JAKKER, a ship's journey

Positie :   Baie des Moustiques. 

In Nouméa ga je onvermijdelijk kopje onder in het stadsleven, in de politieke strubbelingen, de betogingen/stakingen (we zijn tenslotte in Frankrijk, denk ik dan).
De spanning stijgt er bovendien.
4 oktober : de dag van het tweede referendum nadert.
Reeds zijn er 250 internationale controleurs geland op luchthaven Tontouta. Hun vlucht is natuurlijk wél toegelaten. Voor gewone toeristen opent het luchtruim pas ten vroegste maart 2021.
Die controleurs zitten nu eerst 14 dagen opgesloten in quarantaine, vooraleer ze aan het werk kunnen. Eén testte er al covid positief.
Nieuw-Caledonië kent, voor alle duidelijkheid, geen covid gevallen meer.

Op 4 oktober kunnen Kanaken, Caldoches (hier geboren blanken) en mensen die hier meer dan 26 jaar wonen, hun stem uitbrengen.
De vraag luidt : “Voulez-vous que la Nouvelle-Calédonie accède à la pleine souveraineté et devienne indépendante ? “ (Wilt u dat NC volledig soeverein en onafhankelijk wordt ? ). Het antwoord is eenvoudig : “Oui” ou “non”.

Een referendum, hoe komt dat zo ?
In 1986 plaatste de Verenigde Naties Nieuw-Caledonië, een Frans overzees gebied, voormalige strafkolonie, op de lijst van landen die gedekoloniseerd moesten worden.

Bij een ondervraging van de bevolking werd “onafhankelijkheid” toen massaal verworpen. De inlandse Kanaken, op het hoogtepunt van de kolonisatie (19de – begin 20ste eeuw) buiten de wet gesteld en gedwongen in reservaten te leven, blijven zich verzetten.
Na onlusten die uiteindelijk uitlopen op 19 doden bij een gijzelingsactie in Ouvéa in 1988 en de moord op twee gematigde Kanaken leiders Tjibaou en Yeiwene Yeiwene tijdens de herdenking van die doden in 1989, tekende men in 1998 uiteindelijk het Nouméa akkoord. Men zette de krijtlijnen uit voor een geleidelijke overdracht van de macht aan de Kanaken. Nieuw-Caledonië diende een eerste referendum te organiseren vóór 2018. Op 4 november 2018 koos 58,8 % van de bevolking tegen de volledige onafhankelijkheid.
De Kanaken bepleitten een tweede referendum, dat gaat zondag door. Als er “non” gestemd wordt, zit de kans erin dat er nog een derde volgt.

De non-partijen, die voor Frankrijk kiezen, waarschuwen er op sociale media voor dat iedereen die gestemd heeft zijn Frans paspoort verliest bij een oui overwinning. Zomaar een Europees pastpoort opgeven, doe je niet makkelijk.
Geregeld zien we optochten met Kanaky vlaggen oproepen om Oui te stemmen. Non-aanhangers delen brochures uit.

Van de dreigende sluiting van de Usine Vale Sud (Goro nikkel mijn en fabriek – één van de grote werkgevers van NC), eigendom van het Braziliaanse Vale , maken de onafhankelijkheid aanhangers dankbaar gebruik om de Kanaken bevolking achter zich te scharen. De fabriek/mijn is verlieslatend. 3000 banen staan bij sluiting op de tocht.
Als ze onafhankelijk zullen zijn, belooft de Senat Coutumière (het bestuursorgaan van de Kanaken) door middel van een consortium met ZuidKoreanen de fabriek te redden. De non-stemmers verwijzen dit plan naar het land van de fabeltjes.

Je vote Oui. Betoging van Kanaken.

