JAKKER, a ship's journey

Positie : Beachfront Resort, Luganville ( Espiritu Santo – Vanuatu)



Dinghy dok met overdekte leugenbank links. 

Voor we de Maskelyne eilanden verlaten, willen we nog even een kijkje nemen in Uliveo, waar we drie jaar geleden het jubileum van de doopvontsschelpen farm meevierden.
Is het nu toeval ? Ook dit keer wordt er gevierd. Zodra we voet aan wal zetten, het spannende binnenvaren van de ”hondenpoot” pas met harde wind brachten we er goed vanaf, en we een praatje maken met de altijd aanwezige mannen op de “leugenbank” onder het rieten afdak, komt Philip ons achterna gelopen en nodigt ons uit voor de “fathersday celebration” van morgen zondag in hun Presbyteriaanse gemeenschap. We moeten op tijd komen want er horen wat voorbereidingen bij, doet hij mysterieus. En het programma zal hij ons later komen vertellen.
Zondag loop ik de ganse dag in een weinig flaterende “aelan dress” (eiland jurk ook wel missionaris jurk) dat hoort zo, beweert Philip. Captain Tony krijgt, samen met alle vaders, een bloemenkrans omgehangen.

Bloemenkrans voor vaderdag . 



Wat vind je van mijn missionaris jurk ?



Kinderen staan klaar met de bloemenkransen. 



Zingend gaan we de kerk binnen. 

De anderhalf uur durende dienst, een beproeving voor rug en billen want je zit op harde houten banken, wordt niet geleid door een priester maar door drie dames die hymnen en teksten voorlezen. De gezangen klinken eenvoudig, maar meerstemmig. Er wordt een tekst voorgelezen; zoiets als : de rechten en plichten van de gelovigen. Met mijn “smol smol “ begrip van het bislama begrijp ik toch dat de vrouwen hun man moeten gehoorzamen, maar ook dat de man zijn vrouw moet respecteren, hard moet werken voor zijn gezin en dat ze samen goed voor de pikinini's (kinderen) moeten zorgen. Ok, is genoteerd, zeker ?! De eilanden worden door nogal wat huiselijk geweld geplaagd, zou dit helpen?
Volgt een speciaal vaderdag lied gebracht door alle moeders . Alles in Bislama. De zich om mij bekommerende moeders laten me de tekst meelezen zodat ik snel een beetje mee kan zingen.
Apotheose : aan het einde van de dienst moeten alle aanwezigen (honderd of meer) ons de hand drukken. In een lange rij komen ze aan ons voorbijgeschoven. O jee, als dit maar goed komt ? Hoe zit het met omikron hier? Of griep en verkoudheid ?
Maar ik heb steeds mijn flesje anti-bacteriële zeep bij, het komt wel in orde. .
Na een fotoshoot met de vaders, intussen heeft de bemanning van een Tasmaanse boot zich bij ons gevoegd, kunnen we gaan lunchen. Veel rijst, stukken vis en als toetje een mooi versierde taart. Mijn citroencake verdwijnt ook richting de vele borden.
Pas nadat een fikse stortbui is uitgeraasd, kunnen we terug naar de boot. Aan boord van Jak een piepkleine verstekeling. Maar daar straks meer over.

De dames zorgen voor de lunch.


Tony en Philip bij de plek waar de eerste missionarissen aan land gingen. 

Afscheid van Lutes Village, op naar Port Sandwich (Lamap) 15 mijl meer noordelijk gelegen in een, ook tegen westenwind, goed beschutte baai. We gaan meteen even gedag zeggen bij Noëlla en Rock, die een klein winkeltje runnen. Twee bekende zeilers uit Nouméa (SV TAO) brengen hier een lange “werk”vakantie door. In Lamap spreekt men immers veelal Frans. Er is een Franse school in dit voormalige Frans gebied (ik vertelde al dat Engeland en Frankrijk de Nieuwe Hebriden bestuurden in een condominium).

De weg naar Lamap is niet bepaald kort en makkelijk, dat herinneren we ons nog. Toch vatten we de zweterige tocht 's ochtends aan. We moeten toch wat meer bewegen ! De gaten in de weg zijn nog dieper geworden en de scherpe stenen voel je door je schoenzolen heen.
Net zoals voor drie jaar zijn we te vroeg bij de piepkleine markt. Aan volk geen gebrek. Alle vrouwen wachten op de komst van de “boeren”. Hier drink je geen koffietje in afwachting maar een overheerlijke, frisse kokosnoot . We keren naar huis met zeker 3 kg bananen ( het kleine bovenste kransje van een hele stam bakbananen) en 2 kg aelan kabis (spinazie) in een bananenblad. Heeft deze tocht, met al onze bagage, te veel van ons gevergd. Wie zal het zeggen?
De volgende dag voelt Tony zich ziek. Is het covid, een verkoudheid, een griepje?
Ik kan niet achterblijven en krijg twee dagen later keelpijn, een loopneus en pijn in mijn gewrichten. Plaatselijke dorpen bezoeken, je moet daar toch mee oppassen ! Weten we wel.
Op een eenzame ankerplek in Port Stanley zieken we verder uit.



Langs de weg naar Lamap, tankstation in een container. 



Bananen kopen in Lamap .