JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 17 May 2023

Positie : Liapari – Vella Lavella – Salomonseilanden.

Ken je dat? Bovenaan je smartphone verschijnt een symbooltje als een “verboden te parkeren” bord, zo een rond bord met een streep er doorheen. Geen telefoon, geen internet, betekent dit.
Je kan zelfs geen noodoproep doen. Er is helemaal geen enkel signaal ! Vreemd. Dat zagen we hier nog nooit.
Twee dagen zien we dit symbool nu al. Dan begint eindelijk de “coconut radio” (zo noemen ze hier de “tam tam”) berichten te verspreiden.
Nee, er was geen cycloon, geen zware storm, geen overstroming maar er was wel een cargoschip in de haven van Noro dat doodgemoedereerd, met zijn zware anker, de dikke glasvezel kabel, die de helft van de Salomonseilanden voorziet van telefoon en internet; kapot trok. 40 % van de bevolking zit zonder verbinding met de buitenwereld nu. Kleine en grote eilanden zijn helemaal geïsoleerd. Heel erg. Terug naar het stenen tijdperk.
Wat betekent het voor ons?
De ATM in Gizo werkt niet meer. Binnen de kortste keren zullen we zonder geld zitten. Tenzij, tenzij de bank onze euro's  (?) of Nieuw-Zeelandse dollars wil ruilen. “Nee, “zegt Cynthia van het kantoor  hier in Liapari, “in Gizo zitten de bankbedienden werkloos thuis.”
Onze opgestarte procedure om een visum voor Indonesië te bekomen, wordt nu wel heel erg moeilijk verder te zetten. We werkten via Whatsapp met een Indonesische advocaat.
We moeten ook onze boot registreren voor Indonesië en via een, soms instabiel, interactief programma (Vessel Declaration System) tientallen pagina's invullen. Onmogelijk nu.
We kunnen ook niks meer opzoeken, ontvangen geen nieuws meer. Zijn bijna volledig geïsoleerd.

Bijna, want gelukkig hebben we nog onze Ham radio en pactor modem (bij onze laatste trip naar huis hersteld). Wij kunnen dus wel nog mails sturen. Zo heeft Karen onze Indonesische advocaat al kunnen waarschuwen.
Het enige probleem is dat die “onze” mails omwille van hun “vreemd” adres van This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. vaak in de SPAM terecht komen of tenminste gefronste wenkbrauwen opleveren bij de bestemmeling van die mails.
Maar kijk, we hebben toch succes en kunnen de meer dan 80 jaar oude vader van collega zeiler Jérôme in Frankrijk mailen.

Dit is de situatie. Blijkbaar zal het 3 tot 5 weken duren om het euvel te herstellen . Er moet een schip van Azië komen. Stom detail : ons visum verloopt op 6 juni. We wilden ook effectief binnen 2 weken hier vertrekken. Zal dat mogelijk zijn? Zullen we kunnen uitklaren ? Zullen we de nodige diesel kunnen kopen voor onze volgende trip met mogelijk weinig wind?
De volgende dagen gaan we op zoek naar antwoorden op al deze vragen. Je hoort ervan.

Details

Created: 06 May 2023

Positie : Liapari (07°56,72 Z / 156° 42,78 O).



Stralend blauwe hemel. Enkele donzige wolkjes spiegelen zich in het gladde water. Een briesje zo licht, bedoelt men dit met een “zuchtje” wind ?
Typisch Middellandse Zee-zomer-weer. Wij krijgen een te gek vakantiegevoel en varen, zeilen zelfs, naar Mbanbanga eiland waar je twee hotelletjes vindt. Want behalve zwemmen, snorkelen, duiken, luieren, hoort bij vakantie toch ook af en toe een etentje, een drankje, een cocktail. Pizza, crayfish (langousten), margarita voor mij, B52 voor captain Tony, het gaat er allemaal vlotjes in. En wat een decor.
Zes dagen duurt onze “vakantie” nu al en we krijgen er niet genoeg van. Kolombangara kijkt toe vanuit de verte en ziet dat het goed is.


