JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 16 November 2024

Positie : Seget, 01°23,42 Z 130°59,02. 


Voor anker bij Seget in de verte achter ons.

Pie-ie-iep ! Plots overstemt dit vreselijk op de zenuwen werkend geluid het gebrom van de motor. Het zal toch zeker niet waar zijn. Ons volgende pech moment. Alsof we er nog niet genoeg hadden.
Dit enerverend alarm vertelt ons dat de batterijen niet bijgeladen worden door de motor. Nog wel door de zonnepanelen maar daar kunnen we tijdens deze moesson tijd niet altijd op rekenen.
Terug naar Sorong ? We kijken mekaar aan...nog liever zonder koelkast verder en niet-gekoeld bier drinken.
Nee, we varen verder via het Selat Sele kanaal naar Seget, 40 mijl ten zuiden van Sorong en komen er twee uur later aan.

Tony stort zich meteen op de elektrische schema's. Bestudeert, met diepe denkrimpels, alles grondig. Tekent met kleurtjes de verschillende kabels na.
Als je hem kent, weet je dat hij er nooit onmiddellijk in vliegt. Eerst zet hij de radertjes in zijn hoofd aan het werk. Ik houd mijn mond. Als je mij kent, weet je hoe moeilijk dat voor me is. 
Bedachtzaamheid is Tony's handelsmerk. Samen met een innovatief vernuft dat de meest ondenkbare oplossingen met de meest simpele middelen, uitdoktert


Kapitein Tony aan het werk met liefst twee soldeerbouten. 

Zo zijn we twee dagen verder en de alternator, want dat was de boosdoener, meer bepaald de koolborstels waarvan eentje bijna helemaal op was, is hersteld. Wel ligt ons slijpschijf machientje nu op apegapen. Dat heeft zijn koolborstel moeten opofferen voor de goede zaak.
Maar we kunnen weer even verder.
En mijn kapitein heeft bovendien nog tijd voor een namiddagje rustpauze.
Wat zou ik zonder hem moeten? Ik vertelde het al zo vaak. Zonder hem, zat ik hier helemaal niet. Hij is een echte MacGyver waarvan men lachend zegt : “Hij kan een vrachtwagen starten met een cactus.”
Tony ten voeten uit.

Kunnen we morgen dan verder? Naar Misool? Brengen de dolfijnen, van vanmorgen op onze rivier, geluk?
  

Details

Created: 16 November 2024

Positie : Seget, 01°23,42 Z 130°59,02. 

Mijnheer, mevrouw en kindjes gaan naar de markt of op familiebezoek. 

Ventilatoren, daar hangt ons leven vanaf dezer dagen.
Het is snikheet en vochtig. We smelten zowat. Het water druipt van gezicht, armen, lijf en daarvoor hoef je echt niks te doen.
Ventilatoren dus. We hebben er op zowat alle plekken van belang aan boord. Kooien, kombuis, zithoek, kaartentafel.
Vandaag hebben we er nog een stuk of wat bijgekocht die ambulant inzetbaar zijn. Zelfs een dubbele, twee persoons, zeg maar. Zo wordt het leven aan boord toch wat draaglijker.
Want we zijn weer terug in Sorong voor de broodnodige boodschappen. Diesel, benzine, gas, water, groenten, fruit en andere producten uit de supermarkt.
Toch ook nog even de ventilator van de motor vervangen. Die blijken we bij Ian van International Mandiri gewoon te kunnen kopen. Daarna dralen we niet langer. Morgen willen we alweer verder.


Homestay op Pulau Friwen. 



Maar eerst nog wat over Pulau Friwen, waar we hiervoor enkele dagen vertoefden. We onthouden vooral het prachtige snorkelen en één angstige ervaring.
We lazen van een bijzondere spot om te snorkelen, pal tegenover onze ankerplek. Op een windstille dag, wij daarheen. Er stond veel stroming, dat zagen we zo. Met de dinghy op sleeptouw geen probleem. Ik spring in het water mét dinghy, Tony zit er nog in. Als hij duikt en niet onmiddellijk de bijboot vastgrijpt, ben ik inclusief bijboot al een eind weggedreven. Hij zwemt de tong uit zijn lijf om bij me te raken. Ik wist van niks.
Wijze les : bij stroming steeds samen inspringen en meteen allebei Jak vastpakken .
De prachtige onder water wereld verdrong het incident al snel naar de achtergrond.


