JAKKER, a ship's journey

Positie : Baie du Carénage.



Vechten om je staande te houden in het getijdenwater. 



De kleine wenkkrab houdt van deze omgeving. 

Hou je van records ? Wel, wij zijn bezig ons eigen record te verbreken. 29 dagen vandaag, het record “op Jakker overleven zonder inkopen doen.” . Net als tijdens een overtocht, maar dan gewoon ankerend op zovele plekken in de immense Baie de Prony. We hebben echt nog geen zin om terug te varen naar Nouméa.
Ergens verder weg heen zeilen, naar Ile des Pins of de Loyautés eilanden, lukt ons maar niet. Te veel wind, harde regen en de laatste verrassing : een enorme zeedeining van wel 5 m, naar ons gestuurd door een diepe depressie over de Tasmanzee. Je weet wel, die zee tussen Australië en Nieuw-Zeeland (genoemd naar de Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman) waar ook ons Nieuw-Caledonische weer gemixt wordt.

Te vroeg victorie gekraaid dus. Het slechte weer is niet over. Verdorie, we lijken wel in een iets warmer uitgevallen België verzeild geraakt. Triest, wit-mistig sluiten regenbuien ons in. Zijn we de laatste wezens op aarde? Rondom ons totale verlatenheid op het water. We liggen aan een boei in Anse Majic (Baie de Prony), één van onze favoriete wandelbestemmingen. Hier kan je het steile pad nemen naar Cap Ndua en het observatieplatform voor de walvissen.
Maar, stel je voor, op weg naar ons paadje, het klaarde even wat op, horen we het al. Er ruist een klaterend beekje ? Het wandelpad blijkt nu een riviertje ! Zonder natte moddervoeten kom je hier niet door.
Net voor een situatie als deze hebben we onze zeillaarzen, weliswaar ver weggestopt, zovele jaren aan boord bewaard. Een paar uur later stellen we blij vast dat ze niet lekken, dat ze bovendien lekker lopen. Die zeilerstheorie van “alle spullen weggooien die je meer dan een jaar niet gebruikt”, daar heb ik mijn bedenkingen bij. Toch maar niet te letterlijk nemen.

Die joekel van een depressie in de Tasman zee brengt ook krachtige westen en zuidwesten wind mee als die onder Nieuw-Caledonië doordraait. Een tegendraadse windrichting, een reverse.
De wind rond depressies draait hier trouwens andersom dan in het noordelijk halfrond, met de klok mee dus, wist je dat ?
Perfecte beschutting vinden we nu in de Baie du Carénage, een baai in de baai en ook nog eens een eind op een soort rivier. Het is hier gewoon binnenland, wel 5-6 zeemijl van zee verwijderd, van deining hebben ze hier nog nooit gehoord.

Een uitgelezen keuze aan hikes is in de aanbieding. Ondanks de zware regens en de doorweekte bodem voelen de hellende paadjes niet al te glibberig aan. Ik neem mijn stok mee, altijd voorzichtig, en grijp kleine boompjes ter hulp.
Overal zoeken stroompjes, riviertjes hun weg naar beneden. Die moet je oversteken, wil je ergens geraken. Dit keer gaan we niet op ons botten maar trekken we de crocs aan. Over stenen door het glasheldere water, heerlijk fris aan de voeten. We genieten als kinderen. Ook van de twin watervallen en het koude dompelbadje beneden.

Aan de strandjes en oevers verwonderen we ons over de hopen opgestapelde puimsteen .
Afkomstig van de vulkaanuitbarsting op Tonga twee jaar geleden? Heel wat zeilers in Tonga en Fiji rapporteerden toen dat ze geen water meer zagen, letterlijk in een zee van puimsteen voeren. Vreemd.

De regio van de rivière Carénage was oud bagne- en mijngebied, niet moeilijk er antieke overblijfselen, kabels, rails zelfs een stoomketel te ontdekken. Bij de ruïnes van gevangenis gebouwen, bakkerij, kerkhof verwijl je even in het niet zo fraaie verleden.
Gevangenen, aangevoerd uit Frankrijk, hebben er zwaar afgezien, in de houtkap en later in de mijnen.
Inheemse stammen zagen deze regio eeuwenlang als vervloekt, kwamen er enkel om stammentwisten uit te vechten. Hier woonde men niet.
Of waren de zware metalen in de grond, waardoor mensen ziek werden van het eten van hun geteelde groenten en het jarenlang drinken van het water, verantwoordelijk voor de uitgestorven, niet bewoonde hoogvlaktes.

Stenen gebouwen hebben de tand des tijds overleefd. Prison ? Munitiedepot ? 

Puimsteen voor het oprapen. 

Nu het water overal rondom ons klatert, is watertanks vullen een must. “Twee (of meer) emmertjes water halen.“. De drie “vaste” zeilers van deze baai, zij “wonen” hier zowat, staken de armen uit de mouwen en legden een leiding aan bij een bron, zo heb je water dat altijd snel “loopt”.
Iedereen mag zich bedienen. Alleen, rond het “kraantje” valt alles droog bij laag water enkel bij hoog water kan je gaan tanken. Tien minuutjes dinghy varen en je vult je jerrycans sneller dan in de marina en het water is veel lekkerder dan marina- chloorwater.

Tenslotte nog wat politiek nieuws. Op dit ogenblik wordt er in Parijs druk vergaderd. Verkozenen van Nieuw-Caledonië reisden op uitnodiging van president Macron en minister van Outre-mer Lecornu daarheen om te praten over de toekomst van het eiland. Een uitgebracht document verduidelijkt uitgebreid de gevolgen van respectievelijk een “oui” of “een non” uitslag voor de man in de straat. De vraag blijft onveranderd : “Wil je dat NC onafhankelijk wordt van Frankrijk? “.
Op 12 december 2021, zo is besloten, gaan de Nieuw-Caledoniërs naar de stembus voor het derde referendum. Daarna volgen er twee jaren van “overgang” wat de uitslag ook zal zijn. Het wordt weer spannend in NC.

Twee emmertjes water halen...op de prachtigste locatie.