Positie : Liapari (07°56,72 Z / 156° 42,78 O).



Stralend blauwe hemel. Enkele donzige wolkjes spiegelen zich in het gladde water. Een briesje zo licht, bedoelt men dit met een “zuchtje” wind ?
Typisch Middellandse Zee-zomer-weer. Wij krijgen een te gek vakantiegevoel en varen, zeilen zelfs, naar Mbanbanga eiland waar je twee hotelletjes vindt. Want behalve zwemmen, snorkelen, duiken, luieren, hoort bij vakantie toch ook af en toe een etentje, een drankje, een cocktail. Pizza, crayfish (langousten), margarita voor mij, B52 voor captain Tony, het gaat er allemaal vlotjes in. En wat een decor.
Zes dagen duurt onze “vakantie” nu al en we krijgen er niet genoeg van. Kolombangara kijkt toe vanuit de verte en ziet dat het goed is.


Soms is dit ons leven. 


Ons favoriete visje.



Enig nadeel : aan boord wordt het smelt heet en dat bedoel ik letterlijk. De zon, die twaalf uur per dag ons dek teistert, en het badwaterwarme water (31°) waarin we dobberen, maken van de boot een sauna, geen greintje koelte te bespeuren. De ventilatoren draaien overuren, dag én nacht. Ik heb constant een zweetbaardje en ik kan je verzekeren dan is het écht warm. Toch proberen we ook een beetje te werken.
Ik hijs Tony op een vroege bewolkte ochtend in de mast voor algemeen nazicht van rigging en zalingen en voor reparatie van het deklicht. De Windex (windrichting aanwijzer) in de top van de mast krijgt, als altijd, zijn likje naaimachine olie smering.
Best al een tijd geleden die hele “in de mast hijs toestand”, maar we kunnen het allebei nog.
Ook de Yamaha buitenboord motor moet nagekeken en het staartstuk krijgt nieuwe olie. Bij gebrek aan motorbank, houd ik de motor rechtop en functioneer zo als motor standaard. Heb ik nu promotie gemaakt?


Moeilijke job !


Olie in staartstuk vervangen. 


Als een aapje in de mast ! 


Onderhoud van de radio antenne voor mijn wekelijks praatje met ON7KO (Vlaamse vriend radio amateur).

Ook ons hoofd moet aan het werk. We lezen ons in over onze volgende bestemmingen Papoea Nieuw Guinea (PNG) en Indonesië. Moeilijk om post covid lees recente info te krijgen.
Ik schrijf een aantal mensen aan die kunnen helpen een visum voor Indonesië te bemachtigen. Zonder hulp (je moet o.a. een aanbevelingsbrief hebben van een sponsor ) lukt het je niet. Bovendien zijn de prijzen voor een visum door de regering pas onlangs serieus opgetrokken en de verschillende agenten en advocaten dienen, voor hun service, de meest uiteenlopende onkostennota's in. Het is echt oppassen geblazen voor oplichters en door de bomen zie je het bos vaak niet meer.
Pas uit Indonesië aangekomen collega zeilers Jérôme en Eric spuien info die we allemaal proberen op te slaan. Onze oren tuiten. Gegevens van betrouwbare, behulpzame Indonesiërs sturen ze ons via Whatsapp of Messenger. We kijken samen naar satellietkaarten op de smartphone, bestuderen ankerplekken, plaatsen waypoints.
Hoe raakten we veertig jaar geleden ook op onze bestemming, met enkel papieren kaarten en weinig info ter beschikking, vraag ik me af.
Ook wij zijn ondertussen tot de moderne zeilers gaan behoren, moet ik vaststellen. Al is Starlink nog een ver van ons bed show.


Onderweg naar Liapari krijgen we gezelschap.  

Indonesië is voor later. Eerst moeten we nog rond PNG. Vroeger al bekend als één van de “wildste” landen ter wereld, lees je nog steeds horror verhalen over PNG . We willen ze ook niet het voordeel van de twijfel gunnen, en het gewoon uitproberen zoals onze Duitse vrienden, dan ben je wellicht de klos.
De Solomonverhalen van één van onze vrienden over corrupte politiebeambten hier zijn beangstigend, reden om wenkbrauwen te fronsen en PNG is zeker nog erger.
Dus wat zullen we doen ? Waar is het inklaren veilig ?
Iedereen zegt : “Steden moet je vermijden, daar zitten de “rascals”, eilanden zijn veel veiliger.” Bougainville is het eerste eiland slechts een paar mijl ten noorden van de Salomonseilanden. Het hoort tot PNG maar streed een tiental jaar geleden een zware onafhankelijkheidsstrijd, een strijd met doden en gewonden en volledig vernielde steden. Zo veroverde het een zekere autonomie, de centrale regering trok zijn handen af van Bougainville waar nu Australiërs en Nieuw-Zeelanders een oogje in het zeil houden. Hoe zit het daar met de veiligheid voor één enkel buitenlands bootje dat er zich komt aanmelden?
Het minste wat je mag verwachten is dat ze je belagen met ontelbare beden om van alles en nog wat.
Ook Rabaul, samen met Kokopo vroeger immens populair bij zeilers, wordt afgeraden nu. Het is er allemaal erg veranderd sinds de vulkaan bijna de ganse stad verwoest heeft. Een inwoner (een ontmoeting op Lola Island leverde me zijn email adres op) van Rabaul mailde me dat. Waarom zou je eigenlijk hierheen komen, schrijft hij?
Waar zijn we aan begonnen? PNG heeft echt een erg slechte naam gekregen.

De beste tactiek ga ik hier, voor onze eigen veiligheid, niet uit de doeken doen.
Je leest later wel hoe we dit probleem aanpakten.


Bimini herstellen...


en waterdicht spuiten. 

Pizza eten met de mannen in Gizo hotel. 

 

Additional information