JAKKER, a ship's journey

Positie : Port Moselle, steiger A 12.

De rode vlag "Alerte cyclone" bij de capitainerie.  Jakker is rechtse mast, vooraan.

Voor ik verderga met mijn verhaaltje van onze rondrit over Grande Terre (Nieuw-Caledonië) even een update over het weer. In België woedde CIARA. Wij hadden hier cat. 3 cycloon UERI. Hij verwijdert zich nu langzaam van ons, een kletsnat, verwaaid Nieuw-Caledonië achterlatend. Jakker is ontzettend blij met haar veilig plaatsje in Port Moselle waarheen we ten allen tijde kunnen terugkeren.
We moeten nog alert blijven, maar het ergste is voorbij. Vooral het noorden van het eiland werd getroffen. Nouméa bleef, ondanks de hevige stormregen gisteren, gespaard van grote overstromingen. Februari de regenmaand doet zijn naam wel eer aan.
Wellicht blijft dit niet de laatste tropische depressie van het seizoen. Boven de Coral Sea (tussen Australië en Nieuw-Caledonië ) is het erg onstabiel. Wordt vervolgd.

Met de auto op weg.

In de gloednieuwe Auberge de la Jeunesse in Poé hoeven we niet op slaapzaal. Wij reserveerden een kamer, met badkamer. Bed opmaken moeten we wel zelf doen.
Een vrolijke dame duwt ons een bakje met bestek in de handen. Ze toont ons twee koelkasten met ons nummer 4 en wij mogen gebruik maken van de grote diepvries. Goed zo. Op die manier kunnen we onze koelbox ook zo houden, koel. Met diepgevroren koelelementen.
Dat doen we zo ook de volgende dagen. Overal is er een koelkast met vriesvakje voor de “koudertjes” voorhanden. Of we nu in een container overnachten, een bungalow met typisch kanaken dak of een jungle hut mét jungle vogelgeluiden.

Na het gevangenis museum is het tijd voor natuur de volgende dag. Al snel blijkt dat “Roche Percée”, waarheen het bordje wijst, nog enkel de naam is van een plek. De “rots met gat” bestaat helemaal niet meer. In 2004 stortte ze in, verdween tot puin verkruimeld, in de golven. De monoliet, Bonhomme, die er vlak naast staat, trotseert de zee wel nog steeds en levert mooie plaatjes. Men zegt dat zijn “aangezicht” voortdurend verandert, onder invloed van wind en water. Hoe lang zal dat manneke nog stand houden? Want uitgerekend hier vind je de hoogste (surf)golven van Nieuw-Caledonië.
De Bonhomme kijkt naar de baie des Tortues waar van november tot maart schildpadden de baas zijn. We zitten net tussen twee periodes . De nesten zijn klaar, eitjes liggen in het warme zand. Vrijwilligers hebben dakjes uit palmblaren gemaakt en schermen erom heen. Pas toucher ! In februari zullen 's nachts de eerste schildpadjes eruit kruipen en hun weg naar zee zoeken.

Monoliet le Bonhomme.

Hier ligt een schildpaddennest in het warme zand. Niet aankomen !

Onze mangroven wandeling, tussen de endemische cycas “ geen palmen maar ook geen varens” die zo mooi begonnen was, ontaardt in een vlucht voor zwermen muggen. Zie je het voor je, muggenmelk smerend, tegelijk muggen van ons afslaand, proberen we zo snel mogelijk bij de auto te geraken. Belangrijk detail : waar ik vroeger hét slachtoffer bij uitstek was, met records van 30 muggenbeten op één arm in één uur, wordt nu vooral Tony gestoken. Iets met hormonen te maken?

Endemische cyca plant.

Na een nacht in Koné rijden we naar Voh waar je “het hart”, het symbool van Nieuw-Caledonië kan zien. Dit beroemde “Coeur de Voh” siert de cover van Earth from above, een fotografieboek met 's werelds mooiste luchtfoto's.
Let wel : dit bijzonder fotogenieke natuurfenomeen kan je enkel na een uitputtende tocht te voet, een makkelijke 4x4 rit of vanuit een vliegtuigje bewonderen.

