On-aards paradijs, Wayag (en Pef).

Details: Created: 30 September 2023

Positie : Tampagaram Marina, Sorong (West-Papua – Indonesia).

Mount Pendito, Wayag. Wat een uitzicht !

Raja4Divers Resort (op Pulau Pef) :

“Je komt er aan als gast, voelt je een koning en gaat weg als vriend”, hun slogan. Een cliché ? Maar echt wel waar. Nu zijn wij geen resort mensen en wellicht makkelijk overdonderd, maar je voelt je hier erg snel deel van de familie.
Daar zorgt onder meer de staf van zo een 60 mensen voor. Iedereen is even attent, van general manager, Yvonne, tot het jongetje dat onze dinghy aanneemt. Komt het ook doordat Zwitserse eigenares Maja een mooie mix heeft gevonden tussen Europese en Indonesische toetsen ?
Aan de lange eettafel wordt Duits gesproken, weer eens wat anders dan het standaard cruisers Engels. De maaltijden vormen een speciaal social event voor ons, vaak kluizenaars tegen wil en dank. De gesprekken met de jonge gasten, duikers bovendien, verfrissend interessant.
We doen twee duiken met hen en kunnen zo heel wat klein spul zien. Raja Ampat (Vier Vorsten eilanden) is immers bekend als macro duikspot.
Naaktslakken, kleine poetsgarnalen, piepkleine visjes en krabbetjes, Gogos onze duikgids zoekt ze voor ons. Zelf dit kleine grut opsporen, lukt maar moeilijk. We merken een zwemmende en een rustende wobbegong (tapijthaai) op, prachtig gecamoufleerde haaien. Wobbegongs zijn verplichte kost hier. Net als het pygmee zeepaardje, dat we echter niet zagen.

De mysterieuze ingang van Hidden Bay Pef island.

Hidden Bay.

Bungalows verstopt in het groen.

Op de top !

Het resort aan ons voeten.

Eén ding vooraleer je beslist hierheen te komen. De op een klein budget rondzeilende medemens vindt hier stoppen wellicht een te grote aderlating, vandaar de slechte beoordeling die sommige zeilers geven, vermoed ik.
Maar op deze zeer afgelegen plek kwaliteit bieden, dat moet inderdaad handen vol geld kosten.
In Pulau Wayag, onze volgend doel, is niks te koop, kunnen we weer sparen. We stoppen voor één nacht in Miniayfun alvorens langsheen de Eagle Rocks, vier eilandjes quasi in het midden van de zee, koers te zetten naar Wayag. O ja, voor even zijn we weer terug op “ons” noordelijk halfrond, de evenaar ligt nu ten zuiden van ons. 's Nachts kunnen we drie sterren van de Grote Beer onderscheiden.

Wayag, een buitenaardse wereld.

Belangrijk : de zon schijnt als we er aankomen. We varen, opgewonden als kinderen, binnen in een totaal onaardse wereld, nooit-eerder-gezien. Prehistorie ! Jurassic Park! Schiet er door me heen. Woorden om dit te beschrijven, vind ik niet. Ook mijn doorgaans moeilijk te imponeren kapitein is nu helemaal in de wolken.
Echt niet zonder reden opent elke brochure, elke website over Raja Ampat met een foto van de karst eilandjes van Wayag, ontstaan zo een 1,8 miljoen jaren geleden toen de oceaanbodem omhooggestuwd werd.
Je herkent konen, sinusoïde reeksen, champignons, afgeplatte kegels. Allemaal zijn ze prachtig opgesteld. Eén reeks vormt een groot amfitheater, waarin jachten graag ankeren. Wij vinden het er te diep. Wat verder heb je tweeling eilandjes en nog wat konen quasi willekeurig in het turkoois blauwe water neergezet alsof een kunstenaar er zich mee bemoeid heeft. Uren hebben we rondgevaren, rondgedwaald, met open mond. Foto's maken lijkt slappe kost, vergeleken met het echte ding.
Een aller lieflijkste snorkelplek ontdekken we tegenover het “verplichte” klim pad naar de top van Mount Pindito.
Maar eerst zweten we ons te pletter tijdens de klim. Op handen en voeten zoekend naar het niet aangeduide pad. Als je denkt : “Hier stopt het, moet je naar rechts!” Dat hadden we gelezen, klopt ook. De beloning, een onvervalst wauw moment, wacht boven.

We deden het !

Konen, sinusoïden, kegels, champignons !

Eindelijk kunnen we ook onze benen trainen op de talloze wandelstrandjes, pas op, enkel bij laag water zijn ze er.
Het bezoek van een bootje met acht mannen : Rangers, militairen en Polisi, verwachtten we al veel vroeger. In moeizaam Engels leggen ze uit dat we hier niks zijn met onze Raja Ampat permit, dat we nog een heel andere permit voor het Nationaal Park nodig hebben en of we dat willen aanvragen en betalen als we weer in Sorong zijn?! Stikkers en papieren worden opgediept en overhandigd en met een vriendelijk Terima Kasih (dank je), verdwijnen ze weer.

De volgende dag met zware regen bezorgt ons helemaal een ongemakkelijk gevoel, mist stijgt op tussen de met tropisch oerwoud begroeide heuvels, je zou zo een Pterodactylus boven je hoofd verwachten.
Nee, prehistorische dieren zien we niet, wij moeten het doen met een drietal prachtig gekleurde ijsvogels die ons op een wandeling begeleiden.

Zes dagen vliegen voorbij. Moederziel alleen op anker in deze archipel, als de laatste stervelingen op aarde ! Tot een Noorse boot ons komt vervoegen. Hun koelkast heeft het begeven, dus genieten we samen van de op Jakker gekoelde Bintang biertjes.

Met frisse tegenzin verlaten we dit laatste, on-wereldlijke paradijsje en keren terug naar de harde werkelijkheid van ons cruisersleven. Bestaat er iets meer wereldlijks dan het organiseren van een visum verlenging in het bureaucratische Indonesië ?