Positie : nog steeds Tampa Garam, Sorong, West-Papua, Indonesië.


Even een blik over het muurtje, bij de buren, waar net een nieuw schip is afgebouwd.

Wat doen jullie toch de ganse op die boot? Dé vraag die zowat iedereen zich stelt, hardop aan ons, of in zichzelf, daarbij niet-begrijpend hoofdschuddend.
Wel, we hebben zeker voorlopig nog geen vakantie, genieten niet van gouden stranden, azuurblauw water en niks doen.
Lees maar.

Even aanpikken met mijn vorige blogtekst : we staan op het punt het buitenlager op de schroefas, met een speciale tool, van die as af te duwen of te trekken, zoals je wil.
Tony verdwijnt onder water.
Het aanbrengen van de “trekker” op de schroefas verloopt volgens plan. Regelmatig duikt Tony achter de boot op, ik geef braaf aan wat hij nodig heeft. Maar bij het aandraaien van de schroefjes op de draadstangen waardoor hij het lager eruit kan duwen, wil het maar niet lukken. Eén onderdeel van het werktuig is te zwak en buigt gewoon krom, zo kan je geen kracht uitoefenen. Voorlopig stopt het hier.
Wat nu?
Gelukkig heeft mister Wick, de eigenaar van ons haventje, een werkplaats en kan hij het werktuig versterken.


Zo ziet een nieuw buitenlager eruit.


En hier moet het in passen. 

Hier is de hardnekkige boosdoener. 


Volgende dag, tweede poging. Zelfde scenario. Tony brengt het werkstuk aan, moeilijk onder water met moeren en schroefjes manipuleren, ze aandraaien en vooral niet laten vallen. Die dingetjes zijn allemaal zo klein. Bovendien is het zicht nauwelijks 1,5 m.
Hij vindt dat hij onder water vet moet aanbrengen op de draadstangen, zodanig dat alles “gesmeerd” loopt. Nadeel: nu zijn ook alle sleutels én zijn handen glibberig. Nog moeilijker om niks te laten ontglippen.
Maar plots komt hij enthousiast boven, mondstuk uit, brede smile. “Er komt beweging in de zaak !”.
Met goeie moed duikt hij weer onder. De ijzeren staven zijn erg lang en het draaien aan de schroeven onder water gaat moeizaam maar langzaam draait hij zo het lager eruit.
Spannende tientallen minuten later, een eeuwigheid, steekt hij triomfantelijk het kapotte stuk omhoog. Gelukt !
Meer dan een uur heeft de hele actie gekost.

Nee, het nieuwe lager gaat er nu niet meteen op. Dat willen we pas doen net voor we hier vertrekken. Anders zit er wellicht voor we het goed beseffen al zand en koraalpoeder in.

Een volgende duikfles , hamer, steekmes en flink veel kracht gebruikt Tony om dikke trossen oesters van de onderkant van de kiel te kappen en van de vreselijk aangegroeide ankerketting.
Ondertussen steek ik oesters en andere aangroei van de romp tot aan de aanzet van de kiel. Koppige beestjes die oesters. Je moet vaak een paar minuten kloppen en steken vooraleer ze zich gewonnen geven.

Ben je klaar voor nog meer klussen? Op een vroege ochtend zetten we het voorzeil, zonder noemenswaardige problemen. Dat mag ook een keer.
Maar het vervangen van oproltouw om het grootzeil ín de mast te draaien, dat is een ander paar mouwen.
Ik houd het kort. Om 5u30 beginnen we eraan. Eerste probleem: het grootzeil wil niet omlaag. We binden het zeil daarom hoog rond de mast. Maar op de giek klimmen, om daaraan te kunnen, lukt met stramme knieën, niet meer zoals vroeger. Tenslotte schuift toch de ganse rol uit de mast. Zodanig dat Tony in de kuip kan werken. Alles is gecorrodeerd, dus er dienen nieuwe gaten getapt, voor verzonken schroeven. Allemaal te technisch?
Tegen de middag zit de rol, met gloednieuw Dyneema oprol touw, opnieuw op zijn plek. Laten we hopen dat het grootzeil uitrollen in de toekomst vlotter zal gaan.
Klein detail : de neerhouder boom brak tijdens dit alles. Nog meer werk aan de winkel, euh, boot.


Zo zit de rol met het versleten touw in de mast. 



De rol met glanzend nieuw touw, helemaal van thuis meegebracht. 

Toch doen we ook nog wat anders dan enkel werken. Onze Belgische buren van de Skybird zijn gearriveerd. Hun boot lag hier drie maanden naast de onze, die er al tien maanden is. Meteen hun eerste avond eten we een bami goreng in het ”resort” en praten bij : het laatst zagen we hen in de Solomon eilanden. Nu klussen zij al even hard als wij. Tenminste als het kan, want gigantische stortbuien verstoren vaak 's namiddags onze plannen.

Eén van hun pechverhalen : een beschadigd steekzwaard, ze raakten de grond door een stommiteit, werd hier hersteld. Maar men werkte zonder mal en het profiel van het 3 à 4 m hoge zwaard klopt niet precies. Nu, na drie pogingen erin en er weer terug uit, met vereende krachten, ook Tony hijst mee vanop onze boot, zit het nog steeds niet op zijn plaats in de daartoe bestemde vorm in de bakboord drijver van hun catamaran. Stel je dat voor als de vormpjes die je als peuter, in daartoe bestemde gaatjes in een doosje, moest puzzelen.
Koop een boot en werk je dood.


Het zwaard erin ....


...halfweg zit het potvast. Normaal gezien mag je het zwaard helemaal niet meer zien. 


Met veel moeite er terug uit.



Positie : Tampa Garam, Sorong, West-Papua, Indonesië.  (00°50,33 Z, 131°14,39 O)


Zo ligt Jakker in Tampa Garam, op de eerste rij. 