Op wandel op Friwen.

Details

Created: 02 November 2024

Positie :  Grote Baai ZW. Pulau Gam, 00°30,46 Z / 130°33,63 O 


Op ontdekking in de baai.

In de Grote Baai, weet je nog, we zouden erheen varen voor een iets-beter-dan-slecht internet om betalingen te kunnen doen, woont er een elegant monster. Nee, geen krokodil, tenminste die zagen we niet. Onder één van de rotsige rifblokken, aan de zijkant van de uitgang, huist er een wobbegong (die naam kreeg hij van de Aboriginals). Onze Portugese zeilvriend wist ervan en na wat zoeken vonden we de wobbegong thuis. Wij noemen hem “gevlekte bakerhaai”, immers hij is een haai. Zijn kop ziet eruit als een uit de kluiten gewassen tapijtje, compleet met franjes, vandaar ook tapijthaai. Hij is zo goed gevlekt, gecamoufleerd dat je moeite hebt hem op te sporen. Grote, ronde zijvinnen en een staart met een soort kwasten bovenop, vervolledigen zijn plaatje. Een mooi monster en best wel elegant als je het geluk hebt hem te zien zwemmen. Hij kan wel drie meter worden, ligt de ganse dag verstopt onder een rots om pas 's avonds actief te worden.



De Wobbegong. Boven het gele visje de vijf kieuwspleten, links daarboven (met wit streepje) zijn oog, vooraan de brede zijvin. Zie de "franjes" aan zijn bek.
Zijn mooie staart ging  helaas niet op de foto. 



Deze Grote Baai van Zuid Pulau Gam , waar we twee keer moederziel alleen lagen, blijkt plots bijzonder populair te zijn.
We verbroederen hier nu al een paar dagen met 7 boten. Vooral Europeanen en één Braziliaan.
Met velen weet je meer dan alleen. We bezoeken een vleermuis grot, zoeken en vinden een erg lage doorvaart onder de kalkstenen rotsen. Je kan er net onderdoor, zonder je hoofd te stoten. In het afgesloten meertje, “hidden lagoon”, erachter kan je je absoluut niet verkoelen, het water is gewoon heet !
Nee, dan is gaan snorkelen op het prachtige rif leuker.

Naar "Hidden lagoon".

Nog meer pret, elke voormidddag bezoeken reuzenmanta's de baai. Ze komen hier eten. Snel zwemmend, net onder de oppervlakte, hun bek wijd open. Maar de beestjes laten zich niet makkelijk benaderen. Je ziet de zwarte vleugeltippen boven water, hoort visjes met veel geruis wegspringen, ziet de zwarte tapijten voortbewegen. Wist je : om te overleven bewegen ze in een perpetuum mobile, nooit stoppend altijd voortbewegend, nooit slapend tijdens hun 40 tot 80 jarige leven!

Goed administratief nieuws ook : onze facturen zijn voldaan. Met Wise, onze nieuwe online bank, is dat een fluitje van een cent. In Roepia, zonder hoge omwissel kosten.




Batcave.

Details

Created: 27 October 2024

Positie :  Grote Baai - Z.W. Pulau Gam :  00°30,46 Z / 130°33,63 


Zo ligt Jakker erbij in Yangelo.  Tony maakt drone foto's. 

De nacht bij de manta's was niet erg rustig, golfjes klotsten tegen de spiegel. Als de wind zou draaien en toeneemt, liggen we op open, woelig water. Geen prettige gedachte.
We vertrekken daarom meteen na onze ontmoeting met de grote, zwarte vissen met vleugels. Naar Yangelo.
Tijdens de overtocht pikken we het 4G signaal op van Arborek. Ik download het VRT nieuws en een aantal podcasts om later onze avonden te vullen.
Maar het afmeren in Yangelo valt tegen. Je moet er best met twee lange touwen vastmaken aan de mangroven wortels, zodat je in het midden van de inham ligt. Want de ankergrond is erg slecht en vooral diep.
Maar de wind staat dwars en het lukt ons niet. Vóór Tony één touw kan vastmaken, ligt Jakker al bijna op de kant. Gefrustreerde verwensingen klinken over het water. We varen zeven mijl terug naar een bekende grote baai. Verwerken ons falen.


