JAKKER, a ship's journey

Positie : Lola Island Resort

Vóór ik verderga met verslagjes over ons verblijf in de Salomon eilanden, zet ik eerst deze online. Onze belevenissen in de laatste en mooiste eilanden van Vanuatu, Vanua Lava en Ureparapara.  Onze 6 dagen (en nachten) tocht naar Salomon staat daar nog voor. Met de hulp van Karen gepubliceerd. Kan je er nog aan uit ? 



Na regen komt zonneschijn, en twee Franse jachten. 



Ook het bevoorradingsschip komt aan. 

Verzuipen.
Midden in een diep lagedruk systeem, een regelrechte depressie, en dan bedoel ik niet enkel buiten de boot, doen we ons uiterste best de sfeer er in te houden. Het giet al onophoudelijk twee dagen én nachten. We verzuipen echt in zoveel water. Regenwater opvangen, we zijn ermee gestopt want er rest ons geen enkele bus of fles meer om het in op te slaan. Je zou voor minder...ja, wat eigenlijk? In het water springen ? Iets anders valt er helaas niet te verzinnen.
De hevige “windbulllets” (plotse harde windkanonnen die van de bergen neerdonderen) houden zich vandaag tenminste wat in.
Maar wie weet wat er nog komt ? De perfecte Digicel 4 G verbinding heeft ook de pijp aan Maarten gegeven. Batterijen van de antennes verzopen ? Geen mogelijkheid voor de zonnepanelen om ze, zonder zon, te laden?
Het, met de radio binnengehaalde, weerbericht vertelt ons dat de depressie nog helemaal over ons heen moet met wind draaiend via noord en west naar de normale zuid oost passaat, die deze tijd van het jaar toch al uitgeput lijkt.
Er zit niks anders op dan wachten. Ik weet heel erg veel klusjes te verzinnen maar laat daar nu altijd elektriciteit mee gemoeid zijn (werken op de pc, naaimachine klusjes) en dan zegt mijn kapitein : “Njet, niks daarvan, spaar de batterijen maar, straks werkt de koelkast niet meer. De zonnepanelen leveren nu geen stroom. We zullen zeker drie uur moeten motoren om batterijen te laden.” Een podcast luisteren kan nog net. Touché van Friedl' Lesage is nu onze favoriet.

Uitklaren in Sola.
Als er plots twee zeilboten uit de regen opdoemen en daarna warempel de zon komt piepen, lijkt het einde van onze lijdensweg in zicht. We verhuizen de volgende mooie dag allemaal naar hoofdstadje Sola. Zij willen wat inkopen doen want ze vertrekken richting Australië en wij moeten vooral uitklaren bij Customs. Maar de customs officer die hier werkt, zo verzekerde men ons in Luganville, is vertrokken en zijn vervanger nog niet toegekomen. Oeps, probleem.
Oplossing : de “man” van Financiën zal ons helpen. Hij is zo onzeker dat hij tientallen telefoontjes pleegt. Twee voormiddagen zijn we zoet met wachten op telefoons, e-mails en bevestigingen. Maar hij krijgt het rond en we zijn good to go. Tussendoor stortregent het ook alweer ongenadig in Sola, dat aan de verkeerde kant van de berg gelegen is.
Meteen stromen overal beekjes waar je over en doorheen moet. Naar de winkel bijvoorbeeld om dan te ontdekken dat ze bijna volledig uitverkocht zijn.
Wij dachten dat het in België kan regenen.
Snel weg hier naar de westkant van Vanua Lava, op naar Waterfall Bay.



Sola, uiterst links het bankgebouw. 



Er wordt aan de weg gewerkt. Tony inspecteert ! 

Bedrijvigheid op het strand. 



Zo koop je hier spinazie, 2 kg aelan kabis. 



Verpakt in een bananenblad. 

Waterfall Bay.
Twee brede watervallen donderen vlak naast mekaar wel 30 m naar beneden. Daar onder in de woelige pool proberen we tevergeefs tegen de felle stroom in te zwemmen. Het koele water sleurt je zonder genade richting zee. Immers, de watervallen bevinden zich omzeggens op het strand. Uniek.
Je hoeft eigenlijk helemaal niet in het water om af te koelen, zonder ophouden omhult een ferme wind je met een frisse nevel. Het water druipt van je gezicht. Heerlijk bij deze gevoelstemperatuur van 36°.

Meteen na onze aankomst in Waterfall bay (what's in a name) nodigde Pattison (die ons kwam bezoeken met zijn outriger kano) ons uit om te komen badderen. Met de flinke branding op het strand, moet je je moment van landing met de dinghy goed kiezen. Maar het lukt. Daarna volgen we het pad, we hoeven enkel richting “gebulder” te lopen. Het dorp is uitgelopen om naar de witte mensen te komen kijken. Anne Marie, zus van Pattison, met zoon Gregory en baby vertellen ons weetjes over het dorp en de mensen.
Nog een snel stromend, diep riviertje oversteken dan kunnen we in het frisse water zakken.
We doen die tocht een paar keer per dag, kunnen aan dat verkoelende water niet weerstaan.