Soms is dit ons leven. 


Ons favoriete visje.



Enig nadeel : aan boord wordt het smelt heet en dat bedoel ik letterlijk. De zon, die twaalf uur per dag ons dek teistert, en het badwaterwarme water (31°) waarin we dobberen, maken van de boot een sauna, geen greintje koelte te bespeuren. De ventilatoren draaien overuren, dag én nacht. Ik heb constant een zweetbaardje en ik kan je verzekeren dan is het écht warm. Toch proberen we ook een beetje te werken.
Ik hijs Tony op een vroege bewolkte ochtend in de mast voor algemeen nazicht van rigging en zalingen en voor reparatie van het deklicht. De Windex (windrichting aanwijzer) in de top van de mast krijgt, als altijd, zijn likje naaimachine olie smering.
Best al een tijd geleden die hele “in de mast hijs toestand”, maar we kunnen het allebei nog.
Ook de Yamaha buitenboord motor moet nagekeken en het staartstuk krijgt nieuwe olie. Bij gebrek aan motorbank, houd ik de motor rechtop en functioneer zo als motor standaard. Heb ik nu promotie gemaakt?


Moeilijke job !


Olie in staartstuk vervangen. 


Als een aapje in de mast ! 

Onderhoud van de radio antenne voor mijn wekelijks praatje met ON7KO (Vlaamse vriend radio amateur).

Ook ons hoofd moet aan het werk. We lezen ons in over onze volgende bestemmingen Papoea Nieuw Guinea (PNG) en Indonesië. Moeilijk om post covid lees recente info te krijgen.
Ik schrijf een aantal mensen aan die kunnen helpen een visum voor Indonesië te bemachtigen. Zonder hulp (je moet o.a. een aanbevelingsbrief hebben van een sponsor ) lukt het je niet. Bovendien zijn de prijzen voor een visum door de regering pas onlangs serieus opgetrokken en de verschillende agenten en advocaten dienen, voor hun service, de meest uiteenlopende onkostennota's in. Het is echt oppassen geblazen voor oplichters en door de bomen zie je het bos vaak niet meer.
Pas uit Indonesië aangekomen collega zeilers Jérôme en Eric spuien info die we allemaal proberen op te slaan. Onze oren tuiten. Gegevens van betrouwbare, behulpzame Indonesiërs sturen ze ons via Whatsapp of Messenger. We kijken samen naar satellietkaarten op de smartphone, bestuderen ankerplekken, plaatsen waypoints.
Hoe raakten we veertig jaar geleden ook op onze bestemming, met enkel papieren kaarten en weinig info ter beschikking, vraag ik me af.
Ook wij zijn ondertussen tot de moderne zeilers gaan behoren, moet ik vaststellen. Al is Starlink nog een ver van ons bed show.

Onderweg naar Liapari krijgen we gezelschap.  

Indonesië is voor later. Eerst moeten we nog rond PNG. Vroeger al bekend als één van de “wildste” landen ter wereld, lees je nog steeds horror verhalen over PNG . We willen ze ook niet het voordeel van de twijfel gunnen, en het gewoon uitproberen zoals onze Duitse vrienden, dan ben je wellicht de klos.
De Solomonverhalen van één van onze vrienden over corrupte politiebeambten hier zijn beangstigend, reden om wenkbrauwen te fronsen en PNG is zeker nog erger.
Dus wat zullen we doen ? Waar is het inklaren veilig ?
Iedereen zegt : “Steden moet je vermijden, daar zitten de “rascals”, eilanden zijn veel veiliger.” Bougainville is het eerste eiland slechts een paar mijl ten noorden van de Salomonseilanden. Het hoort tot PNG maar streed een tiental jaar geleden een zware onafhankelijkheidsstrijd, een strijd met doden en gewonden en volledig vernielde steden. Zo veroverde het een zekere autonomie, de centrale regering trok zijn handen af van Bougainville waar nu Australiërs en Nieuw-Zeelanders een oogje in het zeil houden. Hoe zit het daar met de veiligheid voor één enkel buitenlands bootje dat er zich komt aanmelden?
Het minste wat je mag verwachten is dat ze je belagen met ontelbare beden om van alles en nog wat.
Ook Rabaul, samen met Kokopo vroeger immens populair bij zeilers, wordt afgeraden nu. Het is er allemaal erg veranderd sinds de vulkaan bijna de ganse stad verwoest heeft. Een inwoner (een ontmoeting op Lola Island leverde me zijn email adres op) van Rabaul mailde me dat. Waarom zou je eigenlijk hierheen komen, schrijft hij?
Waar zijn we aan begonnen? PNG heeft echt een erg slechte naam gekregen.