Tony manipuleert met de touwen tot we goed liggen.


In Yangelo.

We pakten het duidelijk verkeerd aan want twee dagen later lukt het wel.
Die slechte ervaring slikken we als een lesje. Er zit duidelijk wat sleet op onze vaardigheden, na een jaar landrotten bestaan.
Maar nu liggen we hier bij het verlaten “Chinese resort” dat door de duikers in de wijde omgeving gebruikt wordt als rustplek tussen twee duiken.
We genieten met volle teugen van de vogels, de duizenden vissen, de mogelijkheid om te wandelen, het prachtige water even buiten de baai waar we elke dag snorkelen.




De drone uitproberen.

Een plaatselijke visser brengt ons een grote trevally – horsmakreel, hier gevangen. We zagen hem vlakbij bezig, de ganse dag. Voor ons is vissen verboden , voor hem niet?
Hoe kon hij vermoeden dat we wel een boost in onze eiwitvoorziening konden gebruiken?

Denk niet dat we hier niet meer werken. Het is ideaal om het onderwaterschip nog een keer af te steken, er is geen krokodil, zegt men ons. Ik stik nieuwe ritsen en een nieuw plastic venster in de buiskap. Toch als we ze na hard zwoegen naar beneden kunnen halen. Pikzwart en met pijnlijke vingers blijf ik zitten na mijn gevecht met dat groot gevaarte onder de stikmachine.
Maar het resultaat is pico bello.


Werken aan de buiskap.

Eén ding missen we echter: internet. Want, niet te geloven, er zijn alweer bijna twee maanden in Indonesië verstreken. En, alhoewel we een visum voor zes maanden bezitten, moeten we elke twee maanden opnieuw 180 € betalen en verlengen. Omdat we met het vliegtuig binnen kwamen dit keer, kan dat online door onze agent. Maar hoe bereiken we hem? We hebben geen Starlink, zoals nogal wat andere zeilers.
We proberen met onze Jak naar open water te varen. Daar kunnen we de 4G antenne zien. Pas rond 9 u komen de stralen erdoor. Het lukt ons warempel onze documenten te verzenden. Whatsapp werkt maar dat is ook het enige.
Terug aan boord trek ik mijn GSM, in een waterdichte tas, naar boven in de mast. Heel af en toe pikt die een signaal op en via hotspot kan Tony wat WA berichtjes verzenden. Onze visa zullen in orde komen, laat de agent ons weten. Maar de betaling die moeten we doen op een plek met beter internet. In de grote baai van een week geleden wellicht?






De trevally die de visser ons bracht.

Details

Created: 27 October 2024

Positie :  P. Yangelo  : 00°30,72 Z. / 130°27,23 O. 

Niks kan onze rust hier bij de waterval verstoren. 's Morgens staan we extra vroeg op om de vogels te horen. Melodieuze liedjes, deuntjes zo van een gsm afgekeken, eentje klinkt net als het dring-dring-geluid van een ouderwetse telefoon. Als het te heet wordt, reppen we ons met de dinghy naar de steiger op de rivier waar het pad naar de waterval begint.
Er klatert duidelijk meer water naar beneden dan vorig jaar. Het regent vaak en het komt echt met bakken naar beneden. Onze watervoorraad blijft daardoor goed op peil.
Eén mannetje van het dorp ver weg, wil ons gidsen naar de bekende weg. Hij wil vooral geld. Als we hem een T-shirt geven, is hij ook wel tevreden.



Meerdere avonden dampen mistig, pikzwart, zwaar bewolkt. De eerste avond echter krijgen we een heldere hemel cadeau. Tony merkt verwonderd op dat hij in het westen een laser straal waarneemt ?! Een laserstraal? Hier op het dichtbeboste eiland Batanta, zonder steden of bewoning van betekenis ? “Onmogelijk” : besluiten we allebei. Als we met de verrekijker aan het eind van de laserstraal een witte bol ontwaren, snappen we het. Dé komeet ! We zien de komeet van de eeuw. De naam kan ik niet herhalen, iets met een nummer en een Chinees woord.
Een “unieke, één keer in je leven ervaring” beleven we hier op deze toch al magische plek !

