JAKKER, a ship's journey

Positie : op anker tussen mouillage Port Moselle et Orphélinat.

Het oeroude rif, stromatoliet op de voorgrond.

Onze moeder aarde, hoe oud is die ook alweer?
Oei, dat kan ik niet zomaar op een paar miljard jaar nauwkeurig zeggen. Maar wat ik wél weet, dank zij onze onvolprezen Rocket Guide van Nieuw-Caledonië, is dat we nu bij een 3,5 miljard jaar oud rif voor anker liggen, het presqu'ile T'Ndu. Eén van de grootste nog bestaande fossiele riffen ter wereld.
We schuilen hier voor sterke westenwind, een gevreesde “reverse” wind (tegengesteld aan de normale windrichting). In deze periode van het jaar moet je daar steeds op verdacht zijn en ten allen tijde een alternatieve ankerplek in je achterhoofd, en binnen bereik, hebben.
Immers als de wind draait en je veilige ankerplek wordt plots lager wal, dan heb je binnen de kortste keren de poppen aan het dansen, of liever je hele boot mét inhoud. Slapen is er dan niet meer bij. Iets anders ook niet, trouwens.
O ja, intussen zocht ik het op : de aarde bestaat zo een 4,5 miljard jaar.

Maar dit fossiele rif dus. Een apart gevoel om hier rond te kuieren en de ronde fossiele patronen op de bodem te zien. De grote “knollen” op het strand zijn stromatolieten. Sedimentgesteenten, door micro organismen in het water laag voor laag, opgebouwd tijdens het pre-Cambrium. Dit zouden de oudste fossielen, de oudste vorm van zichtbaar leven op onze planeet, zijn. De eerste levensvorm die fotosynthese toepaste.
Blijkbaar leefde dit rif nog toen Nieuw-Caledonië 80 miljoen jaar geleden van Australië afbrak. We bewonderen de ook weer laag voor laag afbrokkelende knollen en maken foto's. Interessant, toch.
Geologen hebben hier een kluif aan, kan ik me zo voorstellen.

En dan is het Hemelvaart weekend, mooi weer en omzeggens geen wind. Wat denk je, hier heerst geen confinement meer, iedereen het water op dus. Alle eilandjes, en dat zijn er nogal wat, worden overspoeld. Bootjes brengen mensen, tenten, picknick toestanden aan. Vier dagen feest. Wij prijzen ons gelukkig dat we vorige week heel alleen hebben kunnen genieten van Ile Mbe Kouen. Een droomeilandje, goed beschut door een enorm rif.
Gadegeslagen door een vijftal remora's, krabben we voor de zoveelste keer onze onderwatertuin weg. Hier mag dat nog !
Immers, hoewel de hele lagune natuurreservaat is, genieten een aantal eilanden extra bescherming. Daar volgt een zware boete (1300 €) als men je betrapt op onderwater poetsen.
De aangroei komt steeds sneller terug. We beseffen : Jakker moet nodig uit het water voor een paar nieuwe anti-fouling lagen.

Dit weekend kuieren we rond op het lange strand van Timbia waar tweede verblijvers voor de sfeer zorgen.
Tientallen bruine mensen, Kanaken, zoeken bij laag water het rif af naar eetbare schelpen en inktvissen. Steeds dik aangekleed, lange broek, sweater met kap op het hoofd. Als ze in het water gaan, is het met hun kleren aan. Meisjes in T-shirt, bermuda. Dames in hun bloemenkleren uit de missionaris-tijd.
Witte meisjes zonnen in tanga en monokini. Werelden van verschil. (Meestal) vredig naast mekaar levend.
De nacht is stil en donker en toont ons, voor het eerst sinds lang, het Zuiderkruis, in het zuiden, nogal wiedes, maar recht ertegenover in het noorden tegelijk ook de steel van het “steelpannetje”. De rest van de Grote Beer zit achter de horizon.
Prachtig deze vertoning aan het firmament, weer zo een onverwacht cadeau voor reizigers als wij.

Nog even zeggen : is je nieuwsgierigheid gewekt naar één van de beschreven ankerplekken ? Ga dan bij de tab Positie eens kijken en klik op het betreffende ballonnetje. Ik schrijf er steeds wat bij. Als je de satelliet kaart kiest, krijg je een aardig idee.