Benieuwd hoe dat allemaal zal aflopen.
Eenvoudig voorspelbaar is het zeker niet. Je hebt hier niet enkel Kanaken (39%) en Europeanen (27,24%) . Minderheden Polynesiërs (10%), Aziaten (Javanen, Viëtnamezen, Chinezen), Arabieren maken deze smeltkroes compleet. Ook zij wonen hier al generaties lang. Het eiland is ook het hunne.
Onafhankelijkheid betekent dat de geldstroom uit Franrijk opdroogt. De levensstandaard zal dalen.
Gaat Kanaky dan de weg van Vanuatu op ? Steeds op zoek naar buitenlandse hulp , met een bevolking die vecht tegen armoede, een makkelijke prooi voor China dat al te graag zijn invloed uitbreidt, naties met wegen en gebouwen omkoopt.

Zou alles binnenkort helemaal veranderen ? Ook voor ons , want dan zijn we geen Europeanen in Europa meer ?!
Wij staan erbij en kijken ernaar. Als zeiler mijd je politieke en religieuze discussies zoveel mogelijk.

Een hoop lawaai en blote billen.
Iets helemaal anders, carnaval. Een traditie die van Europa is komen overwaaien, wordt hier in september gevierd. Wij gaan een kijkje nemen. Zien prachtig maar vooral minimaal uitgedoste vrouwen die dansen op keiharde muziek. Laten we hopen dat zij hun song kunnen horen. Wij registreren enkel een kakofonie, een hoop lawaai waar je geen liedje in herkent. Ambiance is er zeker en daar is het toch om te doen.

Ondertussen is er in de marina ook spektakel. Drie motor catamarans van de chartermaatschappij Dream Yacht Charter gaan in vlammen op. Alles gebeurt quasi naast de vismarkt, gelegen aan het water. Men moet het gebouw voor een paar dagen sluiten. Wellicht zijn daar giftige stoffen binnengedrongen . Voorlopig geen vis te koop.
Naar de oorzaak van de brand zoekt men koortsachtig.

De marina en de stad stilaan beu, bereiden we onze zoveelste trip op zoek naar mooie plekjes in de grootste lagune ter wereld voor.
De zon komt over de evenaar onze richting uit (21 september). We voelen het al, de verwarming hoeft niet meer aan 's ochtends, het dekbed wordt te warm, vandaag moest zelfs even de ventilator aan.
Let op, dra gaan we beginnen klagen over de hitte .

Brand in de haven.

De dag erna : twee gezonken cats, rechts de vismarkt.

Dan is er nog het covid nieuws.
De zeilerswereld aan deze kant van de aardbol weet het nu wel duidelijk : Australië en Nieuw-Zeeland laten ons niet binnen, zo deelden ze mee. De Ocean Cruising Club en de Down Under Rally deden hun best de regeringen te overtuigen cruisers toe te laten om veilig het cycloon seizoen bij hun door te brengen. Zonder succes.
Het feit dat de meeste jachten al minstens 14 dagen op zee zitten voor deze landen te bereiken, al in quarantaine zijn dus, doet niet ter zake.
Je moet echt in nood verkeren vooraleer je binnen mag. Half zinkend omdat je in de orkaan zat of wat ?!!! Hallo !

Duitse zeilers lapten de afwijzing van hun verzoek tot inklaren aan hun laars, voeren toch de Bay of Islands (Nieuw-Zeeland) binnen. Ze zijn in hechtenis genomen. Moeten een hoge boete betalen, vliegen terug naar huis. Wat er met hun boot gebeuren zal?

En dan is er het spannende verhaal van Tehani-Li, vrienden van ons, Australiërs. Zij mogen hun homeland wel binnen. Kunnen echter nergens aan land, zeilen nu de 8000 mijl van Panama tot Australië in één ruk. Vandaag, dag 54 op zee, dicht in onze buurt, was verschrikkelijk voor hen. Ze besluiten Nouméa binnen te lopen, enkel om diesel in te doen. Dat mag. Spijtig genoeg zijn wij intussen in Baie des Moustiques een flink eind weg !!!!