Positie : 00°47,71 Z 130°30,11 O , N.W. eiland Batanta, West Papua.
(We ontvangen wat moeizaam 4G via een antenne verder weg.).jpg)
Vóór we vertrekken naar de markt in Sorong.
Gebeurt dit echt? Haalt Tony het anker op en sta ik aan het roer om buiten te varen uit Tampa Garam? Weg uit die veilige maar bloedhete, totaal windstille poel waar we nu al meer dan een maand kleine en grote problemen trachten op te lossen?
Even lijkt alles vlot te gaan, maar dan hoor ik door Tony's koptelefoon de ankerlier “slippen”. We brachten immers, op aandringen van Karen, uit België headsets mee en hoeven nu niet meer te schreeuwen naar elkaar. Ik hoor de ankerlier slippen via de koptelefoon. Dit betekent : de ketting komt helemaal niet omhoog.
Laat het niet waar zijn !
Tientallen minuten later is daar toch het modderige anker...maar de gypsy (het wielsysteem om elke schakel te grijpen en zo de ketting naar boven te brengen) slipt over de as. Die “kettingschijf” moet vervangen worden en wel nu, anders kunnen we niet ankeren op een volgende plek.
We nemen de hondenpoot, zo noemen de Amerikanen een ingang met twee scherpe bochten na mekaar, en ankeren opnieuw net buiten de haven. Geen denken aan dat we terug de haven zouden binnen varen.
Aan Tony's gezicht zie ik dat hij liever hier en nu in het water zou springen en keihard weg zwemmen. Verwensingen hoor ik extra luid via de headset. Waar zijn we weer mee bezig?
Rustig maar, maak je geen zorgen. Met veel tegenzin heeft hij de gypsy's op een kwartiertje verwisseld. Nu kunnen we alsnog vertrekken. Oef. De rust keert weer.
Er is geen wind en in ongeveer zeven uur motoren we naar Waterval Baai op Batanta eiland. Een favoriete plek van vorig jaar.
Sorong met de drukke straten, de overvolle markt, de Saga supermarkt, de taxi's van Maxim, het Indonesische Uber, we laten het voorlopig achter ons.
In mijn enthousiasme over ons vertrek, vergeet ik nog de rest van ons vervolgverhaal te vertellen. Het buitenlager en de schroef zaten in iets meer dan een uur op hun plek. Weer een sterk staaltje van wat de gouden handen van mijn kapitein allemaal kunnen toveren, zonder ook maar een schroefje te laten vallen.
Dat er iets niet goed zat met het ophalen van het anker wisten we. Wick hebben we gevraagd om een bepaald kromgebogen stuk, de kettingstopper, na te maken. Omdat de verroeste ketting dikker is, zet Tony de oude, iets ruimere kettingschijf terug op de lier. Dit had hij beter niet gedaan. Die gypsy slipt immers. Zie hierboven.
Het losmaken van de touwen, die Jakker bijna een jaar op de plek hielden, had ook wat voeten in de aarde. Vooral dat ene landvast dat ín de boom groeide, moesten we met alle macht los wrikken met een schroevendraaier. Wíj hadden dat touw daar zelf helemaal niet vastgemaakt trouwens.
Voorlopig is alle miserie vergeten en zijn we vrij, net als onze buren die, een paar dagen geleden al, het zwaard eindelijk helemaal in de kast van hun catamaran lieten zakken en meteen daarna vertrokken.
Iedereen tevreden. Voor even toch !
Buiten.
- Details