En dan plots krijgen we bericht van vliegtuigmaatschappij Aircalin : “Uw terugvlucht naar Nouméa wordt, als u wil, omgeboekt voor vertrek 24 februari, zonder verdere kosten. “
Zo simpel kan het zijn. Plots na bijna zeven maanden kunnen we terugvliegen naar Nieuw–Caledonië, tenminste als we toelating krijgen van de regering. Ook hier niet het gebruikelijke, ferme “non”, maar een positieve “attestation”, die sneller binnenkomt dan de tijd die we nodig hadden om het omslachtige formulier in te vullen.
Let wel, we moeten na aankomst zeven dagen in septaine (auto isolatie) in een hotel, minder dan 24 u voor we hier vertrekken een antigeen test ondergaan en ook nog eentje op dag twee en zeven van ons verblijf in het hotel.
Dus geheel zonder rompslomp kan het toch nog niet.
Maar we klagen niet. We kunnen terug en dat is wat telt.
Na 22 uur effectieve vliegtijd en de nodige uren rondhangen in luchthavens, zullen we de week bekomen van de jetlag, in een hotel, goed kunnen gebruiken. Daarna willen we aan het werk beginnen. Dat is het plan.
Goed uitgerust kunnen we dan Jakker stap voor stap vaarklaar maken want na een laatste behandeling is mijn schouder zo optimaal als nog mogelijk is.
Hoe we Jakker terugvinden, lezen jullie dan later wel. Met een bang hart zal ik toch de jachtenstelplaats binnen rijden, dat verzeker ik je.
En dan zorgen Karen en Jean-Marc, geheel op hun eigen wijze, op de valreep voor een super grote verrassing. Een dag na hun 18 daagse overtocht van de Atlantische oceaan (iedereen in ons gezin heeft nu een Transat op zijn actief) vliegen ze diezelfde oceaan terug over om Karen haar verjaardag met de ganse familie te vieren. Een heftig weerzien en afscheid ! Een feestje, ook voor de drie februari- en de twee maart-jarigen, perfect timing.
Daarna scheiden de wegen van de Erensjes zich opnieuw tot een volgende reünie in....