De beste tactiek ga ik hier, voor onze eigen veiligheid, niet uit de doeken doen.
Je leest later wel hoe we dit probleem aanpakten.


Bimini herstellen...


en waterdicht spuiten. 

Pizza eten met de mannen in Gizo hotel. 

Details

Created: 15 April 2023

Positie : back in Gizo town.


Het kleine gemeenschapshuisje van de familie in Baga = Bava = Mbaga 


Kastom versierd vanbinnen. 

Baga eiland.
_________________
Op naar Baga eiland nu. Ongeveer 18 mijl langsheen de kust van het grote Vella Lavella eiland richting noord vanuit Liapari, precies de richting waaruit een flauw windje waait. Je snapt het al, het wordt wéér motoren, tenminste als we over het traject geen dagen willen doen. Ons aantal motoruren gaat pijlsnel de hoogte in. Zeilers houden daar helemaal niet van maar we zullen eraan moeten wennen. Moesten we maar niet zo dicht bij de evenaar willen zeilen.

In het kanaal tussen de twee eilanden staat behoorlijk wat stroom. Een uitgestrekt rif met vervaarlijke branding golven dwingt ons tot een omweg. We beproeven de meest noordelijke pas bij Inia. Je kan er in een soort kommetje ankeren, maar de zwaai ruimte is wat krap. Naar de zuidelijke ingang bij Jirundu Islet dan maar. En als we ver genoeg doorvaren, peilen we eindelijk 14 m diepte, goed om te ankeren.
We kijken verwonderd rond op deze mooie plek omringd door eilandjes en mangroven, zien een paar rieten huisjes en meteen worden we al ondergedompeld in het eiland leven. Regi, zijn zus en neef, in hun kano op weg naar het rif, maken hun opwachting, heten ons welkom en vragen meteen of we sigaretten hebben. Visdraad en vishaken zijn ook ok. In ruil brengen ze later kokosnoten, elk gevuld met bijna een liter heerlijk kokoswater.
We spreken af voor een wandeling op hun eiland. Echt geen walk in the park. Als we bij Regi's ma aankomen, heb ik schrammen op mijn enkels en armen. Doorheen mangroven en modderpoeltjes (gelukkig was de krokodil niet thuis), klauterend over boomstammen, langsheen Regi's kopra drogerij, komen we terug bij ons startpunt.
De volgende dagen snorkelen we uren op de omringende prachtige riffen, steeds met Regi als gids. Een duikmasker heeft hij wel verdiend.


Op stap met Regi naar 


zijn mama.


Op de terugweg stookt hij zijn vuurtje onder de drogende kokosnoten nog even op. Boven rechts gluurt Tony 


binnen in de droogzolder.


De mudcrab smaakt toch niet zo lekker als de Noordzee krab. 


Dé sterren van het rif, de échte Nemo's, clown anemoon visjes. 



Vóór de volgende regendag zijn we alweer terug in Liapari waar Fransman Jérôme net is gearriveerd. Hij komt rechtstreeks uit Indonesië, kan er veel over vertellen en bezorgt ons miljoenen rupiahs !

Ilitona.
________________


De machtige uitgedoofde vulkaan op Kolombangara island. 