Maar we krassen weer op en varen in een paar uur 16 mijl verder naar wat wij “Manta spot” noemen.
Heel mooie omgeving met karst-eilandjes, strandjes en een kleine homestay. We ankeren op een flinke stroming van 2 knopen. Zes uur stromen we in de ene richting, zes uur draait Jakker de andere kant op.
Het is prachtig weer en we snorkelen op de mooie, intacte riffen met veel soft koraal, nemootjes en papegaai vissen.
De manta's bewaren we voor de volgende dag. Nadat ik in alle vroegte brood bakte (ik kan het nog), gaan we op weg. Het zicht is slecht. Veel klein, voedzaam spul in het water, daar eten manta's gulzig van.

Op precies dezelfde spot als vorig jaar laten ze zich nog steeds poetsen. Het is niet zo moeilijk ze te vinden. Exact hetzelfde vreemd rustige gevoel komt over me als ik de immens trage bewegingen van die enorme dieren zie. Het is alsof de wereld even stilstaat. Is het daardoor dat we steeds opnieuw naar die dieren worden toegetrokken?

 
Homestay bij de Manta's.

Details

Created: 17 October 2024

Positie : 00°47,71 Z 130°30,11 O , N.W. eiland Batanta, West Papua.
(We ontvangen wat moeizaam 4G via een antenne verder weg.)


Vóór we vertrekken naar de markt in Sorong.

Gebeurt dit echt? Haalt Tony het anker op en sta ik aan het roer om buiten te varen uit Tampa Garam? Weg uit die veilige maar bloedhete, totaal windstille poel waar we nu al meer dan een maand kleine en grote problemen trachten op te lossen?
Even lijkt alles vlot te gaan, maar dan hoor ik door Tony's koptelefoon de ankerlier “slippen”. We brachten immers, op aandringen van Karen, uit België headsets mee en hoeven nu niet meer te schreeuwen naar elkaar. Ik hoor de ankerlier slippen via de koptelefoon. Dit betekent : de ketting komt helemaal niet omhoog.
Laat het niet waar zijn !
Tientallen minuten later is daar toch het modderige anker...maar de gypsy (het wielsysteem om elke schakel te grijpen en zo de ketting naar boven te brengen) slipt over de as. Die “kettingschijf” moet vervangen worden en wel nu, anders kunnen we niet ankeren op een volgende plek.
We nemen de hondenpoot, zo noemen de Amerikanen een ingang met twee scherpe bochten na mekaar, en ankeren opnieuw net buiten de haven. Geen denken aan dat we terug de haven zouden binnen varen.

Aan Tony's gezicht zie ik dat hij liever hier en nu in het water zou springen en keihard weg zwemmen. Verwensingen hoor ik extra luid via de headset. Waar zijn we weer mee bezig?
Rustig maar, maak je geen zorgen. Met veel tegenzin heeft hij de gypsy's op een kwartiertje verwisseld. Nu kunnen we alsnog vertrekken. Oef. De rust keert weer.
Er is geen wind en in ongeveer zeven uur motoren we naar Waterval Baai op Batanta eiland. Een favoriete plek van vorig jaar.
Sorong met de drukke straten, de overvolle markt, de Saga supermarkt, de taxi's van Maxim, het Indonesische Uber, we laten het voorlopig achter ons.

In mijn enthousiasme over ons vertrek, vergeet ik nog de rest van ons vervolgverhaal te vertellen. Het buitenlager en de schroef zaten in iets meer dan een uur op hun plek. Weer een sterk staaltje van wat de gouden handen van mijn kapitein allemaal kunnen toveren, zonder ook maar een schroefje te laten vallen.
Dat er iets niet goed zat met het ophalen van het anker wisten we. Wick hebben we gevraagd om een bepaald kromgebogen stuk, de kettingstopper, na te maken. Omdat de verroeste ketting dikker is, zet Tony de oude, iets ruimere kettingschijf terug op de lier. Dit had hij beter niet gedaan. Die gypsy slipt immers. Zie hierboven.

