JAKKER, a ship's journey

Positie : Misool  (01°58,61 Z 130°27,89 O) Raja Ampat, West Papua


On the equator.

Voor alle duidelijkheid : onze voorlopig uiteindelijke bestemming (voor volgend jaar ?) is Maleisië en Thailand. We willen deze via de “centrale” weg doorheen Indonesië bereiken, moeten dus maar eens in zuidwestelijke richting beginnen te varen. Maar... de wind staat alweer hard tegen en het is een groot stuk water dat ons wacht. Wedden dat ik je verveel met deze uitleg, die je niks zegt en die je al zo vaak las.
Lang verhaal kort : op dit moment niet mogelijk naar het zuiden, dan zeilen we maar naar het westen, naar Batanta eiland.
Zeilen, ja, de wind is gunstig en het oorpijnigende gerammel van schroef en/of schroefas willen we echt niet horen. Een verblijf in Tampagaram (Sorong) bekomt Jakker slecht. Hetzelfde hels lawaai als vorige keer weerklinkt als we willen vertrekken. Er zit weer erg grof zand tussen de bladen of in het lager, vermoeden we.

Waterval baai, zo staat deze baai in ons logboek vermeld, blijkt een prachtige ankerplek, 14 m diep, vlakbij de jungle en de mangroven. Gratis vogelconcert vanaf 4 à 5 u 's ochtends, het is dan nog donker. Een rivier en een paar watervallen. Ideaal voor een weekje vakantie.
Langs een houten steiger, over de modder van de mangroven gebouwd, loop je in tien minuten naar de eerste waterval. Een perfect zwembadje nodigt uit tot een plons. Van George, de lokale Papua die we er toevallig op een zondag ontmoetten, leerden we dat zij een steen in het water gooien om krokodillen te verjagen alvorens zelf te gaan zwemmen. Die boodschap krijgen kinderen hier mee van hun ouders, zo vertelt hij ons. Het is eens wat anders dan de richtlijn goed rechts en links te kijken alvorens de straat over te steken.


Path to the waterfall.


Waterfall pool, no crocs...for now. 



Eén keer staan we al om 6 u beneden aan het pad dat naar de volgende twee watervallen leidt. Het eerste stuk is steil, daarna brengt een bospaadje je in een half uur naar de bovenliggende stroomversnellingen, het water gutst er over versteende modderformaties. Fascinerend.  Gezeten op een steen, de voeten in het koude water, smikkelen we van het meegebrachte krentenbrood en de koffie. Favoriet blijft echter toch het zwembadje beneden.
Onze wat belabberde zeilersconditie gaat er met sprongen op vooruit nu. Twee keer per dag wandelen en zwemmen, daar hadden we niet vaak de kans toe de laatste tijd.
Sv Huaiqui, de boot waarmee we samen de Ninigo eilanden beleefden, komt nog even langs om afscheid te nemen. Onze wegen scheiden, zij gaan naar het noorden.


Giants of the wood.

Mud turned to stone.


Wij hoppen nog meer west in afwachting van een goed weervenster. Verrassing : in de baai bij Pulau Dayang ligt al een zeilboot en als Tony even gaat kennis maken, komt hij terug met het verhaal dat we, zonder het te weten, in een manta baai beland zijn. Mooi toeval ! Als we 's ochtends vroeg een kijkje gaan nemen, zien we een merkteken van stenen en koraal op de zandbodem. Niet lang daarna dient zich een eerste manta aan. Meteen gaan tientallen poetsvisjes aan de slag om deze grote, sierlijke vis van vervelend ongedierte te ontdoen. Er komt een tweede en een derde klant. Je hoeft geen geschoolde onderzoeker te zijn om de verschillende dieren na een tijdje te herkennen. Eentje heeft een heel erg korte (afgeknipte) staart,  een andere is duidelijk kleiner en erg donker, een derde heeft een bleke verkleuring op zijn rug aan beide zijden van zijn/haar staart. Ga zo maar door, het is zo interessant dat we hier drie dagen blijven en uren met de manta's doorbrengen. We zien ook een grote murene even vrij rond zwemmend alvorens terug in zijn kot te verdwijnen.
Waarom zijn hier zoveel triggerfishes ? Die moet je in de gaten houden, ze happen wel eens naar duikers.


Huge and still so elegant.


The one with the cut tail,


and the one with white spots on his back.



Het weer, we geven het nochtans veel kansen, wordt maar niet beter. We brainstormen wat en besluiten terug te varen naar Selat Sele, het van riffen en eilandjes vergeven kanaal met turbulente stromingen en draaikolken, dat vertrekt ten zuiden van Sorong. Als je dit tot het einde volgt, kom je quasi tegenover Pulau Misool uit.
We vinden een plekje om te overnachten bij Pulau Yefman. Maar net voor donker verkassen we nog snel naar de andere, tegen het naderend onweer beter beschutte, kant van het eilandje. Alle elektronica verdwijnt weer in de oven, gelukkig trekt het onweer over zonder onheil aan te richten.
Volgende stop : het stadje Seget. Van hieruit kan je de zeestraat makkelijk oversteken.
Een tiental vissersboten vieren hier op anker het weekend. Khaled, ook een visser, beweert hij althans, bezoekt ons in zijn kano, voor een praatje en zo blijkt na anderhalf uur, maar vooral voor een biertje. Alcohol is op veel plaatsen verboden in Indonesië. Wij willen geen problemen. Dus “Sorry, Ma'af, Khaled”, geen bier. De vissers vertrekken allemaal in de loop van de zondag. Wij willen hun, als het goed is, morgen volgen.

Nog een berichtje terzijde : het herstelde kettingwiel doet het prima. Captain Tony zou niet zo tevreden grijnzen, als het anders was. De ankerketting loopt soepel af en ook het inhalen is veel makkelijker. Met dank aan Wick.