Voorlopig verkennen we de Western Province nog wat grondiger. Onze volgende bestemming : Kolombangara, de machtige uitgedoofde vulkaan, met zijn 1800 m één van de hoogste bergen van de Salomonseilanden. De rand van het vulkaaneiland, een perfect cirkel, kent ontelbare kleine en grote kreken. We varen binnen in Vovohe cove. Een dorpje, wat huisjes apart en Amiga de boot van Hilde, een Duitse collega.
In ons logboek heet deze inham voortaan “bloemenbaai”. Immers deze Goede Vrijdag bezoekt een stoet van kano's met kinderen van diverse leeftijden Jakker. Ze bedelven ons onder prachtige bloemen. Echte bruidsboeketten zijn erbij. De kinderen naderen eerst wat aarzelend, houden de bloemen achter hun rug en steken ze ons dan plots toe. Wachten dan een beetje af. De oudsten spreken Engels en vertellen me hun naam, hun leeftijd, waar ze wonen, wat ze zoal doen. In één bootje ligt in de voorpiek het kleine broertje te slapen, ze moeten duidelijk babysitten. Ik moet er niet aan denken dat het wankele bootje zou omkantelen.
Ze vertrekken allemaal met wat schoolschriften, potloden, snoepjes.




Let op de slapende baby in de boeg.

Als we het dorp bezoeken, wandelen we met gids William helemaal tot aan Blackett Strait aan de andere kant. Mike en Catherine (met baby Maril op haar heup),die ons ook vergezellen, zijn 14 en 12 jaar oud, kinderen van een leraar, ze zullen volgende week verhuizen naar Choiseul. Ilitona is een SDA dorp (Seventh Day Adventists) . Leraars blijven 4 jaar op dezelfde post en moeten dan elders gaan les geven. Het is een mooi opgeruimd dorp, prettig om rond te wandelen.
We praten nog wat met de verzamelde dames met kindjes op schoot, die wat kletsen in de schaduw van een huis.
Jammer, ik vergat de smartphone, helaas geen foto's van ons bezoek aan Ilitona. Maar de dames op het marktje in de naburige Ringhi Cove lieten zich graag fotograferen. 's Ochtends vroeg tuften we met onze Jak erheen, via de smalle mangroven rivier die de twee coves verbindt.


Ilitona.


Via het riviertje naar de markt in Ringhi Cove.


Waar Bridget en de andere dames wel met mij op de foto willen.

Maandag zorgt voor een verrassing. Onze siësta wordt bruut verstoord door een kreet “Tony – Jacky”. Surprise. Skybird, de Belgische catamaran kruist weer even ons pad. Twee gezellige avonden gegarandeerd.
Daarna vluchten we weer naar Gizo, er komt opnieuw een depressie aan. Het hemelwater is welkom, de wasmand is immers vol.


In Gizo bezoekt ons de zoveelste "woodcarver". Hij houdt duidelijk van betelnoot, getuige zijn rode mond en beschadigde tanden. 
Geen SDA'er want voor hen is betelnoot en ook alcohol en sigaretten verboden. 

Details

Created: 28 March 2023

Positie : Baga, Jirundu islet, 07°48,986 Z, 156°33,608 O .


Deze uitzichten word je nooit beu ! 

Tropische depressies.
_________________
Februari doet haar naam van slechtste lees natste maand, in de zuidwestelijke Pacific, alle eer aan. We worden over”donderd” door twee opeenvolgende, diepe depressies. Hieruit worden twee categorie 3-4 cyclonen geboren die erg tekeer gaan, vooral in Vanuatu. Die ongelukkigen worden ook nog eens geteisterd door een aardbeving van 6 op de Richter schaal.

Wij zien die twee systemen aankomen op Windy en zoeken beschutting vlakbij het restaurantje PT109 in Gizo (vernoemd naar de torpedoboot van JFK ). Dichter bij de huisjes nu, is het er veel drukker met kano's en motorbootjes. Mensen moeten naar de markt, kinderen naar school.
Behalve als het stortregent, dan houdt hier toch ook iedereen zich gedeisd.
En stortregenen doet het. Dagen aan één stuk. Water valt met bakken uit de lucht, de baai kleurt rood-bruin, karrevrachten rode aarde glijden van de hellingen naar beneden.
Wij ondergaan. Wat kan je anders doen?


Modderwater in de baai. 


Onze buren varen...


