Koud in Finland, onze eerste stop. 

Twee uur 's nachts. Wij zijn klaar wakker, hebben honger, voelen totaal geen nood aan slaap. 
Jet lag” heeft ons te pakken. Een vlucht van effectief 22 u, Brussel – Nouméa, tien uur tijdsverschil overbruggen in een etmaal, dat doe je niet ongestraft. Onze vierde nacht op rij die zo verloopt. Zal ik dan maar wat schrijven?

Onze reis startte donderdagochtend. Bert reed ons naar de bushalte. 7u20 : de bus richting luchthaven. In Weerde was iedereen al vroeg wakker, kinderen moeten naar school, ouders naar het werk. Het afscheid was kort en krachtig. Pijn duw je naar de achtergrond, we moeten focussen op onze bagage en het tijdschema.
Inchecken op de luchthaven is omslachtiger dan vroeger maar als je de covid pas, negatieve test en alle toelatingen kan tonen, valt het wel mee.

Eerst etappe : Brussel - Finland. In de buurt van Helsinki belanden we in een andere wereld. Mistig, koud, dicht bebost sneeuwlandschap. Op de luchthaven overal grote sneeuwhopen, bij elkaar geharkte sneeuw. Mensen in dikke jassen, laarzen, handschoenen.
Ook hier weer controle van covid pas en attestation voor Nieuw-Caledonië, in een speciaal daarvoor toegevoegde zone.

We maken ons de bedenking of we wel over Rusland kunnen vliegen, nu Poetin gisteren met een offensief tegen Oekraïne begon. Er wordt niks gecommuniceerd daaromtrent.
Onze urenlange vlucht over Rusland van west naar oost gaat gewoon door. Achteraf beseffen we dat wij één van de voorlopig laatste vluchten, via dit traject, naar Tokio meemaakten.
De Airbus A 350 zit maar half vol. We kunnen ons op drie zetels uitstrekken en wat slapen.

De grenzen van Japan zijn wegens covid nog steeds gesloten, enkel transit vluchten gaan door. Narita airport is uitgestorven, geen winkeltje of cafetaria om even te verpozen.
Ronddwalende passagiers wil men vermijden dus moeten we in groep naar onze volgende terminal en gate. Voortdurend naar iedereen en niemand buigende hostessen lopen met ons mee. Als schoolkinderen mogen we de rij niet verlaten zonder meteen door hen op de vingers getikt te worden. Diezelfde juffen tellen ons voortdurend, opnieuw en opnieuw, maniakaal, hun lippen cijfertjes prevelend. Alsof iemand van ons het in zijn hoofd zou halen op de loop te gaan?

 

Wie vindt vulkaan Fuji in de verte ? 

Het verschil met de vorige vlucht is enorm. Propvol zit deze Airbus 330 Neo. Er keren veel Fransen, via de vlucht uit Parijs, terug naar Nieuw-Caledonië, duidelijk. De atmosfeer is totaal anders. Je durft, kan amper opstaan. De toiletten zijn voortdurend bezet. De lucht is bedompt. Dit is vliegen pre-covid.
Film kijken, kan me op deze vluchten niet meer bekoren. Er zijn geen ondertitels en het geluid van de film is verschrikkelijk, zodat hij totaal de mist ingaat.

We landen perfect op tijd op la Tontouta, Nouméa. Een laatste keer onze temperatuur meten, paspoort- en andere controles, daarna drie kwartier met de taxi naar het hotel.
Uit een box tegen de muur halen we onze sleutel. De kamer is snel gevonden en eindelijk vliegt ons mondmasker waar het wil, 28 u, zonder onderbreking, zat het voor onze mond en neus.

We maken kennis met onze thuis voor de volgende 7 dagen. Van 8-9 u en van 17 - 18 u mogen we buiten, de rest van de tijd brengen we noodgedwongen door in huisarrest.

TV kijken en lezen, koffietjes drinken en babbelen, muziek luisteren, veel meer valt er niet te doen.
O ja, we ontdekken het fenomeen “podcast”. Kennen dat natuurlijk al lang, maar door toedoen van Karen krijgen we een aantal goeie tips en zijn meteen gewonnen.

De oorlog in Oekraïne zorgt voor een stroom beelden en een soort nieuws dat we liever niet zien. Hoe kan één man de wereld plots zo veranderen ? Afgrijselijk, onbegrijpelijk. Met een bang hart wachten we, met de hele wereld, af hoe dit alles zal evolueren.

We kunnen het niet helpen, slapen nogal wat overdag zodat we 's nachts wakker zijn. Onze biologische klok ! Probeer maar eens meteen het nieuwe “uur” aan te houden, zoals iedereen aanbeveelt, als je niet echt iets te doen hebt.

Maaltijden : een ander verhaal. Ze worden ons 's morgens gebracht. We kunnen ze opwarmen in de oven.
Voorgerechtjes en desserts vallen het meest in onze smaak. Al ben je ook die na een aantal dagen beu. Van het opgewarmde vlees en de groenten zijn we niet zo kapot.
Het weer valt ronduit tegen, maar dat wisten we op voorhand. Twee depressies komen op NC afstevenen. Vooral regen en hevige wind brengen ze mee.
We zijn blij met onze keuze voor een hotel dicht bij Baie des Citrons. Als het even niet regent tijdens ons uitgaansuurtje zijn we onmiddellijk bij het strand en de ambiance van deze populaire baai. Tot ver wandelen voelen we ons toch niet in staat, bij deze ongewone, vochtige hitte. We komen uit de Belgische winter, dat is wel duidelijk.

Nog een paar dagen volhouden, de zon zal er binnenkort weer zijn en als onze tweede antigeen test vrijdag negatief is (ik moet dat neuspeuteren al voor de achtste keer met steeds dezelfde afkeer ondergaan) kunnen we eindelijk naar Jakker...waar veel werk op ons wacht.

 

Baie des Citrons, 's ochtends vroeg. 

 


 

Additional information