JAKKER, a ship's journey

Positie : Hermits eilanden (PNG) 01°31,73 Z  145°03,25 O

Hij (of zij) komt recht op ons toe gezwommen. Zijn enorme smoel gigantisch groot opengesperd, als om niks van de kril-soep te missen. Met één vleugelslag zwenkt hij elegant vóór ons door, nog een beweging en hij is al in het troebele water verdwenen.
Je raadde het al, we ontmoetten de manta roggen, daarvoor zijn we vanochtend vroeg opgestaan.
We zagen al een drietal schimmen, maar deze is de ster van vandaag. Honderd meter van ons vandaan fourageren er nog tientallen. We zien de zwarte vleugeltippen boven het water wenken. Maar wat bewegen wij langzaam als logge mormels tegenover deze rustige en toch zo snelle racers. Inhalen kunnen we ze nooit. We zwommen al genoeg heen en weer in de pas.
Dit was het dan.
Tevreden keren we terug naar het huisje van Adrian, onze gids, jongste zoon van de beroemde manta whisperer Bob, die in januari dit jaar overleed. Hij moet Jacques-Yves Cousteau nog gekend hebben, die hier eind jaren tachtig onderzoek deed.
Zijn zoons, Ben en Adrian, zetten de mooie taak die Bob zich stelde, het beschermen van de manta's en hun habitat, verder.
Wij vinken dit puntje op ons programma af.

“Verhalen vertellen”.
Dat is waar het om draait in de eilanden van PNG.
Kano's met mensen jong en oud komen langs om fruit en groenten te ruilen tegen alles wat we kunnen missen, maar toch vooral om hun verhalen te vertellen en de onze te horen.
Boston en Tony bewaken het eiland Maron (Hermits eilanden) zo zeggen ze zelf. Ze brengen ons, de ochtend na onze aankomst, jonge kokosnoten, “to drink”. Hun verhalen komen nadat ze ons uithoorden over ons land, kinderen, kleinkinderen, onze reis. Verhalen over de gevaarlijke tochten met hun open motorboten honderden mijlen ver, doorheen ruwe zee en piraten gebied, naar Manus (Lorengau) en Vanimo (on the mainland). Best heftig, er worden af en toe boten vermist waarvan ze nooit wat terugvinden, nooit zullen weten wat ermee gebeurde.

Mij intrigeert vooral de story van Queen Emma. Trots vertellen ze over haar kasteel op hun eiland. Iemand verwoestte het, er blijft enkel een ruïne over. Queen Emma ? Dat zegt me niks. Later in onze, onvolprezen Wikipedia offline (we hebben immers geen internet) vind ik “Queen Emma of New Guinea” warempel terug. Een mooie dame, die Emma Coe, zakenvrouw, eigenaar van plantages en blijkbaar ook van een “kasteel” op dit eiland. Speelde zich allemaal af in het begin van de 20ste eeuw. Interessant.

Ruzie in het paradijs.
Een minder prettig verhaal vertelt Richard ons. Ondertussen verhuisden we naar Penau eiland en het zuid rif.
Richard komt ons uitnodigen voor een eilandbezoekje maar moet er meteen bij zeggen dat het vandaag niet kan. Er komt een delegatie van de nieuwe, grote Akib High School, gevestigd op het tegenoverliggend eiland. Samen gaan ze trachten een oplossing te vinden voor een meer vreedzame schoolomgeving ?!
Wat gebeurde er ? Leerlingen uit Manus (het grote eiland hier 150 mijl vandaan en bekend om de raskol gangs en de daardoor meer wantrouwige, vijandelijke mentaliteit van de bewoners) hebben boel geschopt met de leerlingen uit de Ninigo groep. Er kwamen zelfs messen aan te pas.
Richard, verantwoordelijk voor de 40 tieners uit Ninigo, wil een afkoelingsperiode en de uitwijzing van de oproerkraaiers. Hij maakt zich grote zorgen, dat zie je zo. Bang dat de fameuze vriendelijke, vredevolle eilandmentaleit van de Ninigo en Hermits eilanden op termijn ten dode is opgeschreven.
Hij vertrouwt ons dat allemaal toe terwijl we in zijn zelfgebouwde huis schuilen voor alweer een hoosbui (we incasseren heel veel regen in de Hermits). We zitten op één van de vier grote tafels, in elke hoek staat er zo één. Later blijkt, dit zijn hun bedden. Op eentje spartelt Richards baby neefje onder de klamboe .
Als de regen ophoudt , keren we naar huis, onze Jak vol met pompoenen, snake beans en kokosnoten.

Jakker = Shelter.
We verhuizen nogmaals, nu naar het noorden van Luf eiland, op de vlucht voor sterke zuid oosten wind. Halfweg tussen de huisjes van de village aan de ene kant en de school op Akib eiland aan de andere kant, vormen we hier de ideale stopplaats voor kano's onderweg.
Op een middag komt Rosalita met haar twee dochtertjes Ivy en Chloë beschutting zoeken in een heuse wolkbreuk. Ze willen groenten en fruit ruilen.
We nemen ze gauw aan boord. Ik zoek wat handdoeken om hun rillen tegen gaan, maak koffie met melk en suiker. Een lolly gaat er bij kinderen en volwassenen ook altijd in. Mama is niet verlegen, ze babbelt er vrolijk op los. Wil mijn jurk wel graag hebben, grapt ze.
Na de bui vertrekken ze weer welgezind. Rijst, T-shirts en een jurkje rijker.
Voor ons een leuk intermezzo.

's Avonds, het is pikdonker en het stortregent, alweer, wij luisteren een podcast in de kuip, wordt er geroepen. Is er nu nog iemand in de lagune onderweg? Een lampje licht op. Hello!  Twee druipnatte jongens in een kano verschijnen in beeld. Ik zei het al, wij zijn de ideale shelter. Ze vragen of ze even aan boord mogen schuilen. Kan je ze dat weigeren?
Aan boord toveren ze uit een waterdichte emmer twee lange broeken tevoorschijn die ze moeizaam over hun natte benen sjorren. In je ondergoed ga je, als wegopgevoede jongeman,  niet op bezoek. Troy en Shane (19 en 21 jaar) zijn op weg naar school. Morgen is de vakantie voorbij. Ook zij vertellen graag, over hun toekomstdromen van een job en mooie meisjes ergens op het vasteland van PNG, over de twee schooljaren die ze nog voor de boeg hebben. En, of ze mogen roken, hun zelf gekweekte tabak “brus”. De regen stopt niet echt, maar het is over achten, de koffie is op en ze moeten gaan. Lange broeken weer uitworstelen, in de emmer proppen, de bananen die ze bijhebben voor onderweg, krijgen wij, beleefd handjes schudden en weg zijn ze.
Minstens even interessant als onze podcast, deze ontmoeting.

Maar we willen ook nog wel eens meer uit ons kot komen, gaan wandelen, snorkelen, duiken . Vooral één spelbreker belet ons dat, we verzuchten dus : “Who'll stop the rain?”