...naar huis.


In Gizo stad.

Na weer zo een regenperiode doemt plots een Belgische catamaran in onze baai op. Karine en Baudouin blijven maar een dagje, willen dapper tegen wind en regen naar het natuurreservaat op Choiseul maar nodigen ons toch eerst nog uit voor een etentje bij hun aan boord. Gezellig.
Wij hielpen ze dan ook uit de nood met een flinke dosis “anti-bacterie-groei-spul” voor in hun, met groene drab, gecontamineerde diesel tanks.

Ook onze Duitse en Zwitserse vrienden vertrekken, tussen de buien dagen door, op hun weg naar Papua Nieuw Guinea en verder.


Regenduiken.
___________
We blijven nog wat en boeken bij Dive Gizo twee mooie duiken voor de op vrijdag beloofde prachtige dag. De vroege ochtend was mooi, ja. De dag zelf kon moeilijk slechter. Het giet maar één keer, het houdt helemaal niet meer op. Het zicht is zo slecht dat de schipper van de “duikboot” op de tocht naar de duikplekken en terug bij een eilandje een stop moet inlassen. Hij weet niet meer hoe hij verder moet, even wachten dus tot hij door het dikke regengordijn toch even in de verte een glimp van een volgende eilandje kan ontwaren en zo onze vaarrichting kan bepalen.

Ok, je denkt : “Onder water is het toch nat, wat maakt de regen uit”, maar bij zulk somber weer is het licht beneden veel minder, heeft het rif minder kleur. Joe's wall valt daarom dan ook een beetje “in het water” !
Maar de duik op de Grumman F6F Hell Cat op zo een 9 m diepte is wel de moeite, al is het ook hier donkerder dan normaal. Tony is in zijn nopjes.
In de tropen kan je ook bibberen, dat ervaren we op de terugweg, zittend in de striemende regen en de felle, door onze snelle boot zelf veroorzaakte, wind.


Hellcat , cockpit richting staart . 


Cockpit Hellcat. 

Ongewenst bezoek.
_______________
We willen weg uit Gizo. We liggen hier al te lang en als op een ochtend blijkt dat een snoodaard Tony's bermuda, met geldbiljetten in de zakken, gepikt heeft, halen we ons anker op. Tuurlijk, eerst melding gaan doen bij de politie. Ze noteren de diefstal in hun dagboek en zeggen : “Sorry !”. Afgehandeld ?!

Toch even wat meer uitleg. We vragen onszelf nog steeds af hoe het heeft kunnen gebeuren. We sluiten s' nachts steeds alle luiken, vergrendelen de bakskisten, laten niks slingeren aan dek.
Maar in de achterkajuit, waar Tony soms slaapt (nu omdat hij een stuk van de nacht op was om “aan een goedkoop nacht tarief” satellietkaarten te downloaden) staat een klein ovaal venstertje open, er is muggengaas voor geplakt. Onze dief is met een kano komen aansluipen, heeft, rechtop staand in zijn kano het muggengaas kapot gescheurd, zo kon hij makkelijk Tony's broek, die in het kastje onder het raampje lag, meegrissen. Hoe heeft hij dat in het donker kunnen zien ? Was hij vroeger al eens op prospectie bij onze boot?
Dat er bijna 100 euro aan geldbriefjes los in staken, kon hij niet weten. Echt een geluksdag voor hem. Tony's reactie : “Ik hoop dat hij het spendeert aan spullen voor zijn familie en er geen bier, sigaretten of betelnoot voor koopt. “

Liapari.
______
Richting Liapari nog maar een keer. Blijkt, de eigenaar van één van de “covidboten” is terug aan boord. En hij heeft zin in een feestje. Eentje ter gelegenheid van de achtste verjaardag van zijn dochter, Behina. Haar mama Eunice is geboren in Munda, Brat adopteerde haar twee kinderen. Hij wil er een grote party voor al de mensen van de Liapari werf van maken. Wij en Amerikaan, Blacky, vertegenwoordigen het witte ras. Een echt buffet hebben de vrouwen bij mekaar gekookt. Vis, kip, rijst, groenten en fruit én een verjaardagstaart. Bier en muziek kunnen niet ontbreken.
Lang nadat wij naar huis voeren, horen we de muziek in de baai schallen. Voor ons is Liapari het party island, we vierden hier immers ook oud op nieuw !
Morgen willen we naar Baga eiland, hier noemen de mensen het Mbaga of Mbava !


