JAKKER, a ship's journey

Positie : Baga, Jirundu islet, 07°48,986 Z, 156°33,608 O .


Deze uitzichten word je nooit beu ! 

Tropische depressies.
_________________
Februari doet haar naam van slechtste lees natste maand, in de zuidwestelijke Pacific, alle eer aan. We worden over”donderd” door twee opeenvolgende, diepe depressies. Hieruit worden twee categorie 3-4 cyclonen geboren die erg tekeer gaan, vooral in Vanuatu. Die ongelukkigen worden ook nog eens geteisterd door een aardbeving van 6 op de Richter schaal.

Wij zien die twee systemen aankomen op Windy en zoeken beschutting vlakbij het restaurantje PT109 in Gizo (vernoemd naar de torpedoboot van JFK ). Dichter bij de huisjes nu, is het er veel drukker met kano's en motorbootjes. Mensen moeten naar de markt, kinderen naar school.
Behalve als het stortregent, dan houdt hier toch ook iedereen zich gedeisd.
En stortregenen doet het. Dagen aan één stuk. Water valt met bakken uit de lucht, de baai kleurt rood-bruin, karrevrachten rode aarde glijden van de hellingen naar beneden.
Wij ondergaan. Wat kan je anders doen?


Modderwater in de baai. 


Onze buren varen...


...naar huis.


In Gizo stad.

Na weer zo een regenperiode doemt plots een Belgische catamaran in onze baai op. Karine en Baudouin blijven maar een dagje, willen dapper tegen wind en regen naar het natuurreservaat op Choiseul maar nodigen ons toch eerst nog uit voor een etentje bij hun aan boord. Gezellig.
Wij hielpen ze dan ook uit de nood met een flinke dosis “anti-bacterie-groei-spul” voor in hun, met groene drab, gecontamineerde diesel tanks.

Ook onze Duitse en Zwitserse vrienden vertrekken, tussen de buien dagen door, op hun weg naar Papua Nieuw Guinea en verder.


Regenduiken.
___________
We blijven nog wat en boeken bij Dive Gizo twee mooie duiken voor de op vrijdag beloofde prachtige dag. De vroege ochtend was mooi, ja. De dag zelf kon moeilijk slechter. Het giet maar één keer, het houdt helemaal niet meer op. Het zicht is zo slecht dat de schipper van de “duikboot” op de tocht naar de duikplekken en terug bij een eilandje een stop moet inlassen. Hij weet niet meer hoe hij verder moet, even wachten dus tot hij door het dikke regengordijn toch even in de verte een glimp van een volgende eilandje kan ontwaren en zo onze vaarrichting kan bepalen.

Ok, je denkt : “Onder water is het toch nat, wat maakt de regen uit”, maar bij zulk somber weer is het licht beneden veel minder, heeft het rif minder kleur. Joe's wall valt daarom dan ook een beetje “in het water” !
Maar de duik op de Grumman F6F Hell Cat op zo een 9 m diepte is wel de moeite, al is het ook hier donkerder dan normaal. Tony is in zijn nopjes.
In de tropen kan je ook bibberen, dat ervaren we op de terugweg, zittend in de striemende regen en de felle, door onze snelle boot zelf veroorzaakte, wind.


Hellcat , cockpit richting staart . 


Cockpit Hellcat. 

Ongewenst bezoek.
_______________
We willen weg uit Gizo. We liggen hier al te lang en als op een ochtend blijkt dat een snoodaard Tony's bermuda, met geldbiljetten in de zakken, gepikt heeft, halen we ons anker op. Tuurlijk, eerst melding gaan doen bij de politie. Ze noteren de diefstal in hun dagboek en zeggen : “Sorry !”. Afgehandeld ?!

Toch even wat meer uitleg. We vragen onszelf nog steeds af hoe het heeft kunnen gebeuren. We sluiten s' nachts steeds alle luiken, vergrendelen de bakskisten, laten niks slingeren aan dek.
Maar in de achterkajuit, waar Tony soms slaapt (nu omdat hij een stuk van de nacht op was om “aan een goedkoop nacht tarief” satellietkaarten te downloaden) staat een klein ovaal venstertje open, er is muggengaas voor geplakt. Onze dief is met een kano komen aansluipen, heeft, rechtop staand in zijn kano het muggengaas kapot gescheurd, zo kon hij makkelijk Tony's broek, die in het kastje onder het raampje lag, meegrissen. Hoe heeft hij dat in het donker kunnen zien ? Was hij vroeger al eens op prospectie bij onze boot?
Dat er bijna 100 euro aan geldbriefjes los in staken, kon hij niet weten. Echt een geluksdag voor hem. Tony's reactie : “Ik hoop dat hij het spendeert aan spullen voor zijn familie en er geen bier, sigaretten of betelnoot voor koopt. “

Liapari.
______
Richting Liapari nog maar een keer. Blijkt, de eigenaar van één van de “covidboten” is terug aan boord. En hij heeft zin in een feestje. Eentje ter gelegenheid van de achtste verjaardag van zijn dochter, Behina. Haar mama Eunice is geboren in Munda, Brat adopteerde haar twee kinderen. Hij wil er een grote party voor al de mensen van de Liapari werf van maken. Wij en Amerikaan, Blacky, vertegenwoordigen het witte ras. Een echt buffet hebben de vrouwen bij mekaar gekookt. Vis, kip, rijst, groenten en fruit én een verjaardagstaart. Bier en muziek kunnen niet ontbreken.
Lang nadat wij naar huis voeren, horen we de muziek in de baai schallen. Voor ons is Liapari het party island, we vierden hier immers ook oud op nieuw !
Morgen willen we naar Baga eiland, hier noemen de mensen het Mbaga of Mbava !


Cynthia (secretaresse Liapari werf) , Eunice (mama), Jerry (broer), Brat(papa) en birthdaygirl Behina.


Rosie (weduwe van vroegere eigenaar werf) Blacky (Am. zeiler), ikke, Tony, Brat en Behina. 


Smullen. Let op de "island style plates" gemaakt van kokosbladeren. 


Buffet.




Dinghy uitstap bij zonsondergang op de "rivier" in Liapari.