Positie : Grote Baai - Z.W. Pulau Gam : 00°30,46 Z / 130°33,63
Zo ligt Jakker erbij in Yangelo. Tony maakt drone foto's.
De nacht bij de manta's was niet erg rustig, golfjes klotsten tegen de spiegel. Als de wind zou draaien en toeneemt, liggen we op open, woelig water. Geen prettige gedachte.
We vertrekken daarom meteen na onze ontmoeting met de grote, zwarte vissen met vleugels. Naar Yangelo.
Tijdens de overtocht pikken we het 4G signaal op van Arborek. Ik download het VRT nieuws en een aantal podcasts om later onze avonden te vullen.
Maar het afmeren in Yangelo valt tegen. Je moet er best met twee lange touwen vastmaken aan de mangroven wortels, zodat je in het midden van de inham ligt. Want de ankergrond is erg slecht en vooral diep.
Maar de wind staat dwars en het lukt ons niet. Vóór Tony één touw kan vastmaken, ligt Jakker al bijna op de kant. Gefrustreerde verwensingen klinken over het water. We varen zeven mijl terug naar een bekende grote baai. Verwerken ons falen.
Tony manipuleert met de touwen tot we goed liggen.
In Yangelo.
We pakten het duidelijk verkeerd aan want twee dagen later lukt het wel.
Die slechte ervaring slikken we als een lesje. Er zit duidelijk wat sleet op onze vaardigheden, na een jaar landrotten bestaan.
Maar nu liggen we hier bij het verlaten “Chinese resort” dat door de duikers in de wijde omgeving gebruikt wordt als rustplek tussen twee duiken.
We genieten met volle teugen van de vogels, de duizenden vissen, de mogelijkheid om te wandelen, het prachtige water even buiten de baai waar we elke dag snorkelen.
De drone uitproberen.
Een plaatselijke visser brengt ons een grote trevally – horsmakreel, hier gevangen. We zagen hem vlakbij bezig, de ganse dag. Voor ons is vissen verboden , voor hem niet?
Hoe kon hij vermoeden dat we wel een boost in onze eiwitvoorziening konden gebruiken?
Denk niet dat we hier niet meer werken. Het is ideaal om het onderwaterschip nog een keer af te steken, er is geen krokodil, zegt men ons. Ik stik nieuwe ritsen en een nieuw plastic venster in de buiskap. Toch als we ze na hard zwoegen naar beneden kunnen halen. Pikzwart en met pijnlijke vingers blijf ik zitten na mijn gevecht met dat groot gevaarte onder de stikmachine.
Maar het resultaat is pico bello.
Werken aan de buiskap.
Eén ding missen we echter: internet. Want, niet te geloven, er zijn alweer bijna twee maanden in Indonesië verstreken. En, alhoewel we een visum voor zes maanden bezitten, moeten we elke twee maanden opnieuw 180 € betalen en verlengen. Omdat we met het vliegtuig binnen kwamen dit keer, kan dat online door onze agent. Maar hoe bereiken we hem? We hebben geen Starlink, zoals nogal wat andere zeilers.
We proberen met onze Jak naar open water te varen. Daar kunnen we de 4G antenne zien. Pas rond 9 u komen de stralen erdoor. Het lukt ons warempel onze documenten te verzenden. Whatsapp werkt maar dat is ook het enige.
Terug aan boord trek ik mijn GSM, in een waterdichte tas, naar boven in de mast. Heel af en toe pikt die een signaal op en via hotspot kan Tony wat WA berichtjes verzenden. Onze visa zullen in orde komen, laat de agent ons weten. Maar de betaling die moeten we doen op een plek met beter internet. In de grote baai van een week geleden wellicht?
De trevally die de visser ons bracht.
Admin doen in het paradijs.
- Details