Het losmaken van de touwen, die Jakker bijna een jaar op de plek hielden, had ook wat voeten in de aarde. Vooral dat ene landvast dat ín de boom groeide, moesten we met alle macht los wrikken met een schroevendraaier. Wíj hadden dat touw daar zelf helemaal niet vastgemaakt trouwens.

Voorlopig is alle miserie vergeten en zijn we vrij, net als onze buren die, een paar dagen geleden al, het zwaard eindelijk helemaal in de kast van hun catamaran lieten zakken en meteen daarna vertrokken.
Iedereen tevreden. Voor even toch !

Details

Created: 07 October 2024

Positie : nog steeds Tampa Garam, Sorong, West-Papua, Indonesië.

Even een blik over het muurtje, bij de buren, waar net een nieuw schip is afgebouwd.

Wat doen jullie toch de ganse op die boot? Dé vraag die zowat iedereen zich stelt, hardop aan ons, of in zichzelf, daarbij niet-begrijpend hoofdschuddend.
Wel, we hebben zeker voorlopig nog geen vakantie, genieten niet van gouden stranden, azuurblauw water en niks doen.
Lees maar.

Even aanpikken met mijn vorige blogtekst : we staan op het punt het buitenlager op de schroefas, met een speciale tool, van die as af te duwen of te trekken, zoals je wil.
Tony verdwijnt onder water.
Het aanbrengen van de “trekker” op de schroefas verloopt volgens plan. Regelmatig duikt Tony achter de boot op, ik geef braaf aan wat hij nodig heeft. Maar bij het aandraaien van de schroefjes op de draadstangen waardoor hij het lager eruit kan duwen, wil het maar niet lukken. Eén onderdeel van het werktuig is te zwak en buigt gewoon krom, zo kan je geen kracht uitoefenen. Voorlopig stopt het hier.
Wat nu?
Gelukkig heeft mister Wick, de eigenaar van ons haventje, een werkplaats en kan hij het werktuig versterken.

Zo ziet een nieuw buitenlager eruit.

En hier moet het in passen. 

Hier is de hardnekkige boosdoener. 

Volgende dag, tweede poging. Zelfde scenario. Tony brengt het werkstuk aan, moeilijk onder water met moeren en schroefjes manipuleren, ze aandraaien en vooral niet laten vallen. Die dingetjes zijn allemaal zo klein. Bovendien is het zicht nauwelijks 1,5 m.
Hij vindt dat hij onder water vet moet aanbrengen op de draadstangen, zodanig dat alles “gesmeerd” loopt. Nadeel: nu zijn ook alle sleutels én zijn handen glibberig. Nog moeilijker om niks te laten ontglippen.
Maar plots komt hij enthousiast boven, mondstuk uit, brede smile. “Er komt beweging in de zaak !”.
Met goeie moed duikt hij weer onder. De ijzeren staven zijn erg lang en het draaien aan de schroeven onder water gaat moeizaam maar langzaam draait hij zo het lager eruit.
Spannende tientallen minuten later, een eeuwigheid, steekt hij triomfantelijk het kapotte stuk omhoog. Gelukt !
Meer dan een uur heeft de hele actie gekost.

Nee, het nieuwe lager gaat er nu niet meteen op. Dat willen we pas doen net voor we hier vertrekken. Anders zit er wellicht voor we het goed beseffen al zand en koraalpoeder in.

Een volgende duikfles , hamer, steekmes en flink veel kracht gebruikt Tony om dikke trossen oesters van de onderkant van de kiel te kappen en van de vreselijk aangegroeide ankerketting.
Ondertussen steek ik oesters en andere aangroei van de romp tot aan de aanzet van de kiel. Koppige beestjes die oesters. Je moet vaak een paar minuten kloppen en steken vooraleer ze zich gewonnen geven.