De menselijke geest werkt op zijn zachtst uitgedrukt erg vreemd. Als je geruime tijd in een tropisch land verblijft, “vergeet” je gewoon dat je thuis in België echt zó miserabel, intriest, koud weer kan meemaken. Omgekeerd kan je je thuis niet voorstellen dat het in de tropen zó fucking, irritant heet is. Terwijl je toch echt wel goed weet dat je hier altijd plakkerig bent van het zweet, dat je haren constant nat zijn, dat je 's middags tot 3 uur niet hoeft te denken aan het minste werkje te verrichten, dat je duizelig, snel geïrriteerd, futloos, altijd dorstig bent en dat je hongergevoel lijkt te verdwijnen terwijl hoofdpijn altijd op de loer ligt.
Die tropische, harde werkelijkheid valt als een blok op mijn schouders, als we om 7 u, na 2 dagen en anderhalve nacht “reizen”, overladen met drie tassen bagage (60 kg), uit het luchthavengebouw in Sorong stappen.
Het is nog maar ochtend !


We brengen veel mee naar de boot.

Gelukkig is daar op één minuut rijden het Aston hotel waar we een kamer boekten voor 5 dagen. In de airco van de ontbijtzaal ril ik van de kou. Ook in de tropen moet je een trui bij de hand hebben.
We doen ons te goed aan croissants, toast, omelet, yoghurt en fruit want gelukkig maakt ook dat naast nasi, bami, vis, kip, aardappelen en traditionele dikke soep deel uit van het buffet.
De twee volgende dagen, vergeet die maar. Uitgeput als we zijn, slapen we de klok rond in, erg belangrijk, de comfortabele airco van onze kamer.


Een drankje op het 360° terras by night.

Dag drie, maandag inmiddels, moeten we toch echt eens naar ons huisje op het water! Eerst langs de ATM. In de grapari van Telkomsel kopen we een SIM kaart en data. Tijdens elk bezoek hier hebben de vriendelijke meisjes een uur werk om god-weet-welke informatie in te tikken op hun laptop. Nog een foto van ons terwijl we ons paspoort langs ons gezicht houden. Betalen! Klaar.



Als we het luik van Jakker openschuiven, verwelkomt ons meteen het bekende muffe bootgeurtje van alle boten over de hele wereld. Wij noemen het “een Trapper geurtje” naar onze boot van 30 jaar geleden.
Eens goed luchten doet wonderen. Binnen wachten ons geen verrassingen, toch niet op het eerste gezicht.
Jak, onze trouwe dinghy, nog steeds goed opgeblazen, moet eerst van dek. Zonder dit bootje, onze auto, komen we niet aan de kant.
Vervolgens poetsen we het groen-zwarte dek. Groen, ja, want het heeft hier de vorige vier weken bijna onafgebroken geregend. Een cadeau van de enorme typhoon Yagi die over Japan, Vietnam, Myanmar raasde. Vandaag stoppen we vroeg, snel uitgeput als we zijn door het werken in de hitte. Dat betert enigszins elke volgende dag.
Terwijl ik de zware reistassen, met heel veel onderdelen voor de boot, uitpak, zorgt Tony dat de elektriciteit het weer doet. Hij plaatst alle apparaten terug die samen met de laptops in de oven verstopt zaten om hen te beschermen tegen mogelijke blikseminslag.
Hij probeert de motor, die bij de eerste poging aanslaat en hangt de buitenboordmotor op Jak. Alle jerrycans die binnen gestouwd waren, kunnen terug aan dek. Onze Jakker ziet er weer leefbaar uit.
Relaxed achterover leunen, is er echter nog niet bij want...onder de vloerdelen is het boel. Minstens tien blikjes Shweppes zijn ontploft of gewoon leeggelopen, een donkerbruine rottende smurrie achterlatend. Over drie compartimenten heeft zich het goedje verspreid en bij de groenten-en fruitblikken zorgden opengebarsten fruitcocktail blikjes voor een nog grotere rotzooi. En wat dacht je? Voor kakkerlakken het paradijs. Dus toch. De enkelingen die overleefden pakken we meteen aan.
Op Jakker dansten blijkbaar niet de muizen op tafel bij onze afwezigheid !
Als ik kastjes ga controleren, tref ik her en der “gemalen koffie” aan, de strontjes van kakkerlakken. Ze hebben overal lopen zoeken

Maar andere dingen vragen onze aandacht. Om hier weg te raken moet het buitenlager van de schroefas hersteld. Weet je nog? De bron van alle kwaad. Daarom moet eerst de schroef weggenomen. Tony begint er met goede moed aan. Ondanks het feit dat de propeller één grote blok oesters en zeepokken is. Onder water werken, zelfs met scuba uitrusting, is moeilijk. Hij mag hier absoluut geen werktuig of schroefje laten vallen, in de modderige bodem vind je niks meer terug.
Met de speciale tools van Brunton's, de fabrikant van de Autoprop schroef, lukt het wonderwel.
De volgende drie dagen schuurt Tony de drie bladen alsof zijn leven ervan afhangt. Ook het binnenwerk van de lagers schuurt hij spiegelglad. Nieuwe bolletjes erin, alles precies aantrekken met de momentsleutel, nauwkeurig doorsmeren. Resultaat : een splinter nieuwe schroef...of toch bijna.


De pas bovengehaalde Autoprop schroef.


Nieuwe billetjes in het lager.


De verschillende bladen op precies de juiste spanning aantrekken met de momentsleutel.


De Autoprop is als nieuw.

Nu pas kunnen we met het verwijderen van het buitenlager beginnen. Daarvoor heeft Tony thuis, samen met schoonbroer Willy, een speciaal “duw-apparaat” gemaakt om door middel van twee stangen en aandraaien van bouten het lager naar buiten te “duwen”.
We leggen alles klaar, zoals bij een operatie. Ik krijg instructies over de volgorde van dingen die ik moet aangeven én over de acties die ik bij bepaalde problemen moet ondernemen.
Tony verdwijnt onder water. Ik neem mijn “werktuig-aangeef-positie” in.
Zal het ons lukken dat lager van de as af te trekken? 


Het werktuig dat Tony bedacht.

 
Zo ligt alles klaar voor de operatie.  




