JAKKER, a ship's journey

Positie : Sola ( Vanua Lava )

Langsheen de westkust van Gaua, White Rocks.

Net zijn we weer, erg timide dit keer, begroet door de families van een volgend Bokrijk dorpje in Gaua. De father van de Anglicaanse kerk praat wat vlotter, makkelijker Engels en beantwoordt kort onze vragen, maar ook niet meer dan dat. Chief Clement en jongere (opvolger) chief Terry hebben duidelijk moeite met ons accent, bovendien hoort chief Clement niet zo goed, vermoed ik. We slagen er toch in wat te converseren en ze leiden ons rond in het dorp. Kopra is ook hier weer de enige bron van inkomsten. Eén keer per maand haalt het kopra schip de gedroogde kopra op, meteen kunnen de dorpelingen met het verdiende geld spullen zoals rijst en bloem, kopen. Chief toont ons de fundamenten voor een nieuwe kerk die ze bouwen uit betonblokken. Het schiet niet zo goed op, het bouwmateriaal komt slechts mondjesmaat toe. Maar er bestaat een heus bouwplan, zegt hij trots. Volgend jaar zal alles klaar zijn. Ik zie liever de kerk en huisjes van palmblaren, maar waarom zou je hier de mensen de vooruitgang niet gunnen?



Bokrijk huisjes .



Langs Tony de father, very casual ! 

Onder een boom zitten de vrouwen een beetje te giechelen. Ik denk plots aan de water music waarover ik las en die hier uit Gaua stamt. Ik vertel hen dat ik niet goed weet wat ik me erbij moet voorstellen en of ze het ons kunnen tonen. “Nee, te lang geleden dat we oefenden”. Die uitvlucht wil ik liever niet horen. Na wat aandringen willen ze het wel proberen, namiddag, als ze eerst nog wat kunnen oefenen.

Zo staan we dus nu aan de waterkant en voel ik me in een filmscène van Mutiny on the Bounty (denk ik), een kring Tahitiaanse vrouwen staat in de lagune op het water te slaan om zo de vissen naar het midden te jagen en ze vervolgens op te scheppen.

We zijn erg onder de indruk. 8 vrouwen, meisjes staan tot hun heupen in het water en “spelen” verschillende melodietjes door met hun handen op een bepaalde, telkens verschillende manier ritmes op het water te slaan. Ze scheppen, vegen, slaan hard. Zo maken ze verschillende tonen, daarbij ook een diepe bastoon waarvan we eerst dachten dat die door mannen gespeeld werd, op de kant. Geweldige ervaring. Zo gewoon even voor ons.

Ze vertellen me dat het begon als een manier om zich te vermaken, misschien tijdens het wassen van kleren bij de rivier. Honderden jaren al leren moeders het aan hun dochters. Ze hebben er nooit een ritueel of ceremonie van willen maken want dan zouden de mannen hun water music willen regelen en beheersen.
Goed gedaan meisjes !



De meisjes kunnen haast niet ademen tijdens de water music en het zoute water prikt in hun ogen. 



Zie je Jakker in de verte ? 

Ook wij doen het goed de volgende dag als we een skipjack tonijn vangen op weg naar Vanua Lava. Een bloederige toestand altijd zo een vis vangen, binnen halen en met de fish bully uit zijn lijden verlossen. Door het hevige spartelen hangt er overal bloed. Het is ook weer een “oh nee, nu toch geen vis" moment (zo noemt vriendin Birgit van Pitufa het ) want een vis vang je altijd op het slechts mogelijke ogenblik, als je een pas aanloopt, als het net donker wordt of het veel te hard waait.
Dit keer zit hij toch al in de emmer als we de pas invaren. Dit visje is bijzonder welkom, we leven al een tijdje als vegetariërs.