JAKKER, a ship's journey

Positie : Îlot Maître .

Va'a training rond Jakker. 

Jean-Marie Tjibaou. Van zodra je Nieuw-Caledonië bezoekt en je wat over de historie leest, duikt die naam op. Een naam die blijft hangen. Tjibaou, ooit burgemeester van Hienghène, bekende leider van de “indépendantistes” van het FLNKS in de woelige jaren zeventig en tachtig. Voor de enen een heilige, een martelaar, voor anderen veel te mild. De man van de “Akkoorden van Matignon” (1988). Akkoorden tussen indépendantistes en loyalisten (Frankrijk getrouwen) die voor de broodnodige rust en vrede zorgden in het toen door bloedige moorden, rellen en opstanden geteisterde land.
In 1989 werd hij, samen met zijn rechterhand Yeiwéné Yeiwéné, vermoord door een Kanak die het duidelijk niet eens was met zijn politiek. Dit gebeurde uitgerekend op de éénjarige herdenking van de 19 doden van Ouvéa. 19 Kanaken die stierven tijdens de bevrijdingsactie van door hen in grotten gegijzelde gendarmes.
Tjibaou wilde de Kanaken meer bewust maken van hun eigen cultuur, kunst en tradities. Was van plan een grootst cultureel centrum op te richten voor dat doel.
Na zijn dood heeft het stadsbestuur daar werk van gemaakt.

Vandaag wandelen wij rond in dat wel erg speciale gebouwencomplex van “Le Centre Culturel Tjibaou,” ontworpen door de Italiaanse architect, Renzo Piano ( bekend van dat andere ontwerp : het centre Pompidou) . Italiaan maar hij laat zich inspireren door de grote Kanaky symbolen. Het centrum is opgebouwd rond 10 traditionele “cases”, typische Kanaken huizen, in symbiose met de natuur van het schiereiland Tia, even buiten Nouméa.

Cultureel centrum Tjibaou.

Je hebt het al door. We zijn weer in de stad. De trein van depressies , de harde wind, hoge golven dwingen ons naar de betrekkelijke veiligheid en rust op anker in Baie de 'l Orphelinat. Al zitten we soms opgesloten aan boord.

Bij de minste weersverbetering kan je ons in Baie des Citrons vinden. De place to be voor de inwoners van Nouméa. Kinderen spelen in het zand, sportieve volwassenen (zo zijn er nogal wat in Nouméa) joggen er, doen hun turnoefeningen of trekken baantjes (als er geen “alarme requin” is !).

We wagen ons zelfs aan een Tahiti Night in MV Lounge en wanen ons terug in Moorea.

Polynesische danseressen komen aan. 

Ook de mannen en vrouwen met hun va'a die elke ochtend en avond rond onze boot trainen, herinneren ons aan Frans-Polynesië. De grote, hierheen geïmmigreerde, groep Polynesiërs van vooral Wallis en Futuna brachten hun geliefkoosde sport mee.

Ben je nog geïnteresseerd in onze laatste waarnemingen onder water ?
We zagen :
– een zebra haai. Vreemde naam voor een haai met luipaardtekening. Hij heeft die zebrastrepen enkel als hij jong is.
– een 2 m grote zeebaars onder onze boot
– twee enorme roggen nieuwsgierig rond ons fladder-zwemmen, bij slecht zicht en in door hoge golven erg onrustig water. Tony lacht me uit, maar ik wil het graag weten : waren het koestaart roggen of gespikkelde waaierstaart-pijlstaartroggen ?

Rustende zebra haai. 

Het recente lijstje van dingen die de geest gaven aan boord :
– de batterij van onze Dyson stofzuiger
– de Pactor Modem om emails te sturen met de HF radio
– een Blue Tooth luidsprekertje.
Tenslotte lekt de zoutwaterpomp van de motor en de antifouling onder de boot heeft het opgegeven. Steeds vaker moeten we onze “onderwater-zoo” eraf krabben.

Voor het overige : all well on board !  Tenminste als we  niet te veel van dit weer voorgeschoteld krijgen.  Misschien bij de volgende depressie ?!