Bij ons is het ook erg mooi. Het Schulens Broek...


de holle wegen bij Loksbergen.


En de bloesems die ondertussen uitgroeiden tot flinke appels. 

 “Zeilers schrijven hun plannen bij laagwater in het zand.”
Hoe vaak herhaalde ik deze zeilerswijsheid al? Zo cliché, maar toch...een waarheid als een koe.
Die plannen wijzigen o.a. omwille van kleine of grote tegenvallers, zoals die meest recente voor ons : een kapot buitenlager van de schroefas. Toen bleek dat Jakker niet meteen uit het water kon in Sorong (Indonesië), besloten we ons bezoek aan België te vervroegen.
Alles liep volstrekt gewoontjes : vakantie, bezoekjes aan familie en vrienden, dokters.


Bezoek aan vriend Luc en zijn Antonov II.

Tot er plots een mega boeman opduikt, een kanker diagnose die je hele bestaan doet daveren. Prostaatkanker. Veel mannen krijgen dat verdict en gelukkig is het goed te behandelen als je er vroeg bij bent.
Meteen worden er verdere onderzoeken gepland, robot operatie vastgelegd.
Tony's herstel verloopt uiterst positief. We krijgen zo extra tijd en pikken nog het asperge- en aardbeiseizoen in onze streken mee. Lang geleden alweer.
Nu zijn we drie maanden verder en opnieuw goed om naar Jakker terug te keren.
Toch willen we dat nog even uitstellen want Karen en Jean-Marc komen over uit Curaçao en je weet nooit wanneer je hen, zeezwervers zoals wij, zal terugzien.

Ons “bootgevoel“ zit nog steeds in ons lijf, dat kunnen we checken tijdens een verblijf in Zeeland (Port Zélande) op de Temanu'a van Bert en Stefanie.
Op 12 juni 2010, exact vanaf deze spot, lieten we de boel de boel en vertrokken.
Ongelooflijk het aantal beelden dat door mijn hoofd stormt als ik aan die jaren probeer terug te denken. Toch lijkt het zo kort geleden dat de bruinvissen in Zierikzee ons gedag plonsten.


Het bootgevoel aan zee.


Terug naar nu : Jakker ligt in Sorong ongeduldig op ons te wachten. Herhaalde malen stuurde Wick, eigenaar van marina Tampa Garam, ons gunstige berichten over de toestand van de boot en een bevriend Belgisch koppel, wiens boot, de Skybird, nu langs ons ligt, kan dit enkel bevestigen.
Op 5 september gaan we dat zelf ontdekken. Werk zal er na tien maanden toch wel “aan de winkel” zijn. Eerst en vooral het euvel trachten te herstellen waardoor we in de eerste plaats onze plannen wijzigden.
Tot dan houden we ons in vorm, vooral met wandelingen in de natuur.
Immers fit zijn, het enige wat er echt toe doet aan boord.


Aan de Demer in Herkenrode.


Met mijn broers en zussen. 


Een kermisfriet, da's lang geleden.

 

 



Helemaal alleen ! 

Al te lang hoorde je helemaal niks meer van mij. Zelf heb ik ook even moeten nakijken waar ik gebleven was met mijn laatste tekstje. Maar aan een verslag van de klassieke gebeurtenisjes, die jullie vast ook dagelijks beleven, heb je volgens mij niet veel. Eerst was daar natuurlijk de immens leuke hereniging met de familie. De steeds meer “volwassen” kleinkinderen verbaasden ons met nieuwe vaardigheden, met hun toegenomen zelfstandigheid. Maar ook dat is geen nieuws.
We zagen vrienden, familie, ex-collega's terug. Allemaal even plezant.
We raadpleegden dokters in uiteenlopende specialiteiten en de tandarts. Veruit het moeilijkst van dit alles bleek : een afspraak vastleggen. Wat veranderde er de laatste jaren zo, dat dit een echte uitdaging geworden is? Niettemin lukt het ons, zelfs mijn dof geworden (cataract) ogen schitteren weer met fonkelend nieuwe lenzen.
Ondertussen groeit de stapel van bestelde onontbeerlijke hebbedingetjes voor aan boord. Ook die bevoorrading is één van de redenen om op gezette tijden terug naar België af te zakken. 


Woensdagnamiddag bezigheden.


Samen relaxen.


Koud in België, de naburige vijvers zijn dichtgevroren. 


Meeting met broers en zussen en partner.


Naar Antarctica
De volgende stap : een terugvlucht naar het tropisch vochtige Indonesië en onze boot boeken. Maar alvorens dit te doen, haalt Jean-Marc ons over een cruise naar Antarctica te maken. Daar zouden we vast met onze boot nooit geraken en stond dat niet op onze bucketlist ?
Met ons tweetjes zouden we dit wellicht nooit beslissen, samen met JM en Karen hakten we de knoop vrij vlot door.

En zo lopen we midden januari plots in de mooie, groene stad Buenos Aires rond. Veel tijd hebben we niet, maar de Plaza de Mayo, waar de “Dwaze moeders” (die nog steeds actief zijn) destijds betoogden, gaan we even zien. Mooi opgeknapte gebouwen overal. De beloofde tango dansers in de straat vinden we, om één of andere reden, echter niet. Wel tientallen geldwisselaars die je de gunstigste koers beloven. “Cambio “, klinkt luid door de straten. Belangrijk in een land waar de inflatie enorm is. In een land waar je echt met stapeltjes bankbiljetten je koffietje betaalt.


Buenos Aires.


The Norwegian Star. 