Naar het idee : een tekening kan je ook niet zien als je ze op ooghoogte houdt, is dit hart een tekening van planten in verschillende kleuren ontstaan in de moerasdelta van een rivier, dat je niet kan zien als je op dezelfde hoogte staat.
Wij klimmen tot een eerste uitkijkpunt en kunnen vaag zien waar het hart zich moet bevinden.

Onze foto van uitzichtpunt 1.

Gepikte foto.

Op naar een volgende natuurfenomeen. De grotten van Koumac. “Alweer grotten” dachten we eerst, “zouden we wel ?” Maar deze zijn anders, vooral de grote grot maakt van ons weer even kinderen.
De klim naar de ingang is een voorproefje van wat je binnen wacht. Eén erg lange gang kronkelt als een lange slang door de buik van de aarde.J e kan niet verdwalen, hebt wel een lamp nodig. Stikdonker is het er. Bukkend, opzij schuifelend, buik intrekkend, over hindernissen krabbelend, slingerend, omhoog omlaag ga je steeds dieper de grot in. Op bepaalde plekken staan de bekende steenmannetjes (cairns) bij honderden. Na een uur krabbel je je naam opnieuw in het boek waarin je je registreerde bij aanvang. Moe maar we hebben ons geamuseerd.
We rijden nog even tot bij de erg winderige kleine jachthaven als besluit van deze dag.

Jammer dat de mijn van Tiébaghi, het is alweer de volgende dag, gesloten is. Je mag zelfs het terrein niet op. We kijken even rond in de buurt van de antieke mijn waar je heel wat kan leren over de vondst en ontginningen van nikkel (het groene goud), chroom, kobalt , zelfs goud .
De meest noordelijke weg over de Chaine, de bergketen in het midden van de Caillou of Grande Terre (het hoofdeiland van Nieuw-Caledonië) brengt ons naar de andere kant. Twee passen bieden een ver uitzicht over zwartgeblakerde bossen en afgegraven bergen. Jammer. Erosie heeft nu vrij spel. We hadden ons een mooier landschap voorgesteld.

Niet enkel Australië kent zware bosbranden.

Bovendien graaft men overal naar "het groene goud".

In dit deel van NC heersen de tribus (stammen) van Kanaken. De chef zwaait de plak. “Coutumes” regelen het leven, zoals in Vanuatu “kastom”.
Hier ging Cook als eerste Europeaan aan land. Kan je de banian boom zien waaronder de eerste mis werd opgedragen. Getuigen de vele kleine kerkjes van het nijvere werk van de missionarissen. Mooie intacte cases (traditionele hutten met hoge rieten daken en een pijl bovenin) zijn er nog wel maar moeilijk te fotograferen.

De oostkant staat gelijk aan jungle. Vruchtbaar, vochtig, warm. Overal prachtige endemische varens, bloemen, banianbomen en vele watervallen. Onze favoriet.

Donkere wolken pakken samen, een stortbui duurt tot laat in de avond. We rijden door rivierbeddingen en de laatste bac van NC, die van Ouaième, brengt ons over de grote gelijknamige riviermond. Vier auto's kunnen er tegelijk op. De indrukwekkende, steile oevers gaan schuil achter wolkengordijnen.

De bac van Ouaième.

En dan kom je in Hienghène. Prachtige baai met de mooiste rotsformaties, helaas vandaag in de regen. Dus keren we de volgende ochtend terug om La Poule Couveuse (Broedende Kip), de Sfinx en de Lindéralique in het zonlicht te bewonderen. Tevreden met die meevaller vanochtend rijden we weer verder zuidwaarts, opnieuw in de zon.

De legendarische kip .

Kerkje van de plaatselijke tribu, de Lindéralique rotsen op de achtergrond.