij alsof we in een promotiefilmpje zitten. Zo eentje dat ze telkens opnieuw afspelen op watersportbeurzen. Ik zit helemaal achteraan in de kuip tegen de zeereling omdat daar het zonnetje schijnt en dommel een beetje in. Droom over verre landen.
De achteropkomende golven bruisen af en toe vervaarlijk. Neemt de wind toe? Als ik mijn ogen open, zie ik dat Tony de genua heeft uitgeboomd. Op die manier kan het voorzeil beter bol blijven in de golven en kunnen we vlinderen (voor de wind zeilen met aan elke kant één zeil). We bruisen aan 6-7 knopen door het water.

 

Als een andere zeiler mét genaker (heel licht voorzeil) ons voorbijgaat, denken wij beiden hardop aan wat Thomas Siffer overkwam. Genaker en ego aan flarden voordat hij dat zeil in toenemende wind beneden had.

 

Maar : "Kijk naar jezelf, dan heb je al werk genoeg", is ook nu de boodschap.
Voor we het weten is ook óns promotiefilmpje in één klap een thriller.. plots is de enorme tanker die op anker ligt vóór de haven van Leixões verdwenen. De band, die achter ons over zee lag, is vliegensvlug uitgebreid tot bij ons scheepje. Mist, alweer. Vlak vóór de haven. We zien niks, horen wel de hoorn aan de haveningang.

 

Maar die boom moet weg, de genua naar beneden. We lopen veel te snel en kunnen op deze manier niet maneuvreren want enkel vóór de wind varen. Tony naar voren, met zwemvest en aangelijnd. Maar die sterke Tony,krijgt de boom niet los. Ik heb de genuaschoot al gevierd, té vroeg, want nu wordt hij tegen het onderwant gedrukt met zo een kracht dat die helemaal doorbuigt. "Aanhalen die genua", schreeuwt hij, "Nu! Nog, nog, nog ..SNELLER!!!!!" Ik winch me een ongeluk om dat schoot binnen te halen. Schreeuw om meer kracht te kunnen uitoefenen of om mijn frustraties te ventileren? Van het voordek ook een schreeuw : "Het lukt me niet .....niet!!!!"

 

Het ziet er even heel riskant uit, die uithouder wil niet los, zit vast ín een knoop van de schoot. En we blijven er met een rotvaart vandoor gaan, richting haveningang....of dat hopen we toch, want we zien niks.
Dan eindelijk, net als Tony het touw wil gaan doorsnijden, laat het verrekte ding los..pfffff.  We staan samen te trillen in de kuip, Tony nahijgend alsof hij net de marathon gelopen heeft.

Nog is de lijdensweg niet voorbij want het binnenvaren vraagt uiterste concentratie.

De marina interesseert ons niet, we gooien ons anker uit tussen een paar andere jachten die we in de mist ontwaren.

Dat pannenkoekenfeest, ook een beetje verzoenings- en overwinningsfeest dus.

Met een high five bezegelen we ons vertrouwen in elkaar. De lucht is weer heel erg schoon op de Jakker!

 

 

 

Wie wil weten hoe zo een golf generator eruit ziet, een filmpje:

{youtube}7TSmYmV23W0{/youtube}

 

 

Additional information