De volgende dag staan we, onwennig, tussen eindeloze rijen passagiers, aan te schuiven om na een veiligheidscheck en paspoortcontrole aan boord te gaan. We krijgen een badge die we gedurende de ganse reis voor letterlijk alles zullen gebruiken. Onze bagage wacht al voor de deur van onze kajuit. Die kajuit mag er zijn. Ruim, op de elfde (!) verdieping met een behoorlijk balkon dat aansluit op dat van onze “buren “ Karen en JM . De verwarming werkt niet, maar dat wordt één twee drie hersteld als we de service desk bellen.
We gaan onmiddellijk op verkenning en snappen meteen dat voor zowat alles aan boord extra betaald dient te worden. We winnen, tot onze verbazing, een aantal korting bonnen, maar zelfs als je die inzet kost bv. een massage vele keren meer dan thuis.
Voor de rest vind je de dingen die je je van een cruise schip voorstelt. Grote lounge waar je vanuit de liften een mooi zicht op hebt. Dé trap, verplicht op elke cruiseschip al was het maar om de klassieke foto te maken. Restaurants, te veel om op te noemen.


Onze kajuit.


De liften, af en toe geen overbodige luxe.

Patagonië.
We zijn ondertussen al aan het varen en de volgende dag ontwaken we in Monte Video aan de overkant van de Rio de La Plata, in Uruguay. We maken een zweterige wandeling doorheen de stad en ontdekken een leuke schilderijen tentoonstelling met kopieën van Vlaamse, Hollandse en Franse meesters. Interessant.
Een ganse dag op zee volgt. Zo krijgen we er later nog een zestal. En wat doe je dan? De activiteiten aan boord zijn haast onuitputtelijk. Helaas, ons spreken ze niet zo aan. Op Jakker zorgen we ook altijd zelf voor ons entertainment .
Maar op dit soort cruise is er een wetenschappelijk team aan boord en om de beurt geven universiteitsdocenten en historici elke voor- en namiddag seminaries over het leven op Antarctica, de ontdekkingsreizigers , de effecten van de klimaat verandering, interessante thema's, boeiend gebracht.
's Avonds vind je ons meestal in de Gatsby Bar met een cocktail, babbelend, genietend van de life music. The Bliss is de place-to-be om een dansje te doen. Leuk behalve als het er té druk is.


In een cafeetje in Montevideo.

Ons drijvend hotel gaat verder met de verkenning van Patagonië.
In Puerto Madryn doen we een ijskoude snorkeltoer met de zeeleeuwen, kolossen die naam zeker waardig. Met honderden liggen ze te zonnen op de rotsen en het strand. De mannetjes, echte macho's, bewaken hun vrouwtjes meedogenloos, beletten hen in het water te gaan, halen hen zelfs terug, vooral tijdens deze, de paartijd. In het water zien we dus vooral de tonnen wegende mannen.
We doen Chili even aan en brengen een blitzbezoek aan Punta Arenas en de omliggende onmetelijke vlaktes met de hoge besneeuwde Andes toppen in de verre achtergrond. Prachtige inhammen, schiereiland, een knus dorpje en veel natuur. We verrassen zelfs een groepje verdwenen gewaande guanaco's. Onze sympathieke chauffeur geeft luid uiting aan haar uiterste verwondering hierover. Om het eiland Magdalena te bezoeken is er helaas te weinig tijd. In Punta Arenas zet onze Norwegian Star immers het anker uit en moeten alle gegadigden, tegen de harde wind, met bootjes naar de kant. Een hele bedoening.


De uitgestrekte vlaktes van Punta Arenas achter ons. 


Wie vindt de condors ? ....Niemand, ze zijn er niet !

Something special in Ushuaia.
Op een zeenacht afstand ligt Ushuaia. Klinkt ons vertrouwd in de oren, door de vele zeilers die er jaarlijks heengaan. De liefhebbers van kou en ruwe natuur kiezen deze route als alternatief voor het Panamakanaal om in de Stille Oceaan te geraken. We zijn verrast door de aangename sfeer die het Zuid-Amerikaanse wintersportstadje in de zomer uitstraalt. Jean-Marc en Karen doen een beetje vreemd die dag, moeite als ze hebben om ons, zonder iets te verraden, uiteindelijk om 15 u op een bepaalde plek te krijgen. Wij zijn totaal overrompeld als we ons op dat uur aan een militaire poort aanmelden, een vliegveld oprijden en halt houden bij wat een helikopter bedrijf blijkt te zijn.
Inderdaad, ze doen ons een vlucht met een heli over de omgeving, de meanderende rivier, de gletsjers van Ushuaia, cadeau. Daar kwamen twee heli's aan te pas, de vierzitter stond in panne. Met een glas bubbels klinken we alsnog op onze vijftigste huwelijksverjaardag (in 2022), tijdens een stop bovenop de (ontdooide) gletsjer. Onvergetelijk, deze ervaring aan het eind van de wereld. Dank je wel, Karen en Jean-Marc.
De stress om de “terug aan boord deadline” te halen, hadden we ons kunnen besparen. Honderden passagiers vormen nog een lange lijn bij onze aankomst op de kade.


We komen aan in Ushuaia.


Het einde van de wereld. 


Surprise vlucht met de heli.


Onvergetelijke vergezichten.


Hier was ooit een gletsjer.


Ijskoud, de Straat van Magellaan en Drake Passage.
Nu pas gaan we Drake Passage oversteken maar eerst passeren we de tientallen gletsjers in de straat van Magellaan, waarvan we er toch nog veel missen tijdens de korte nacht. Later in Paradise Bay en bij Elephant Island kunnen we dat ruimschoots goed maken, ook daar storten ontelbare gletsjers zich in de ijskoude zee.
De boot beweegt intussen behoorlijk en op de beneden verdiepingen worden schotten voor de ramen geplaatst.
We zien de eerste enorme ijsberg. Is dit het gigantische afgebroken stuk dat onlangs in het nieuws was? Ook de eerste spuiters van walvissen duiken op in de verte. Van dan af breng je, om niks te missen, best zo veel mogelijk tijd aan dek door. Voortdurend is er wat te zien. Maar je duffelt je best zo dik mogelijk in. “Koud” is een understatement. Het is echt on-voor-stel-baar koud. Zonder broek én skibroek, vijf-zes lagen T-shirts en pulls en een dikke jas, sjaal, muts en handschoenen waag je je best niet aan dek. Jazeker, dat zat allemaal in onze bagage.
Op die manier ingepakt, zijn we wel getuige van de meest spectaculaire Antarctische landschappen, bizar gevormde ijsbergen, honderden walvissen-spuiters. We varen tussen Brabant eiland en Antwerpen eiland naar de Straat van Gerlache. Adrien De Gerlache, de illustere Belg (geboren in mijn geboortestad Hasselt) de eerste ontdekkingsreiziger die met zijn schip de Belgica de eerste ongeplande overwintering in dit continent tot een, weliswaar met onmenselijke inspanningen, goed einde bracht.
We moesten tijdens die presentatie toch even duidelijk maken dat er wel degelijk Belgen aan boord waren.


