JAKKER, a ship's journey

Family quality time.

Drie maanden hoorde je niets meer van me. Niks speciaals te melden, moet je dan maar denken. In een steeds kouder aanvoelend België hielden we ons onledig met familie en vrienden ontmoeten, kleinkinderen oppassen, uitstapjes maken, klusjes opknappen, boot spullen online bestellen, wandelen...

Ongemerkt naderden zo de eindejaarsfeesten.
Bert en gezin plannen een reünie met de bemanningen van de “kids-boats”, waarmee ze tijdens hun voorbije sabbatical jaren, optrokken. Dat feestje zal doorgaan in Oostenrijk, thuis voor sv Three Little Birds, tijdens de kerstvakantie.

En ook wij zullen kerst, totaal onverwacht, elders vieren. Voor die verrassing zorgde een satelliet telefoontje van Jean–Marc. Zomaar, vanop de wijde oceaan kwam de vraag of we zijn zoon Leander wilden vergezellen op de vlucht naar Kaap Verdië, waar Blowing Bubbles binnen een paar dagen zal arriveren.
De reeds geregelde chaperonne vlucht met zijn neef was, je raadt het al, door corona in het water gevallen.

Erg lang moeten we over het antwoord niet nadenken. Kerst vieren in de kou, we zijn dat verleerd !

In Weerde wordt het dus een erg compact mini kerst-eindejaarsfeestje, op voorhand.
De essentiële ingrediënten zijn wél aanwezig. Opa's en oma's, flesje bubbels, wensen, cadeautjes en vooral : nieuwjaarsbrieven. De kinderen doen erg hun best met de sierlijk geschreven, politiek correcte nieuwjaarsbrieven over corona, wereldgezondheid , wereldeconomie. Wauw. 

Nieuwjaarsbrieven ...iets te vroeg ! 

Erg vroeg de volgende ochtend staan we al in Zaventem bij de incheckbalie. Mondmaskers zullen we de ganse dag dragen. Het controleren van covid safe passen en andere PLF formulieren en toestanden maakt reizen nog lastiger, het wachten nog langer.

Maar dat vergeet ik allemaal snel als we in Palmeira (Sal) uit de taxi stappen bij restaurantje “Esplanade Rotterdam” en Karen rond mijn hals vliegt. Niet te beschrijven dat moment.
We kunnen meteen aanschuiven voor de lunch want ook zij krijgen nu pas (het is na tweeën) het eten op hun bord.
Heerlijk om later in de ons bekende kajuit onder de lakens te kruipen. Golfjes klotsen, de boot schommelt wat.

En dan kan het zo bekende bootleven beginnen.

Elke dag weer zorgen voor boodschappen. Vooral brood moet besteld worden en toch is het ook dan nog afwachten wat je krijgt. Maar steeds te zoet, te veel kaneel. Het is niet anders. Aan het alternatief, zelf bakken, begin ik niet, nu mijn schouder en arm niet mee willen (ik zit met een gescheurde schouderpees).
Groenten en fruit zijn schaars, dat weet ik nog van 11 jaar geleden toen wij in exact dezelfde straatjes rondliepen. Er zijn meer Chinese supermarktjes. Ze verkopen alles van keukenbenodigdheden, plastiek kommetjes en bakken, kleren, schoenen, speelgoed, alcohol, pasta...als toespijs echter enkel vier plakjes kaas in plastiek folie, idem voor een soort geperste ham. O ja, aan de kassa kan je driehoekjes smeerkaas uit een doosje Happy Cow (zusje van die andere koe “die lacht” ) per stuk kopen.
Karen tovert elke dag een lekker maaltje voor zes personen op tafel. We gaan ook vaak lokaal eten al moet je dan veel langer wachten.

Visserskaai in Palmeira.

Er wordt veel gedoken met de Franse vrienden van de catamaran Ornella. Zij geven op hun beurt kite les aan Karen, JM en Seppe. Daarvoor trekken we met z'n allen naar kite beach aan de andere kant van het eiland. Wij verkennen het strand en genieten van de toffe strandbar en de ontspannen kite atmosfeer.

Sal is een steenwoestenij met wat kale vulkanische heuvels, een grote oude krater, een paar piepkleine stadjes, een steeds populairder wordende kite scene en een massa “eenheidsworst resorts” enkel in Santa Maria .

We bezoeken de Salinas. Vroeger werd hier zout gewonnen, getransporteerd en uitgevoerd via de nu vervallen haveninstallaties. Je blijft gewoon zonder moeite drijven op dit “27 keer zouter dan zee “ water.

Karen in actie op kite beach. 

Helaas, hij geraakte niet ver ! 

Het Blue Eye, nog een toeristen vanger, komt in dit winterlicht, de zon komt niet hoog genoeg, niet echt tot zijn recht. Maar de omgeving is prachtig om zien. Woeste zee, kleuren wit en diepblauw. We stappen de 5 km terug, in de brandende zon. Nood aan beweging.
Palmeira, waar elke dag horden toeristen met gids zich komen vergapen aan het kleine vissersstadje, daar wonen wij aan boord. Daar beleven wij dagelijks de couleur locale. Van het weerzinwekkende slachten van gevangen haaien en andere vis tot het plezante communiceren in een soort Spaans-Frans met lokale mensen (die enkel Portugees en een Kaap Verdisch dialect spreken).
Van het dagelijks avontuurlijk uitstappen uit onze bijboot, vooral bij laag water, op de stokoude stenen kademuur, tot het wegjagen van de baldadig, bedelende straatjongens die proberen die bijboot te “bewaken”, te molesteren, ja.

We lachen ons te pletter en genieten van de quiz, georganiseerd door de wonderlijk getalenteerde quizmaster, Leander. De gezellige kaart- en babbel avonden maken ook deze reis weer onvergetelijk. Het contact is intens, het afscheid valt zwaar.

Terug thuis peppen de kleinkinderen ons op. Wandelingen, gezellige, voor ons leerrijke, babbeltjes, zijn balsem voor de ziel. Maar onze gedachten gaan ook steeds meer uit naar onze thuis in Nouméa. We gaan werk maken van onze terugkeer, nu dit iets soepeler kan, al weet je met Omikron nooit. Maar eerst moet mijn arm nog wat beter gefixed, al voelen mijn pezen in schouder en pols al beter aan na de laatste behandeling. 

Er wervelt eind van de week ook alweer een cycloon richting Jakker.  Hoog tijd dat we gaan kijken hoe ze erbij staat !