JAKKER, a ship's journey

Positie : Jayapura , (Provincie Papua) Indonesië, 02°22,90 Z 140°43,31 O


First impression of Jayapura....


but this is also Jayapura, a lot of rubish in the water. 

Jayapura
doemt op tegen de donkere lucht, we hadden net een squall. Heel veel lichtjes tegen een berg. De vissersboten, die in de nacht een felle lichtstraal op mij richtten, om hun aanwezigheid te melden, scheren vlak langs om ons te begroeten/bekijken.
We motoren verder vlot de grote haven binnen. De smurrie, waar men ons voor waarschuwde, zie je al van ver. Een open riool, niet meer of niet minder. Van waterzuivering, “Aquafin” een dienst waarvoor Tony zijn heel leven werkte, hebben ze hier nog nooit gehoord.

Als we dicht langs de politieboten varend de omgeving verkennen, gebaart men ons aan de boei vast te maken. Mooie oplossing, ankeren moet hier namelijk op 30+ m.
Met de dinghy aan de kant, een volgend probleem want hun steiger is ontmanteld, men werkt aan een nieuwe. Acrobatisch ben ik nooit geweest, maar het lukt me toch van Jak, op een vlondertje, over een balustrade klimmend bij de politie post te raken, zo komen we meteen in het centrum van de stad. Heel veel volk, massa's brommertjes, busjes, hels lawaai, uitlaatgassen ! In zo een grote stad waren we sinds mensenheugenis niet meer. Zijn we echt zulke kluizenaars geworden ?
Wij vallen op, mensen buigen voor ons, roepen een welkom. Nee, onveilig voelen we ons totaal niet.


Indonesian flag and the quarantaine flag. 




At a mooring close to the Polisi - dock. 

Inklaren.
De zoektocht naar het kantoor van de douane (Bea Cukai) en Imigrasi in een stad waar niemand Engels kan, duurt meer dan een uur. Onze buschauffeur, die aanvankelijk bleek te weten waar we heen moeten, rijdt zomaar wat in cirkels, vraagt hier en daar. We herkennen punten waar we net ook al waren.
Uiteindelijk, we hadden de hoop al opgegeven, staan we dan toch voor het chique gebouw van de douane. Daar worden we zo vriendelijk ontvangen, dat het haast ongemakkelijk wordt. We krijgen koffie en water en chef Adeltus bevestigt dat we gewoon kunnen blijven tot ons rigging probleem is opgelost. Nog wat koetjes en kalfjes over Indonesië en België en de “verplichte” foto, dan zijn we vrij om te vertrekken.
Op weg naar Imigrasi springen we binnen bij het Mercure Hotel voor een lekkere nasi goreng lunch. Hmm, kip saté met saté saus, ik zal hier zeker aan mijn trekken komen.
Bij Imigrasi wordt er onmiddellijk tijd voor ons gemaakt, toch zitten we nog twee uur op stoeltjes te wachten tot ons paspoort klaar is. Iedereen, wat lopen hier veel beambten rond, wil met ons praten, dat wel. Weer een foto en de belofte dat ze morgen naar de boot komen voor meer foto's en een bezoek.
Wij zijn uitgeput, slapen erg vast tot de muezzins van verschillende moskeeën, ons om 4u15 oproepen tot het gebed.


Smiling customs officers.


Immigrations officers need a picture with the captain and the boat. 


No need to put the motor on the tender. 

Ruim anderhalf uur te laat verschijnen, in de gietende regen, vier Imigrasi ambtenaren. Als ze zien dat Tony met een bootje aan komt roeien (ons motortje hangt nog op de reling) en ze halsbrekende toeren moeten uithalen om daarin te raken, stellen ze zich tevreden met een foto van henzelf met captain Tony en Jakker op de achtergrond.
Een bezoek aan de haven meester, we zijn het al gewoon, zelfde verhaal. Steeds meer ambtenaren komen een kijkje nemen bij de balie waar wij zitten, allemaal even vriendelijk. Alles is in orde, we moeten enkel nog even dag komen zeggen als we vertrekken, dan krijgen we een formulier mee voor onze volgende haven. De havenmeester maakt een afspraak met de officieren van Quarantaine, die zullen morgen onze boot inspecteren.
Een busje brengt ons naar de Telkomsel Grapari (in Entrop) om een SIM kaart en credits te kopen. Slechts op deze ene plek kan dat gebeuren. In Indonesië geen topup op alle hoeken van de straat. Alles gaat hier volgens het strenge boekje.

Terug op de boot en in de stank van de haven, een déjà vue. In de tachtiger jaren was het in Boulogne niks beter en ook in Blankenberge was het havenwater een vieze bedoening. Akkoord, er dreef niet zoveel plastic rond. Hier vervangt het water gewoon de vuilnis emmer waar men alles in kiepert.
Kinderen spelen in dit water, een visser trekt een visnet achter zich aan. Een man met duikpak en speargun zwemt langs onze boot. Terwijl wij moeite hebben niet te kokhalzen.


Fancy new building...slums in front.

In de mast.
Om 6 u zaterdagochtend hangt Tony al hoog en droog in het topje van de mast. Met vereende krachten, ik beneden en hij vanboven leiden we de spival zeker 6 keer in tegengestelde richting om de voorstag heen. Helemaal vrij hangt die nu. Dit hadden we op zee nooit kunnen flikken.
Toch willen we deze val opnieuw aan de preekstoel bevestigen, zodat ze een eventuele breuk van de voorstag kan opvangen.


Trying  to fix the problem with the jib.

Nu nog enkel boodschappen doen. Er is een hypermarkt vlakbij.
Voor hypermarkten ben ik allergisch, veel te groot en je loopt er kilometers. Na de winkeltjes van het afgelopen jaar lijkt mij deze ruimte helemaal immens, zo clean, zo licht, zo 'n ruime gangpaden. De grootste uitdaging in Indonesië : wat precies zit er in dat potje, dit zakje of deze doos. Alles Indonesische merken en dit keer zoek ik tevergeefs naar een Engelse vertaling. Erg tijdrovend zo boodschappen doen. Het zal wel loslopen als we wat oefenen.


The Jayapura Mall .


Lots of scooters.

Het is intussen al maandag en we krijgen bericht dat we bij het Polisi dok moeten vertrekken.
De enige andere ankerplek is achter Madurau eiland, bij de vissersboten, maar het is er erg onrustig. Ontspannen slapen kunnen we vergeten. Zo gauw we het papier van de havenmeester hebben, zijn we hier weg. Quarantaine inspectie is blijkbaar ook niet nodig.

Zo herinneren we ons Jayapura : een uit haar voegen barstende stad met chaotisch verkeer, ontelbare moskeeën en luid door elkaar roepende muezzins, vriendelijke mensen die jammer genoeg geen Engels praten maar ons wel uitbundig groeten en tenslotte de VIP behandeling die we in elke winkel, elk restaurant krijgen en overal willen ze met ons op de foto, hier zijn wij de exoten.

At anchor near the island Madurau.



Houses built above the water.


Indonesian style fishing boat.