De eerste gigantische ijsberg.




Die ken je wel. 


en deze ?  Een met zijn staart spattende bultrug.


De bek van een walvis.


De kapitein maakt een onberispelijke 360° in Paradise Bay, een prachtige inham in het Antarctisch schiereiland en vaart er langzaam genoeg, zodat ook de mensen die noodgedwongen van achter het glas binnen moeten toekijken, alles kunnen mee genieten. Het wetenschappelijk team op de brug doet verslag van de opmerkelijke dingen die we niet mogen missen.
Op weg naar Elephant Island zien we de plek waar Shackleton met zijn bemanning een tijd verbleef. Duizenden pinguïns zwemmen-springen razendsnel sierlijk dolfijnachtig in het water. Vreemd ze bewegen zich zo onhandig aan land. Groepen orka's, met hun typische hoge staartvin, laten zich bewonderen. Bultruggen wagen zich nu dichter bij de boot en geven acrobatische voorstellingen. Ontelbare keren klappen ze met hun staart op het water. Het breachen van die enorme dieren (helemaal uit het water springen) zagen we al zo vaak, nog steeds genieten we er mateloos van. Met een warme choco proberen we ons op te warmen na weer een sessie “natuurlijke Antarctica show” kijken aan dek.




Zie je ze? De ontelbare spuitende walvissen.


Het is dringen om een plaatsje bij de reling.


Koud !


De Argentijnen teleurgesteld...en wij ook.
Ook van onze eigen menselijke soort krijgen we een voorstelling als de Argentijnen een protestactie op het getouw zetten, omdat de kapitein beslist niet, zoals voorzien, te stoppen op de Falklandeilanden. Er komt zwaar weer, ontscheping in de kleine bootjes ziet hij niet zitten.
De Argentijnen gaan niet akkoord, ook wij vinden dit niet leuk, maar zij zien hun enige mogelijkheid om de Malvinas aan te doen en gesneuvelde familie en vrienden hun eer te bewijzen, in rook opgaan. Maar kapiteins wil is wet. Hij komt hun wel wat tegemoet en wil zijn beslissing toelichten...als ze zich van commentaar onthouden tenminste. Dit laatste valt hun erg zwaar. Maar uiteindelijk keert de rust weer.
Nu gaat het in één rechte lijn terug naar Buenos Aires. Een laatste dinertje aan boord en 's ochtends vroeg staan we alweer op de kade.
Het afscheid van Karen en Jean-Marc de volgende dag valt zwaar na twee weken samen zijn, maar de fijne herinneringen nemen we mee.




Eén van de vele gletsjers!


De Argentijnse Zuidpool basis.



Met dank aan Jean-Marc en Karen voor minstens de helft van de foto's. 

 

 

Positie : Tampagaram, Sorong (West-Papua).


Bij het stadje Seget.

We hebben het even echt wel gehad. Wat is dat toch met Indonesië ? We hebben hier precies geen geluk. Opnieuw slaat het noodlot serieus toe. Eindelijk ontdekt Tony de oorzaak van het schreeuwend, ongezond rammelend lawaai als de motor bolt.
Niet de schroef, niet de schroefas zijn de schuldigen maar wel het rubberen buitenlager van de schroefas. Je kan de as gewoon in het lager heen en weer bewegen. Dit is helemaal fout, totaal niet zoals het hoort. Wat nu?
We hebben een vervang lager aan boord maar om dat te plaatsen moet de boot uit het water.
Het plan om dit in Liapari te doen, een half jaar geleden, lieten we varen omdat het daar praktisch ondoenbaar was, bovendien was het lager toen nog in prima conditie.

Pech dus....of ook weer niet. We zijn nog niet te ver af van één van de in het totaal vijf plekken waar in Indonesië de boot uit het water kan.
Terug varen is nooit plezant maar het is van “moeten”. Laten we hopen dat Wick ons vlug zal kunnen helpen, zodat we niet te veel tijd verliezen.


Ook in het paradijs moet er gewassen worden.


Jakker voor, wat ik Chichen Itza, noem.


En Jakker gezien van bovenop die berg. 


Doorgaan met van West-Misool genieten, wordt nu moeilijk. De vele eilandjes in kalksteen doen erg aan Wayag denken, dezelfde Bora kleurtjes, zo noemen wij die talloze schakeringen van zeegroen naar turkoois blauw.
Ik ontdek zelfs een 24 m diep plekje om te ankeren. Dat vinden we goed te doen ! Vroeger dachten we daar totaal anders over. Weet je nog de tijd toen we niet dieper dan 10 m ankerden ?
De stroming blaast je hier van je sokken, maar we liggen goed vast, dat merken we als er de eerste nacht een fameus onweer overtrekt met keiharde regen. Onze tanks lopen over.


Hier vertrekt de trap naar boven. 


Even uitrusten.



Je krijgt niet genoeg van deze panorama's.

Voor een paar uur krijgen we gezelschap van een heus superjacht. Er is geen tijd om gezellig wat te babbelen, ze komen ons wel een emmer ijs brengen. De gin en rum leveren we zelf. Sundowners als vanouds, met ons tweetjes.
Ook hier kan je op een berg klimmen. Ik noem hem Chichen Itza, hij torent hoog achter ons, oogt als El Castillo, de Mexicaanse piramide. De klim is een trappenloop om u tegen te zeggen, maar liefst 300 treden. Het bijt in je kuiten. Maar het vordert toch sneller dan een echte “handen en voeten” klim.


Kortstondig gezelschap van een superjacht .