Met Anne Marie, Gregory en baby. 

Ruilen.
Pattison brengt ons de gevraagde groenten en fruit al de volgende dag. Maar ook zijn vader, Patrick, zus Anne-Marie en father Nickson komen langs. De ene wil in ruil voor het fruit grote haarspelden voor zijn vrouw, de ander visdraad en haken of een speargun, rijst, suiker, lucifers... Aan alles is een gebrek. Het bevoorradingsschip komt niet zo vaak. Zelf naar Sola stappen (waar de winkeltjes ook quasi leeg zijn) via een rotsig pad kost hun al snel 4-5 uur. Triest. Snap je nu waarom ze maar steeds langskomen om te babbelen en dingen proberen af te bietsen?

Het is tijd om verder te zeilen want het rustige water wordt steeds woeliger. Een vreselijke stortbui jaagt me uit bed om 2 u 's nachts. De 8 l waterfles is op een paar minuten vol. Snel plaats ik een grote jerrycan onder de tuinslang. We zullen niet omkomen van de dorst.
Zoals steeds gaat de felle regen gepaard met sterke wind. Wind recht op de kust gericht. Weer een keer liggen we aan lage wal te stampen. Van slapen komt niet meer veel. We houden het vol tot 5 u als het licht wordt, halen het anker op en varen weg. Gelukkig namen we van de twee andere boten gisteren afscheid en kwam chief Nickson ons een Farewell song zingen en ons een veilige reis wensen.



Pattison en dochtertje Zunilla. De pikinini moeten altijd mee om te hozen. 

Al het geruilde fruit afspoelen. 



Fathers kano repareren. 



Prachtige Waterfall Bay.

Ureparapara, ankeren in een ondergelopen krater.
Het vulkaan eiland in de verte lokt ons in het vroege ochtendlicht. Wij zijn niet de enige vroege vogels, opnieuw laat een vis zich verschalken. Een rainbow runner, zal later dé visser-begeleider van de vis charter boten van Lola Island bevestigen. Moeilijk voor ons deze vissen van de Stille oceaan te identificeren.
Snel inhalen en met de fishbully uit zijn miserie helpen.



Ureparapara, daar gaan we heen. 


Eerst nog een visje vangen. 


Toegang tot de krater. 

En dan lopen we de enorme vulkaankrater al binnen. Spectaculair. Hoge, loodrechte, groene vulkaanwanden, helemaal rondom even hoog, enkel een brede opening naar zee.
Biedt wel beschutting maar ook hier kan swell staan. Het doet ons denken aan de enorme Ngorongoro krater in Tanzania die we in de jaren negentig bezochten.
Chief John (een jonge chief, er zijn er hier 7) komt ons de beste ankerplek wijzen. Het ritueel van voorstellen wordt afgewerkt. Hoe heten we, waar komen we vandaan, eerste keer in Vanuatu , hebben we kinderen, kleinkinderen….willen we fruit ? Hebben we nieuws van in de wereld? Op zijn beurt vertelt hij over zijn familie, waar hij precies woont.
Later komt zijn schoonbroer chief Frederic, de grote (kleine) chief die ons later een rondleiding geeft in het echt wel mooie, grote dorp. Hij vertelt van de twee rivieren, eentje voor de mannnen, eentje voor de vrouwen. Samen gaan baden is tabu.
Eind november verwachten ze een cruiseschip . Ze bereiden dus kastom dance voor en weefklassen. Frederic zoekt ook nog een naam voor de les die hij wil geven in traditioneel koken met traditionele gebruiksvoorwerpen, net zoals de voorouders het deden. Tony stelt Cooking Museum voor.
De kapotte Yamaha buitenboordmotoren kan Tony jammer genoeg niet zo meteen herstellen. Ze dienen helemaal uit elkaar gehaald te worden, zitten vast door corrosie. Zo is het met alle toestellen die ze kopen en niet behoorlijk kunnen onderhouden en wegstouwen. Bosmaaiers, boomzagen het belandt na een tijd allemaal op een niet meer te herstellen stapel.

Chief Frederic en Tony. 



Aan kapotte Yamaha's geen gebrek. 



De mooie keuken van Melodie. 

Rouw.
Als we de volgende dag opnieuw naar onze afspraak in het dorp roeien, is alles merkwaardig stil. We zien mensen samen onder een boom, heel ingetogen zonder het gezellige gebabbel en gespeel van kinderen zoals gisteren. Er is een vrouw overleden. Het dorp is in rouw. In een dorp van 300 mensen heeft dit overlijden een grote impact. Iedereen kent haar, is familie van haar. Ze doen alle ceremonies nu. Het afleggen, de dienst in de kerk, het graven van een graf op het kerkhof, ze wordt immers namiddag nog begraven. We condoleren hen en verdwijnen daarna stilletjes naar de boot, willen hun niet storen. De rouw zal een paar maanden duren, weten we, zonen zullen hun baard laten groeien, dochters hun haren niet knippen.
Zo verlaten we dit dorp de volgende dag in mineur. Geen dansen en muziek voor ons.
We ruilden wel genoeg fruit en groenten voor de komende 6 dagen op zee.