JAKKER, a ship's journey

Positie : op de kant in Nouville, Nouméa.

Nee, dit is Noorwegen niet, maar de baai van Ile Nou, met cruise ship La Pérouse op anker.

Het wordt nu echt menens.
Zaterdagnacht, eigenlijk zondag om 0u55 vertrekt ons eerste vliegtuig (er volgen er dan nog twee) richting Tokyo.
Ons resten nog een paar dagen om de boot klaar te maken en onze tassen te pakken.
Het uit het water liften was alvast een fluitje van een cent. De mannen hier doen echt een tiental boten per dag, elke dag. Dat noem je ervaring.
Ze bezorgden ons een mooie plekje, beweerden ze zelf. Kan je van zo een plaats op beton van mooi spreken? Ok, het is niet middenin het parkeerveld voor boten, waar elke dag geschuurd, gespoten, geverfd wordt.
Zouden we hier minder stof “slikken” ?

Tony spuit het onderwaterschip schoon met een hogedrukspuit (een Kerchère = Kärcher, zoals dat hier heet ), die krijg je gratis als je antifouling koopt.
De kiel is flink verroest, een speciale behandeling is echt noodzakelijk. We zetten er twee lagen antiroest op.
Ook de, alweer, verroeste ankers nemen we onder handen.
De dieseltanks vullen we tot boven toe, zo kan er zich geen condens vormen.

In de kraan, 

Tony in actie met de "Kerchère". 

Het anker behandelen tegen roest.

Dan volgt een rollercoaster van opruimen, wegstouwen, organiseren. Schimmel in de boot probeer ik te voorkomen door her en der bakken azijn te plaatsen.

Extra taak dit keer : Jakker cycloonklaar maken, wij weten immers niet wanneer we terug aan boord zullen zijn. Het dek maken we volledig “rommelvrij”, dat werkje kennen we inmiddels.
De boot dient bovendien met naar maat gemaakte spanbanden (sangels) stevig verankerd. Je koopt ze bij Boniface in Ducos. Ducos , ik vertelde het al, het koopdistrict van Nouméa voor al je aankopen. Als je het in Ducos niet vindt, kan je het vergeten.

De dure sangels zijn aangebracht. 

Gelukkig huurden we een wagen zodat we wat mobieler zijn. Nouville, waar de boot op de kant staat, op het (schier)eiland Ile Nou, aan de andere kant van de stad, ligt ver van alles.
Ver van alles maar historisch erg belangrijk, dat ontdekken we nu pas .
Hier kwamen de eerste Fransen toe. Ze richtten er de eerste strafkolonie van Nieuw Caledonië op. Straffen en koloniseren, hun belangrijkste doelen.
Later moeten we dit plekje grondiger gaan ontdekken.

Een beetje historie. 

Voor het eerst in al die jaren hebben we serieuze financiële pech.
Betalen met kredietkaart lukt niet meer. Zelfs een lang zenuwslopend telefonisch gesprek, na veel wachtmuziekjes en nummertjes toetsen, met onze bank en Athos Wordline kan de kaarten niet tot leven wekken. Niemand kan ons zeggen wat er aan de hand is. We willen niet langer tijd verspillen, lossen dit probleem later wel op.
Reddende engelen Olivier en Daphné (sv Korrigan) staan borg bij Hertz (moet met kredietkaart) en schieten onze haven rekening voor door middel van betaling met een cheque, betaalmiddel dat in Frankrijk, dus ook in Nouméa nog algemeen gebruikt wordt.
De debetkaarten werken gelukkig wel nog, geldopname en kleinere bedragen betalen lukt.

We laten het niet aan ons hart komen, werken verder, steeds minder rustig naarmate de tijd vordert.
Zelfs op le 14 Juillet is er veel bedrijvigheid om ons heen op het terrein. Mensen profiteren van de vrije dag om aan de boot te werken.
De gietende regen van gisteren vergeten we maar vlug, vandaag schijnt de zon alweer.

Van thuis bereiken ons verontrustende berichten. België, vooral het oosten, verzuipt. Hoe gaan wij ons landje aantreffen?
En hoe zit het met covid en de maatregelen? Bepaald geen zorgeloze trip naar huis.

Op de valreep roept men ons op het covid certificaat te komen ophalen. Wij zijn bij de eerste reizigers die vanuit NC vertrekken met zo een certificaat.

Morgen nog het elektronisch PLF invullen om een QR code van België te ontvangen.
Nee, reizen is er niet makkelijker op geworden.

De volgende maanden zal het stil worden op deze blog. Enkel sporadisch zal ik wellicht nog wat nieuws brengen.
Je nood aan wat zeilavonturen kan je lenigen bij www.blowingbubbles.eu. Karen en Jean-Marc zitten op dit eigenste ogenblik ergens halfweg tussen Gibraltar en Lanzarote, voor hun eerste grotere overtocht, en alles is ok.


We zullen ze missen de wingkiters van Anse Vata.