Pats, als in een kwade droom, in één klap weg al dat leuks. Tony deed net de vreselijk ontnuchterende ontdekking, we zullen uit het water moeten om het schroefaslager te vervangen.
We moeten ons nu focussen op afspraken maken, voorbereidingen treffen, plannen resoluut omgooien.

Ik betrouw op de HF radio om het eerste contact te leggen in verband met het uit het water halen van Jakker. Hier is geen 4 G, geen Whatsapp. Gelukkig, Wick (dezelfde man van de ankerwinch en Tampagaram ) is ook eigenaar van de haul out Marina Helena. Hij kent ons.
Antwoordt meteen dat we binnen een week of twee eruit kunnen.
Niet zo snel als we hoopten. Dan nadert ook weer het eind van de maand en onze tweede visum verlenging. Bovendien begint binnenkort de NW moeson tijd, inclusief veel tegenwind.
Potverdorie, we hebben onze buik vol. Brainstormen een avond en beslissen om naar huis te vliegen voor een paar maanden. Familie en vrienden weerzien, al is dit niet ons favoriete seizoen daarvoor.  Het werk en de reis zullen wel wachten.  E
ven de pauzeknop indrukken, moet kunnen.





 

Positie : Misool  (01°58,61 Z 130°27,89 O) Raja Ampat, West Papua


On the equator.

Voor alle duidelijkheid : onze voorlopig uiteindelijke bestemming (voor volgend jaar ?) is Maleisië en Thailand. We willen deze via de “centrale” weg doorheen Indonesië bereiken, moeten dus maar eens in zuidwestelijke richting beginnen te varen. Maar... de wind staat alweer hard tegen en het is een groot stuk water dat ons wacht. Wedden dat ik je verveel met deze uitleg, die je niks zegt en die je al zo vaak las.
Lang verhaal kort : op dit moment niet mogelijk naar het zuiden, dan zeilen we maar naar het westen, naar Batanta eiland.
Zeilen, ja, de wind is gunstig en het oorpijnigende gerammel van schroef en/of schroefas willen we echt niet horen. Een verblijf in Tampagaram (Sorong) bekomt Jakker slecht. Hetzelfde hels lawaai als vorige keer weerklinkt als we willen vertrekken. Er zit weer erg grof zand tussen de bladen of in het lager, vermoeden we.

Waterval baai, zo staat deze baai in ons logboek vermeld, blijkt een prachtige ankerplek, 14 m diep, vlakbij de jungle en de mangroven. Gratis vogelconcert vanaf 4 à 5 u 's ochtends, het is dan nog donker. Een rivier en een paar watervallen. Ideaal voor een weekje vakantie.
Langs een houten steiger, over de modder van de mangroven gebouwd, loop je in tien minuten naar de eerste waterval. Een perfect zwembadje nodigt uit tot een plons. Van George, de lokale Papua die we er toevallig op een zondag ontmoetten, leerden we dat zij een steen in het water gooien om krokodillen te verjagen alvorens zelf te gaan zwemmen. Die boodschap krijgen kinderen hier mee van hun ouders, zo vertelt hij ons. Het is eens wat anders dan de richtlijn goed rechts en links te kijken alvorens de straat over te steken.


Path to the waterfall.


Waterfall pool, no crocs...for now. 



Eén keer staan we al om 6 u beneden aan het pad dat naar de volgende twee watervallen leidt. Het eerste stuk is steil, daarna brengt een bospaadje je in een half uur naar de bovenliggende stroomversnellingen, het water gutst er over versteende modderformaties. Fascinerend.  Gezeten op een steen, de voeten in het koude water, smikkelen we van het meegebrachte krentenbrood en de koffie. Favoriet blijft echter toch het zwembadje beneden.
Onze wat belabberde zeilersconditie gaat er met sprongen op vooruit nu. Twee keer per dag wandelen en zwemmen, daar hadden we niet vaak de kans toe de laatste tijd.
Sv Huaiqui, de boot waarmee we samen de Ninigo eilanden beleefden, komt nog even langs om afscheid te nemen. Onze wegen scheiden, zij gaan naar het noorden.


Giants of the wood.

Mud turned to stone.


Wij hoppen nog meer west in afwachting van een goed weervenster. Verrassing : in de baai bij Pulau Dayang ligt al een zeilboot en als Tony even gaat kennis maken, komt hij terug met het verhaal dat we, zonder het te weten, in een manta baai beland zijn. Mooi toeval ! Als we 's ochtends vroeg een kijkje gaan nemen, zien we een merkteken van stenen en koraal op de zandbodem. Niet lang daarna dient zich een eerste manta aan. Meteen gaan tientallen poetsvisjes aan de slag om deze grote, sierlijke vis van vervelend ongedierte te ontdoen. Er komt een tweede en een derde klant. Je hoeft geen geschoolde onderzoeker te zijn om de verschillende dieren na een tijdje te herkennen. Eentje heeft een heel erg korte (afgeknipte) staart,  een andere is duidelijk kleiner en erg donker, een derde heeft een bleke verkleuring op zijn rug aan beide zijden van zijn/haar staart. Ga zo maar door, het is zo interessant dat we hier drie dagen blijven en uren met de manta's doorbrengen. We zien ook een grote murene even vrij rond zwemmend alvorens terug in zijn kot te verdwijnen.
Waarom zijn hier zoveel triggerfishes ? Die moet je in de gaten houden, ze happen wel eens naar duikers.


Huge and still so elegant.


The one with the cut tail,


and the one with white spots on his back.



