Positie : Kota Ambon, 03°38,81 Z. / 128°11,84 O.
Daar ginds moeten we onderdoor.
De plastic bijeen gedreven in een hoekje, klassiek beeld in Indonesië. De was hangt te drogen onder het dak.
Ambon, de Molukken. Namen die me zo 50 jaar terug flitsen in de tijd. Dagenlang beheersten, in de jaren zeventig, de beelden uit Nederland van de treinkapingen met bloedige afloop, de gijzeling in een school, een ambassade, het nieuws.
De gijzelaars, Ambonezen, Molukkers, wilden dat de Nederlandse regering zich zou inzetten voor een onafhankelijke Zuid-Molukse republiek. Dat is er nooit van gekomen. Ambon is heden ten dage de hoofdstad van de provincie Zuid-Molukken van Indonesië.
Vreemd om hier nu op eigen kiel binnen te varen. Het heeft ons 20 uren gekost. Bij daglicht kunnen we de FAD's (Fish Attracting Devices), waar iedereen voor waarschuwt, goed ontwijken. Onder de vlotjes met afdakje, aan een boei vastgemaakt die op de bodem verankerd zit, wemelt het van vis, hier hoef je de beestjes zomaar op te pikken.
's Nachts kan je enkel hopen dat die FAD's verlicht zijn, dan vormen ze ook niet echt een probleem. Al is het bepaald moeilijk om in het donker hun afstand in te schatten. Daar hebben onze ogen moeite mee.
In het ander geval, als ze onverlicht zijn, moet je in een pikdonkere nacht gewoon geluk hebben om niet in zo een ding verstrikt te raken.
Tijdens die tocht naar Ambon krijgen we ook nog het kortstondige optreden van wel 30 spinner dolfijntjes .
En omdat we ongeveer dezelfde route varen als de commerciële scheepvaart van en naar Ambon ontmoeten we nogal wat van die grote broers. Geen probleem, we zien ze op de verplichte AIS. Zij roepen ons zelfs op als ze een bepaalde koerswijziging willen uitvoeren, die ons in verwarring zou kunnen brengen.
Bij het ochtendgloren komen we bij de ingang van de enorme baai van Ambon aan. Uren laveren we tussen vooral plastic zakken, flesjes, doosjes. Om dan als laatste, via de smalle geul tussen ondieptes door, onder de hoge brug, de lagune binnen te varen. Ferry's, vissers, wrakken liggen hier verspreid over hectaren water. Ook wij vinden een plekje, 14 m diep, tegenover een mooie, nieuwe moskee. Dat zullen we ons nog berouwen.
Zie je de moskee. Te dichtbij.
Uitstapje naar de Merah-Putih brug.
Je ziet de verkeersdrukte vanop de voetgangers brug.
Brommers waar je ook maar kijkt.
Eigenlijk willen we hier ons pakje met de regelaar voor de alternator ophalen. Dat komt van het verre Amerika. Via de tracking app die trouw verslag uitbrengt, volgen we het op de voet. Maar het gaat o, zo traag. Ik hou mijn hart vast want de feestdagen zitten eraan te komen.
Afwachten maar.
Ondertussen verkennen we onze omgeving, de straten rond de universiteit met de levensgevaarlijke trottoirs. We mogen de steiger van de univ gebruiken om Jak af te meren. Maar je kan ons vooral vinden in de moderne koffiebar met airco om op verhaal te komen.
Overal wil men met ons praten, weten waar we vandaan komen, met ons op de foto. Of het nu is in de supermarkt, de koffiebar, de bemo (busje) of gewoon op straat. We staan op heel wat Tik-Tok accounts.
We verlengen onze registratie van de 4G simkaart, kunnen, op wandel door de enorm drukke straten, in een elektrozaakje koolborstels en zwaardere soldeerbouten kopen. Weet je nog om eventueel zelf de alternator te herstellen.
Met de bemo (de stadsbusjes die je bijna gratis overal heen brengen) rijden we over de brug naar de grote Mall. Daar heb je een ACE, een soort Snuffelmarkt, voor de mensen uit Limburg. Tony haalt daar zijn hartje op en koopt nog meer tools, alsof onze halve boot nog niet kreunt onder de werktuigen.
Een week na ons komt de tweemaster Eastern Stream binnen varen, de Nederlandse vlag in top. Ze volgen ongeveer onze route, we zagen hen al een paar keer. Altijd leuk om met zeilcollega's uit eten te gaan, verhalen uit te wisselen met Jaap en Minke.
De hoofdingang van de Pattimura universiteit.
Moeilijk afmeren met Jak, maar het valt tenminste niet droog aan de steiger van de univ.
Met het busje gaan we, onder grote belangstelling, 8 jerrycans diesel kopen (Pertalite). )
Levensgevaarlijke stoep.
Tussen zware regenbuien door verzetten we ook nog heel wat werk. Tony, vrezend voor andere ongelukjes met koolborstels, haalt de starter van de hoofdmotor en de motor van de ankerwinch uit mekaar.
Ik hijs hem ook nog twee keer in de mast om een nieuw stoom-deklicht te plaatsen.
Een van de vele protestantse kerken.
Voor elk wijkje in de stad is er zo een toegangspoort.
Op het terras van een eettentje.
Ambon is een vreselijk drukke stad, die duidelijk uit haar voegen barst. Riksja's, brommers, auto's, busjes, alles slalomt er rond en door elkaar, over één hoofdweg. Het lawaai is niet te harden. Blij dat wij aan de andere kant van de brug wonen.
De Rood Witte brug zo heet ze : de Merah Putih brug. Die naam verwijst naar de rood-witte vlag van Indonesië . Maar rood-wit is ook het symbool van de vrede die er gesloten werd na de zware sektarische onlusten tussen moslims en christenen van 1999 tot 2002, met duizenden doden, en waarbij de moslim groep de witte en de christelijke de rode groep werd genoemd.
Alles lijkt nu peis en vree tussen de moslims en christenen van de volgende generatie. We zien erg veel katholieke en protestantse kerken maar de muezzins doen wel erg hun best de ganse dag heel luid over-aanwezig te zijn met hun oproepen tot gebed, die naar de avond toe bijna twee uur in beslag nemen en je 's ochtends om kwart over vier wakker toeteren.
Je kan in de baai nergens ontsnappen aan de vaak niet erg zuivere gezangen uit wel vijf verschillende moskees. Harde muziek op onze boot, een podcast of het geluid van de ventilator moeten ons redden. Als dat niet helpt, vluchten we naar binnen.
"Onze" moskee.
Moslimmeisjes wachten op hun donut.
Een klein beetje rust en veel groen vinden we in het Commonwealth War Cemetery waar 2000 mannen begraven liggen. Australiërs, Engelsen, Nederlanders. Strijders uit WO II van de land-, lucht- en zeemacht, verzameld op deze plek, vroeger een Nederlands militair later een Japans gevangen kamp.
Iedereen lijkt wél kerstmis te vieren. Ook moslims pikken die feestdag gewoon mee. Overal in de winkels klinken kerstliedjes. In de supermarkt zit er een donkere kerstman, zwetend in zijn rode pak, pruik en baard.
Om middernacht breekt de vuurwerk hel los? Kerstmis “mis” begrepen. Dit zijn zeker niet de middernachtmis gangers. Generale repetitie voor nieuwjaar?
Ook van ons trouwens een rustig, prettig Kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar !!!
De rust van het War Cemetery.