Positie : mouillage Baie de l' Orphelinat (Nouméa).

 

Weggewaaid ín Marina Port Moselle. 

Eerlijk, het wordt me allemaal te veel.
Ik kan niet meer volgen. De gebeurtenissen buitelen over elkaar heen.
De internet verbinding faalt na de doortocht van categorie 5 cycloon Niran.
Er is te veel op te ruimen. Altijd bezig, geen rust. 
Achter de laptop gaan zitten schrijven, ik kan het niet. Er zitten een paar onafgewerkte tekstjes in de pipeline, voor later. Eerst dit maar versturen. Het meest recente gebeuren.

8 maart, Internationale Vrouwendag. Voor mij, sinds “mensenheugenis” : Tony's verjaardag. Om 5 u ben ik al in de weer in de kombuis. Een lekker vers broodje, veel meer heb ik niet om hem te verrassen, na onze angstige orkaanbelevenissen.
Het nieuws van 6 u zet meteen een domper op de feestvreugde. Nieuw-Caledonië gaat vannacht, na één jaar, opnieuw in confinement. Hoe is het mogelijk?
Er zijn 9 positieve covid-gevallen ontdekt !
Via de bubbel die NC deelt met Wallis en Futuna (twee kleine Frans overzeese eilandjes) sloop het virus binnen. Omdat er meer Futuna- en Wallisianen ( zeg je dat zo? ) in NC wonen en werken dan op hun eigen eiland, is het heen en weer een druk komen en...vliegen. Ongelooflijk, maar deze mensen ontsnappen aan de ultra strenge quarantaine maatregelen, de strikte tests die alle andere reizigers hier moeten ondergaan.

Confinement, lock down, zoals vorig jaar dus. Enkel noodzakelijke verplaatsingen zijn toegelaten, 1km van huis mag je nog 1 uur gaan wandelen per dag (steeds de correct ingevulde verklaring en identiteitskaart op zak hebben), scholen dicht, evenals horeca en niet-essentiële winkels, watersporten verboden, alle bewegingen van boten op de lagune verboden. Bovendien, dat is nieuw, vanaf zaterdag moeten we verplicht overal een chirurgisch mondmasker dragen.

Leuk verjaardagscadeau voor Tony ! We krijgen dus geen chill-pauze in de mooie Baie Maa, moeten snel terug naar Nouméa vóór de Zuidoost passaatwind (pal tegen) te hard gaat waaien, zo rond 10 u.
We wilden nog gaan wandelen hier.
Verwonderd, de frisse, alles overheersende “eucalyptusachtige” geur van miljoenen uitdrogende blaadjes nog wat langer inademen.
De enorme ravage van kapotte bomen op het strand, die we door de verrekijker kunnen waarnemen, van dichtbij bekijken.
Helaas, kan niet. We moeten terug.

Alles stopt hier. Jullie in België kennen dat. Wij waren het al vergeten.
In Nouméa aangekomen, besluiten we de kat uit de boom te kijken. Zoals elke goeie zeiler kunnen we lang overleven vóór echt alles opgegeten is. We willen zeker niet in de enorme files gaan staan voor de supermarkten. Ook hier doen ze het weer : vechten om toiletpapier, pasta en rijst.

 

Place des Cocotiers .

Majestueuze bomen volledig verdord.

De "frisgroene" struiken vóór het marina kantoor. 

We gaan wel nog even wandelen. Zien de schade door orkaan Niran aangericht aan bomen en planten overal in de stad. Omgevallen bomen en takken. Amper nog groene blaadjes, alles doods bruin alsof er vlakbij een gigantisch vuur brandde.
Nee, de blaadjes zijn niet weggewaaid, ze hangen bruin en dor nog aan de takken. Enkel palmen en koloniale pijnbomen ontsnappen eraan.
Ik zoek dit fenomeen op.
Blijkbaar heeft de enorme witte, zoute nevel (zeewater tientallen meters hoog in de lucht geblazen) die de ganse stad omhulde alle blaadjes in een oogwenk gedood. Net nu alles eindelijk ongewoon groen was door de zware regen van de laatste maanden.
Ook op de heuvels overal in Nieuw-Caledonië zie je grote “verbrande” stroken waar de zoute wind het hardst raasde.
Vreemd fenomeen. Ik lees dat men na zware orkanen in de Carieb, waar alles nog veel tropisch groener is, dit bruine landschap vanuit de ruimte kan waarnemen.

De volgende twee weken moeten we ons dus bezig houden aan boord. Geen probleem. Klussen zijn er genoeg. Ons dek ligt nog altijd vol vieze touwen, blaadjes, takjes overal.
En ik kan eindelijk werk maken van de beloofde, achterop geraakte, dramatische verslagjes.

Ook deze heuvel was prachtig groen. De flamboyant op de voorgrond, grijs nu. 


Additional information