Het weer, we geven het nochtans veel kansen, wordt maar niet beter. We brainstormen wat en besluiten terug te varen naar Selat Sele, het van riffen en eilandjes vergeven kanaal met turbulente stromingen en draaikolken, dat vertrekt ten zuiden van Sorong. Als je dit tot het einde volgt, kom je quasi tegenover Pulau Misool uit.
We vinden een plekje om te overnachten bij Pulau Yefman. Maar net voor donker verkassen we nog snel naar de andere, tegen het naderend onweer beter beschutte, kant van het eilandje. Alle elektronica verdwijnt weer in de oven, gelukkig trekt het onweer over zonder onheil aan te richten.
Volgende stop : het stadje Seget. Van hieruit kan je de zeestraat makkelijk oversteken.
Een tiental vissersboten vieren hier op anker het weekend. Khaled, ook een visser, beweert hij althans, bezoekt ons in zijn kano, voor een praatje en zo blijkt na anderhalf uur, maar vooral voor een biertje. Alcohol is op veel plaatsen verboden in Indonesië. Wij willen geen problemen. Dus “Sorry, Ma'af, Khaled”, geen bier. De vissers vertrekken allemaal in de loop van de zondag. Wij willen hun, als het goed is, morgen volgen.


Nog een berichtje terzijde : het herstelde kettingwiel doet het prima. Captain Tony zou niet zo tevreden grijnzen, als het anders was. De ankerketting loopt soepel af en ook het inhalen is veel makkelijker. Met dank aan Wick.




Positie : Pulau Dayang (Batanta, West – Papua)


In de vissershaven van Sorong. 




Wat zouden we doen zonder taxi chauffeurs ? Klopt, ze brengen je heen naar waar je ook maar vraagt, Imigrasi, havenmeester, de supermarkt. Maar ze weten ook zoveel quasi onvindbare spulletjes op te sporen in een onmogelijke stad als Sorong, speciale batterijtjes, dingen voor de boot. Neddy komt er, door onze vraag, zelfs achter dat benzine jerrycans echt niet te koop zijn hier.
Chauffeur Micky doet het nog straffer, met zijn perfect Engels, tolkt hij voor ons in de intimiteit van het tandartskabinet. De tandarts kent enkel Bahasa (Indonesia). Bilas mulut (mond spoelen) : dat leerden we bij vandaag.
Je hebt het al begrepen we zijn weer terug in Sorong. Vier dagen deden we erover, hoppend van het ene naar het andere eiland. Voort stampend tegen steile golven, meestal harde wind én stroom tegen, langzaam vorderend, vaak betrouwend op onze groene Volvo Penta voor power, riffen, squid boten en parelfarms ontwijkend.
We verpoosden even letterlijk op de evenaar, in het eiland Kawe. In bijlage de verplichte foto met het bewijs. Ook hier weer de prachtigste onder water koraal formaties.


Verplichte foto bij het equator monument !


Jakker ligt er weer helemaal alleen.



Inktvisjes-visser en ....


... parelfarm.

Aandachtig opletten en rondom je turen kost ook heel wat energie. Als we Pef zien opdoemen, de tweede dag, kunnen we niet aan de verleiding weerstaan om, ditmaal langs de andere kant, binnen te glippen voor een break. Perfect timing. Er blijken slechts vier gasten vandaag, daarom pizza night. Vanaf morgen zijn ze tot Kerst volgeboekt.
De wijn, de pizza, de life muziek, de warme gastvrijheid van de staf en de vier gasten maken deze avond onvergetelijk. De levenslust van het Amerikaanse koppel, bijna tachtigers, die recent hun hele hebben en houwen verloren in de brand op Maui (Hawaii), treft ons. Never give up !


Aan de pizza in Raja4divers resort.


Muziek hoort erbij. De band bestaat uit jongens van de staff.


Een lange overtocht over Dampier Strait en een stop in een diepe (in twee betekenissen) baai op Batanta eiland volgen. Maar nog kunnen we de ingang van Tampagaram niet in.
Het is daar lage wal (de wind staat er vol op) en erg ondiep. Je ziet de witte branding van ver. Helemaal niet veilig om er nu binnen te varen, besluit captain Tony. Die golven smijten je gewoon op de kant. Een opper zoeken we bij het eilandje Soop. Tegen onze principes ankeren we op 27 m diepte. Het anker neerlaten is moeilijk, Tony moet met de hand de ketting tegenhouden om te voorkomen dat ze als gek afloopt. Al piepend en krakend haalt de ankerwinch anker en ketting (een serieus gewicht van om en bij de 100 kg ) later weer op. Het is goed dat we het reserve kettingwiel van de ankerwinch kunnen laten herstellen bij Australiër Wick, eigenaar van Tampagaram haven en van een heus atelier.
Later varen we toch nog binnen, nemen daarbij bijna de verkeerde ingang.
Welkom terug in deze “plastic soep” haven.


Jak in de plastic soep haven, één dag voor alles eindelijk opgeruimd werd.

De daaropvolgende week werken we ons programma gestaag af. Gelukkig helpt Ayu (Wicks getalenteerde assistente) ons aan een lokale agent, die een sponsor brief bezorgt, nodig voor de verlenging van ons visum. Raymond Lesmana, onze agent in Denpasar, laat ons in de kou. Hij vergat zowaar tijdig de brief, die wij al vier weken eerder aanvroegen én betaalden, te bezorgen.
Vingerafdrukken en een foto, die horen ook nog in het dossier, vooraleer we drie dagen later de verlenging van het visum in handen krijgen.


Volgende halte : Telkomsel GraPari. Daar moet je je telefoon sim kaart opnieuw laten registreren. Immers de regering blokkeert de simkaart van buitenlanders na twee maanden, dit om fraude, witwassen van gelden, terrorisme te bestrijden. 
Op adem komen doen we steevast in La Terrazza, de pizzeria van Nederlander Alex. Zulke heerlijke satés met pindasaus, pizza en hamburgers, vind je nergens in de stad. Je kan je ook altijd op een leuke babbel verheugen.  

Als de ankerwinch hersteld is en de twee fris gekeurde duikflessen weggestouwd, we ook het teakdek van een nieuw laagje sealer hebben voorzien, kunnen we eindelijk gaan.
De ratten, waarvoor men ons waarschuwde, zijn gelukkig niet langs geweest. De plastic waterflessen die we omheen de landvasten deden en met een touwtje bevestigden dichtbij de boot, deden blijkbaar hun werk.

De ankerwinch is weer bijna als nieuw.


Positie : Tampagaram Marina, Sorong (West-Papua – Indonesia).


