JAKKER, a ship's journey

Positie : Gizo.



Wat een mooie spot om uit het water te gaan ! 

Het leven hangt aan elkaar van verrassingen. Plots verschijnt, als een geschenk uit de hemel het Australisch superjacht C'est la vie, naast ons op de ankerplek. Blijkt dat ze over een Starlink connectie beschikken voor internet en wij er gebruik van mogen maken. Zo kan ik je toch nog één en ander vertellen.

Het volgende gebeurde allemaal gelijktijdig met het uitvallen van het internet en onze tijdelijke terugkeer naar het Stenen Tijdperk. Maar ik vond dat ik je van onze totale afzondering eerst op de hoogte moest stellen. Daarom nu pas het relaas van onze haul out.

“Hij houdt van mij, hij houdt niet van mij, hij houdt van mij, hij....”. Ken je dat spelletje nog? Je zegt het rijmpje op terwijl je bloemblaadjes uittrekt.
Geloof het of niet, maar wij doen de laatste weken net zo een spelletje. Wij reciteren echter : “We gaan uit het water. We gaan niet uit het water. We gaan....”.
Schreef ik in een vorig tekstje nog dat we absoluut NIET uit het water zouden gaan hier in Liapari (nadat we het eerst wel van plan waren ) immers de installatie te krakkemikkig, het verblijf op de “kar” te duur, het werken op een ondergrond van balken met grote openingen ertussen te gevaarlijk en...en...en.
Toch liggen we op dit moment, het is 6u, ochtendschemering en hoog water, (enkel bij hoog water is het er diep genoeg) vóór de helling te wachten om op de kar te varen, de kar die ons vervolgens op rails en door middel van een zware kabel en winch “omhoog” zal trekken uit het water.


6u30 's ochtends ... we zijn er klaar voor. 

Het is vooral Jérôme die ons over de streep heeft getrokken. Hij beweert dat het in Indonesië veel duurder is. Bovendien kost het ons steeds meer moeite om Jakkers baard af te doen, ook al geven we dat aan onszelf niet graag toe . Vooruit, we gaan ervoor. Rij Jakker maar uit het water !
Acht mannen assisteren bij de job, twee zitten constant in het water en controleren hoe de kiel van Jakker op de kar zakt, eerst een beetje scheef, maar dat wordt met houten spieën snel gecorrigeerd.
Twee uur duurt heel de procedure want we gaan echt centimeter voor centimeter vooruit en omhoog.
De splinternieuwe hogedrukspuit kan niet gebruikt worden, de lans is niet meegeleverd. Pech. “Dat lossen we op volgens Solomon style” : geeft Levin, de ploegbaas, meteen de oplossing. Een aantal werkers borstelt en schuurt de romp schoon, zo gauw Jakker uit het water is.


Daar moeten we naar boven.

Twee werkers aan elke kant. 

Strenge kapitein - toezichter .

Langzaam , langzaam.


Aan dit oog hangt het leven van Jakker.

Het machine hok.


Brrr, zo hoog !?

En dan is het aan ons. Men zet een ladder tegen de romp, hup, naar boven. Slik. De oude ladder kraakt, steunt en wiebelt. Durf ik die 6 m omhoog? Met het water in de handen kom ik boven. Maar hoe vaker ik omhoog en omlaag klim, hoe beter het gaat.
Jakker staat echt wel flink wat hoger dan we gewoon zijn. Een groot verschil. Met de verfroller op een steel (van zeiler Iggy geleend) kan Tony tot bovenaan geraken. Normaal heeft hij hiervoor een klein opstapje nodig.
Maar zo ver zijn we nog niet. Eerst moet het roest op de kiel behandeld. Na grondig schuren breng ik een anti-roestlaag aan en later een primer zodat de antifouling kan hechten. Tony schuurt de schroef tot die glanst.


Bungalow with ...


a view. 

Genoeg gewerkt voor vandaag. We stappen naar de luxe van onze bungalow. Genieten van een lekkere douche, een boterhammetje eten, een kingsize zacht bed, een toilet (het onze aan boord is onbruikbaar nu) en snel internet aan deze kant van het eiland. NIET dus want uitgerekend vanmiddag viel het internet leven in de helft van de Salomonseilanden volledig stil. De gebroken glasvezelkabel zorgde daarvoor. Maar daar kwamen we pas veel later achter.

Die eerst nacht trekt er een heuse storm over Liapari met bakken regen die oorverdovend ratelen op ons zinken bungalow dak. De volgende dag schilderen we het onderwaterschip tussen buien door. Zoals we verwachtten, duurt het werk hier langer. Dat komt door het extra klimwerk, dat uiterste voorzichtigheid vraagt. Het is niet gewoon vorderen en telkens de verfpot een beetje vooruit schuiven.


Wankele stellingen.


Ik doe zo ver en hoog als mijn arm wil.


De oude installatie houdt Jakker goed recht. Voor ons is het moeilijk werken al kruipend over balken.

We geraken er door die regen niet in één dag , werken de volgende dag de tweede laag af. Een druppel antifouling, bijna in Tony's oog, zorgt voor vertraging. Door zijn snelle reactie kwam het giftige spul niet ín zijn oog maar op zijn wimpers terecht. Met het uitspoelen en schoonmaken verliezen we kostbare tijd. Stressen. Maar met zijn oog blijkt alles, ook nadien, ok.
Uiteindelijk ziet Jakker er weer pico bello uit en kan zij om 7u30 zaterdagochtend, nadat Tony Levin en de mannen, met kater na een feestje, uit bed is gaan halen, terug in het water.
Oef. Weer een moeilijk werkje opgeknapt.

Omgekeerde actie.






Laatste fotootje met vrienden, Ignazio en Jérôme, in het Round House (destijds fungerend als atelier om dinghy cover te maken).