Ben je klaar voor nog meer klussen? Op een vroege ochtend zetten we het voorzeil, zonder noemenswaardige problemen. Dat mag ook een keer.
Maar het vervangen van oproltouw om het grootzeil ín de mast te draaien, dat is een ander paar mouwen.
Ik houd het kort. Om 5u30 beginnen we eraan. Eerste probleem: het grootzeil wil niet omlaag. We binden het zeil daarom hoog rond de mast. Maar op de giek klimmen, om daaraan te kunnen, lukt met stramme knieën, niet meer zoals vroeger. Tenslotte schuift toch de ganse rol uit de mast. Zodanig dat Tony in de kuip kan werken. Alles is gecorrodeerd, dus er dienen nieuwe gaten getapt, voor verzonken schroeven. Allemaal te technisch?
Tegen de middag zit de rol, met gloednieuw Dyneema oprol touw, opnieuw op zijn plek. Laten we hopen dat het grootzeil uitrollen in de toekomst vlotter zal gaan.
Klein detail : de neerhouder boom brak tijdens dit alles. Nog meer werk aan de winkel, euh, boot.


Zo zit de rol met het versleten touw in de mast. 

De rol met glanzend nieuw touw, helemaal van thuis meegebracht. 

Toch doen we ook nog wat anders dan enkel werken. Onze Belgische buren van de Skybird zijn gearriveerd. Hun boot lag hier drie maanden naast de onze, die er al tien maanden is. Meteen hun eerste avond eten we een bami goreng in het ”resort” en praten bij : het laatst zagen we hen in de Solomon eilanden. Nu klussen zij al even hard als wij. Tenminste als het kan, want gigantische stortbuien verstoren vaak 's namiddags onze plannen.

Eén van hun pechverhalen : een beschadigd steekzwaard, ze raakten de grond door een stommiteit, werd hier hersteld. Maar men werkte zonder mal en het profiel van het 3 à 4 m hoge zwaard klopt niet precies. Nu, na drie pogingen erin en er weer terug uit, met vereende krachten, ook Tony hijst mee vanop onze boot, zit het nog steeds niet op zijn plaats in de daartoe bestemde vorm in de bakboord drijver van hun catamaran. Stel je dat voor als de vormpjes die je als peuter, in daartoe bestemde gaatjes in een doosje, moest puzzelen.
Koop een boot en werk je dood.


Het zwaard erin ....


...halfweg zit het potvast. Normaal gezien mag je het zwaard helemaal niet meer zien. 


Met veel moeite er terug uit.

Details

Created: 26 September 2024

Positie : Tampa Garam, Sorong, West-Papua, Indonesië.  (00°50,33 Z, 131°14,39 O)


Zo ligt Jakker in Tampa Garam, op de eerste rij. 

De menselijke geest werkt op zijn zachtst uitgedrukt erg vreemd. Als je geruime tijd in een tropisch land verblijft, “vergeet” je gewoon dat je thuis in België echt zó miserabel, intriest, koud weer kan meemaken. Omgekeerd kan je je thuis niet voorstellen dat het in de tropen zó fucking, irritant heet is. Terwijl je toch echt wel goed weet dat je hier altijd plakkerig bent van het zweet, dat je haren constant nat zijn, dat je 's middags tot 3 uur niet hoeft te denken aan het minste werkje te verrichten, dat je duizelig, snel geïrriteerd, futloos, altijd dorstig bent en dat je hongergevoel lijkt te verdwijnen terwijl hoofdpijn altijd op de loer ligt.
Die tropische, harde werkelijkheid valt als een blok op mijn schouders, als we om 7 u, na 2 dagen en anderhalve nacht “reizen”, overladen met drie tassen bagage (60 kg), uit het luchthavengebouw in Sorong stappen.
Het is nog maar ochtend !


We brengen veel mee naar de boot.

Gelukkig is daar op één minuut rijden het Aston hotel waar we een kamer boekten voor 5 dagen. In de airco van de ontbijtzaal ril ik van de kou. Ook in de tropen moet je een trui bij de hand hebben.
We doen ons te goed aan croissants, toast, omelet, yoghurt en fruit want gelukkig maakt ook dat naast nasi, bami, vis, kip, aardappelen en traditionele dikke soep deel uit van het buffet.
De twee volgende dagen, vergeet die maar. Uitgeput als we zijn, slapen we de klok rond in, erg belangrijk, de comfortabele airco van onze kamer.


Een drankje op het 360° terras by night.

Dag drie, maandag inmiddels, moeten we toch echt eens naar ons huisje op het water! Eerst langs de ATM. In de grapari van Telkomsel kopen we een SIM kaart en data. Tijdens elk bezoek hier hebben de vriendelijke meisjes een uur werk om god-weet-welke informatie in te tikken op hun laptop. Nog een foto van ons terwijl we ons paspoort langs ons gezicht houden. Betalen! Klaar.