Mount Pendito, Wayag. Wat een uitzicht ! 

Raja4Divers Resort (op Pulau Pef) :

“Je komt er aan als gast, voelt je een koning en gaat weg als vriend”, hun slogan. Een cliché ? Maar echt wel waar. Nu zijn wij geen resort mensen en wellicht makkelijk overdonderd, maar je voelt je hier erg snel deel van de familie.
Daar zorgt onder meer de staf van zo een 60 mensen voor. Iedereen is even attent, van general manager, Yvonne, tot het jongetje dat onze dinghy aanneemt. Komt het ook doordat Zwitserse eigenares Maja een mooie mix heeft gevonden tussen Europese en Indonesische toetsen ?
Aan de lange eettafel wordt Duits gesproken, weer eens wat anders dan het standaard cruisers Engels. De maaltijden vormen een speciaal social event voor ons, vaak kluizenaars tegen wil en dank. De gesprekken met de jonge gasten, duikers bovendien, verfrissend interessant.
We doen twee duiken met hen en kunnen zo heel wat klein spul zien. Raja Ampat (Vier Vorsten eilanden)  is immers bekend als macro duikspot.
Naaktslakken, kleine poetsgarnalen, piepkleine visjes en krabbetjes, Gogos onze duikgids zoekt ze voor ons. Zelf dit kleine grut opsporen, lukt maar moeilijk. We merken een zwemmende en een rustende wobbegong (tapijthaai) op, prachtig gecamoufleerde haaien. Wobbegongs zijn verplichte kost hier. Net als het pygmee zeepaardje, dat we echter niet zagen.


De mysterieuze ingang van Hidden Bay Pef island. 


Hidden Bay.


Bungalows verstopt in het groen.


Op de top !


Het resort aan ons voeten.

Eén ding vooraleer je beslist hierheen te komen. De op een klein budget rondzeilende medemens vindt hier stoppen wellicht een te grote aderlating, vandaar de slechte beoordeling die sommige zeilers geven, vermoed ik.
Maar op deze zeer afgelegen plek kwaliteit bieden, dat moet inderdaad handen vol geld kosten.
In Pulau Wayag, onze volgend doel, is niks te koop, kunnen we weer sparen. We stoppen voor één nacht in Miniayfun alvorens langsheen de Eagle Rocks, vier eilandjes quasi in het midden van de zee, koers te zetten naar Wayag. O ja, voor even zijn we weer terug op “ons” noordelijk halfrond, de evenaar ligt nu ten zuiden van ons. 's Nachts kunnen we drie sterren van de Grote Beer onderscheiden.

Wayag, een buitenaardse wereld.



Belangrijk : de zon schijnt als we er aankomen. We varen, opgewonden als kinderen, binnen in een totaal onaardse wereld, nooit-eerder-gezien. Prehistorie ! Jurassic Park! Schiet er door me heen. Woorden om dit te beschrijven, vind ik niet. Ook mijn doorgaans moeilijk te imponeren kapitein is nu helemaal in de wolken.
Echt niet zonder reden opent elke brochure, elke website over Raja Ampat met een foto van de karst eilandjes van Wayag, ontstaan zo een 1,8 miljoen jaren geleden toen de oceaanbodem omhooggestuwd werd.
Je herkent konen, sinusoïde reeksen, champignons, afgeplatte kegels. Allemaal zijn ze prachtig opgesteld. Eén reeks vormt een groot amfitheater, waarin jachten graag ankeren. Wij vinden het er te diep. Wat verder heb je tweeling eilandjes en nog wat konen quasi willekeurig in het turkoois blauwe water neergezet alsof een kunstenaar er zich mee bemoeid heeft. Uren hebben we rondgevaren, rondgedwaald, met open mond. Foto's maken lijkt slappe kost, vergeleken met het echte ding.
Een aller lieflijkste snorkelplek ontdekken we tegenover het “verplichte” klim pad naar de top van Mount Pindito.
Maar eerst zweten we ons te pletter tijdens de klim. Op handen en voeten zoekend naar het niet aangeduide pad. Als je denkt : “Hier stopt het, moet je naar rechts!” Dat hadden we gelezen, klopt ook. De beloning, een onvervalst wauw moment, wacht boven.




We deden het !






Konen, sinusoïden, kegels, champignons ! 

Eindelijk kunnen we ook onze benen trainen op de talloze wandelstrandjes, pas op, enkel bij laag water zijn ze er.
Het bezoek van een bootje met acht mannen : Rangers, militairen en Polisi, verwachtten we al veel vroeger. In moeizaam Engels leggen ze uit dat we hier niks zijn met onze Raja Ampat permit, dat we nog een heel andere permit voor het Nationaal Park nodig hebben en of we dat willen aanvragen en betalen als we weer in Sorong zijn?! Stikkers en papieren worden opgediept en overhandigd en met een vriendelijk Terima Kasih (dank je), verdwijnen ze weer.

De volgende dag met zware regen bezorgt ons helemaal een ongemakkelijk gevoel, mist stijgt op tussen de met tropisch oerwoud begroeide heuvels, je zou zo een Pterodactylus boven je hoofd verwachten.
Nee, prehistorische dieren zien we niet, wij moeten het doen met een drietal prachtig gekleurde ijsvogels die ons op een wandeling begeleiden.

Zes dagen vliegen voorbij. Moederziel alleen op anker in deze archipel, als de laatste stervelingen op aarde ! Tot een Noorse boot ons komt vervoegen. Hun koelkast heeft het begeven, dus genieten we samen van de op Jakker gekoelde Bintang biertjes.

Met frisse tegenzin verlaten we dit laatste, on-wereldlijke paradijsje en keren terug naar de harde werkelijkheid van ons cruisersleven. Bestaat er iets meer wereldlijks dan het organiseren van een visum verlenging in het bureaucratische Indonesië ?



Ook onder water is de natuur prachtig, zie je de dikke  doopvontschelp.


Men telde in Raja Ampat 450 soorten hard koraal ! 

Subcategories

Additional information