Tergend langzaam wordt onze Jakker terug toevertrouwd aan haar element.
De kraanmannen trekken de hangbanden weg en ze drijft. Ze beweegt zachtjes, trekt met korte rukjes aan haar touwen.
Vlug naar binnen. Naar de achterkajuit, de ruimte onder de schroefas. Kurkdroog! De gaten van de aardplaat zijn dus echt dicht. Had je daaraan getwijfeld, misschien!!!
Nog even de schroefasdichting ontluchten, zodat de watersmering-koeling functioneert, de motor starten en weg zijn we. Terug naar ons plaatsje aan steiger N.
Nee, uitrusten is er nog niet bij. Op naar de volgende klus. Het to-do lijstje in ons hoofd blijft zeuren over de tijd en dat die snel gaat.
Volgende projectje : het tweede stel zonnepanelen.
Eerst een beugel op de spiegel (poep van een schip) bevestigen zodat ze daarop kunnen rusten.
Met de tekening voor die constructie, resultaat van avonden huisvlijt, is Tony naar een fabrikant getrokken. De gelaste buizen vervolgens hierheen gebracht.
Het hele, nu nog, wankele zootje gaan we nu op zijn plaats hijsen. Geen probleem, op een zeilboot lijnen zat voor dit doel.
“Ja, ja, Jaklien, snel trekken, langzaam ….nog een klein beetje. “ Zulke klusjes, ik ken ze.
Meestal doe ik het net niet goed genoeg, wil altijd veel uitleg bij wat er moet gebeuren.....laat Tony nu net een doener zijn, man van weinig woorden.
Meestal krijgen we het toch wel weer voor elkaar. Nu ook.
Miljaar, twee essentiële buisjes zijn een eind te kort. Wat nu? Dju toch!
Dit ken ik ook....ik ga in 'low profile mode'. Laat Tony nu maar met rust…… in stilte peinzend, taxerend en inschattend komt hij uiteindelijk met plan B. De hele beugel kan wat lager, kwam toch al wat te hoog.
Hij boort nieuwe gaten. Offert drie boortjes op, want, verdorie, in inox boren niet te doen, man. Zaagt buizen korter. Laat tussendoor nog een elleboogstukje in het water vallen. Tovert de hele Jakker om tot atelier met overal kisten en kistjes met schroefjes, boutjes, gereedschap, machines, ja zelfs een heuse (mini) werkbank. Weet je nu waarom we dat allemaal meesleuren?
Maar aan 't eind van de dag staat hij daar te blinken op onze spiegel, de beugel. Hij is zelfs nog niet eens zo mottig. Stoer, dat is het woord!
En net vóór zonsondergang zitten ook de panelen erop! Wat een dag!