Als we het luik van Jakker openschuiven, verwelkomt ons meteen het bekende muffe bootgeurtje van alle boten over de hele wereld. Wij noemen het “een Trapper geurtje” naar onze boot van 30 jaar geleden.
Eens goed luchten doet wonderen. Binnen wachten ons geen verrassingen, toch niet op het eerste gezicht.
Jak, onze trouwe dinghy, nog steeds goed opgeblazen, moet eerst van dek. Zonder dit bootje, onze auto, komen we niet aan de kant.
Vervolgens poetsen we het groen-zwarte dek. Groen, ja, want het heeft hier de vorige vier weken bijna onafgebroken geregend. Een cadeau van de enorme typhoon Yagi die over Japan, Vietnam, Myanmar raasde. Vandaag stoppen we vroeg, snel uitgeput als we zijn door het werken in de hitte. Dat betert enigszins elke volgende dag.
Terwijl ik de zware reistassen, met heel veel onderdelen voor de boot, uitpak, zorgt Tony dat de elektriciteit het weer doet. Hij plaatst alle apparaten terug die samen met de laptops in de oven verstopt zaten om hen te beschermen tegen mogelijke blikseminslag.
Hij probeert de motor, die bij de eerste poging aanslaat en hangt de buitenboordmotor op Jak. Alle jerrycans die binnen gestouwd waren, kunnen terug aan dek. Onze Jakker ziet er weer leefbaar uit.
Relaxed achterover leunen, is er echter nog niet bij want...onder de vloerdelen is het boel. Minstens tien blikjes Shweppes zijn ontploft of gewoon leeggelopen, een donkerbruine rottende smurrie achterlatend. Over drie compartimenten heeft zich het goedje verspreid en bij de groenten-en fruitblikken zorgden opengebarsten fruitcocktail blikjes voor een nog grotere rotzooi. En wat dacht je? Voor kakkerlakken het paradijs. Dus toch. De enkelingen die overleefden pakken we meteen aan.
Op Jakker dansten blijkbaar niet de muizen op tafel bij onze afwezigheid !
Als ik kastjes ga controleren, tref ik her en der “gemalen koffie” aan, de strontjes van kakkerlakken. Ze hebben overal lopen zoeken

Maar andere dingen vragen onze aandacht. Om hier weg te raken moet het buitenlager van de schroefas hersteld. Weet je nog? De bron van alle kwaad. Daarom moet eerst de schroef weggenomen. Tony begint er met goede moed aan. Ondanks het feit dat de propeller één grote blok oesters en zeepokken is. Onder water werken, zelfs met scuba uitrusting, is moeilijk. Hij mag hier absoluut geen werktuig of schroefje laten vallen, in de modderige bodem vind je niks meer terug.
Met de speciale tools van Brunton's, de fabrikant van de Autoprop schroef, lukt het wonderwel.
De volgende drie dagen schuurt Tony de drie bladen alsof zijn leven ervan afhangt. Ook het binnenwerk van de lagers schuurt hij spiegelglad. Nieuwe bolletjes erin, alles precies aantrekken met de momentsleutel, nauwkeurig doorsmeren. Resultaat : een splinter nieuwe schroef...of toch bijna.


De pas bovengehaalde Autoprop schroef.


Nieuwe billetjes in het lager.


De verschillende bladen op precies de juiste spanning aantrekken met de momentsleutel.


De Autoprop is als nieuw.

Nu pas kunnen we met het verwijderen van het buitenlager beginnen. Daarvoor heeft Tony thuis, samen met schoonbroer Willy, een speciaal “duw-apparaat” gemaakt om door middel van twee stangen en aandraaien van bouten het lager naar buiten te “duwen”.
We leggen alles klaar, zoals bij een operatie. Ik krijg instructies over de volgorde van dingen die ik moet aangeven én over de acties die ik bij bepaalde problemen moet ondernemen.
Tony verdwijnt onder water. Ik neem mijn “werktuig-aangeef-positie” in.
Zal het ons lukken dat lager van de as af te trekken? 


Het werktuig dat Tony bedacht.

 
Zo ligt alles klaar voor de operatie.