JAKKER, a ship's journey

Onze stek als we in Nouméa zijn, Baie Orphelinat.

Op 12 juni 2010 laten we onze thuishaven in Zeeland, vrienden en familie, achter en beginnen aan deze reis, die wel nooit lijkt te eindigen. Al 12 jaar onderweg, nobody said it was easy....maar we vinden het nog steeds plezant en zijn het boordleven nog niet beu.


Grevelingen meer, Zeeland.

2010 , we doen Tenerife aan.

Twee en half jaar geleden arriveerden we in Nieuw-Caledonië en hadden we het allemaal goed uitgevogeld en gepland. We zouden mei 2020 terugzeilen naar Vanuatu om daar een aantal eilanden, die we nog niet kenden, te bezoeken. Vervolgens zouden we noord westelijk verder zeilen naar de Salomon eilanden en daar het cycloonseizoen doorbrengen. Het jaar erna zou onze route dan noord west over PNG heen naar Indonesië leiden.
Mooi niet, besliste het virus dat ieders leven grondig verstoorde en dat leven minstens 2 jaar on hold zette. Een wel heel heftige oefening in “toestand aanvaarden” en “er het beste van maken” voor de ganse wereldbevolking.

Nu willen we dolgraag alsnog ons plan van destijds uitvoeren maar weten niet zeker of het nog kan. Op 1 juli (vandaag) gaan de grenzen van de bedoelde eilanden open maar met restricties. Hoe is de situatie er na covid echt en hoe zit het met de invloed van de Oekraïne oorlog op de bevoorrading ? Ik schrijf mails, krijg ook effectief antwoord. Een antwoord waar ze wel alle kanten mee uit kunnen. Bijvoorbeeld : of we de meeste van de talloze eilanden zomaar kunnen bezoeken? Ja, mits het fiat van de Customs !?
Dus blijft de vraag : “waar nu heen ?”. Zullen we naar Australië (over gereglementeerd – maar van alle gemakken voorzien en waar werkelijk alles te koop is) varen of kiezen we voor het onzekere pad “ver weg van de gebaande wegen “, bovendien malaria gebied waar je veelal zelf oplossend moet kunnen zijn. De ene dag wint Australië,(ons verstand) , maar de volgende dag bedenken we ons weer en willen we absoluut naar Vanuatu (ons hart). Wat zal het uiteindelijk worden, jij zal bij de eersten zijn om het te vernemen.

Tony zorgt er alvast voor dat een aantal dringende argumenten om west naar Australië te
zeilen, (aankopen en herstellingen die niet kunnen wachten) afgevinkt worden, lees niet meer zo dringend zijn.
Hij lijmt op zeer professionele wijze de plaat waar de motor van de dinghy op hangt. Die plaat begon namelijk op golven vervaarlijk te bewegen. Toch moeten we dagelijks twee keer lucht bijpompen. De aankoop van een nieuwe bijboot dringt zich onvermijdelijk op.
We stellen het kopen van nieuwe batterijen niet langer uit, kopen ze nu.
Het reddingsvlot (* ) kan hier niet officieel gekeurd worden, ok, doen we het zelf. Straks meer daarover
Het galvaniseren van het telkens opnieuw roestende anker kan ook nog wel wat uitgesteld.







Bijboot Jak, mooi hersteld.

Nog een argument pro Salomons, het zal er zeker warmer zijn. Goed nieuws nu onze verwarming de geest heeft gegeven en zonder nieuwe onderdelen (waarvan men in België zei dat ze niet meer te krijgen zijn) niet te herstellen is.

Wat afleiding tijdens deze beslissingsperiode brengt de Groupama Race rond NC. 21 racers liggen aan de steigers klaar voor vertrek. We nemen een kijkje, het is prachtig weer die dag. En ook als de meeste deelnemers, na 3 tot 6 dagen en nachten zeilen, uitgeput maar in een euforische stemming aangekomen zijn, maken we wat fotootjes.
Straks groot feest in Le Bout du Monde.




Derde boot, Eye Candy,  is de winnaar.



De meisjes boot ! 




* Ben je geïnteresseerd in onze inspectie van het reddingsvlot?
Zeilvriendin Florence stelt de ruimte in haar crèche in het weekend ter beschikking (en brengt ons erheen), want nadat je het vlot opblaast, moet het 24 u rusten. Volgende dag : de inspectie. Tony is tevreden, alles is in perfecte staat, er is geen lek te bespeuren. Maar nu komt de aap uit de mouw. Hoe haal je de lucht uit zo een vlot met terugslagkleppen, zodat je het op kan plooien en het ook nog in de zak past ? Zeker een uur kost het ons om de meeste lucht eruit te krijgen, opplooien en half in de zak... waar het nog steeds uitpuilt.
Hier moet nog verder aan gewerkt.
We halen het nog een keer uit de zak en beginnen opnieuw, op het voordek. Tony maakt de slang van de fles los en zo proberen we met de voetpomp nog wat meer lucht uit het vlot te zuigen. Het pakje wordt steeds kleiner zodat we het in de plastic zak kunnen sealen en tenslotte terug in de oranje tas proppen. Opdracht gelukt.







Klaar .