Cynthia (secretaresse Liapari werf) , Eunice (mama), Jerry (broer), Brat(papa) en birthdaygirl Behina.


Rosie (weduwe van vroegere eigenaar werf) Blacky (Am. zeiler), ikke, Tony, Brat en Behina. 


Smullen. Let op de "island style plates" gemaakt van kokosbladeren. 


Buffet.




Dinghy uitstap bij zonsondergang op de "rivier" in Liapari. 

 

Details

Created: 27 February 2023

Positie : Gizo- Salomonseilanden.


Beautiful cabbage coral in front of Sanbis. 

Sanbis Resort.
In het zuidelijk halfrond is het zomer nu en in de Salomonseilanden betekent dat de tijd van de NW moesson. Maar er komen haast geen cyclonen voor en dat is de hoofdreden waarom we hierheen kwamen, de cycloongordel ten zuiden van 8°-10° zuiderbreedte, ontvluchten. De regelmatige, zware regenbuien, de NW wind en soms oncomfortabele zee deining moeten we er dan wel bij nemen.
Maar die deining valt nu even, voor een paar dagen, weg. Als de bliksem (!) varen we dus naar Sanbis Resort op Mbanbanga eiland, op slechts 3 mijl van Gizo, waar we nu eindelijk wél comfortabel kunnen ankeren.
We maken een leuke duik vóór het resort en genieten 's avonds van de lekkerste pizza van de Salomons. Australische Zwitser, Hans, leerde de lokale meisjes perfect hoe dat te doen.


Giant Barrel Sponge.


Sponge Fan, they can grow to heights of 1,5 m. 


Purple sea squirt on the small wreck in front of Sanbis. 

Toa Maru..
Eén regendag moeten we nog laten passeren, dan wordt het weer rustig en ons volgende duikdoel wordt de Toa Maru, het 133 m lange – 17,5 m brede, Japanse WO II scheepwrak. Als we, in vol duikornaat, met Jak toekomen op de duikplek, blijkt de boei, die de exacte positie aangeeft, verdwenen te zijn. Wat nu?
Geen nood daar komt, alsof we het zo afgesproken hadden, de duikboot van Dive Gizo aangescheurd. Acht Australische duikers hebben ze bij. Is het duiktoerisme dan toch weer aangetrokken?
Eén van de duikers maakt een touw vast aan het wrak, wij maken op onze beurt vast aan hun boot.
We doen een mooie eerste verkenningsduik op deze grote boot. Ze ligt op haar zij. Een volledig overzicht kan je niet krijgen, dan moet je te ver af zwemmen en het zicht is toch niet zó goed.
Het diepste deel, de achtersteven, bevindt zich op 35-38 m diepte. Daar kan je echt niet lang blijven of je moet één of meerder decompressiestops maken om het teveel aan stikstof toe te laten je lichaam weer te verlaten. Maar onze duikcomputer waarschuwt ons dat we de limiet naderen en we beginnen meteen te stijgen.
We zien de brug, die sinds de tsunami in 2007 is ingestort, het gat veroorzaakt door de vliegtuigbom, de cement zakjes die in het voorste ruim opgestapeld liggen. Zwemmen nog wat over de koraaltuin die bovenop het wrak groeit. Heel tevreden komen we boven. Maar dit smaakt naar meer.


Mount for a canon. 


You can see the hole the bomb made. 


A two men tank on its side.


Ammunition belts.


This is me ! 


Another tank. 

Rond 8 u de volgende dag kan je de Jak terugvinden, dobberend boven het wrak. Dit keer moeten we zelf een heel lang touw vastmaken aan één van de bolders op het schip. Zo gepiept. Nu zien we veel meer, de motor met de cilinders, de twee rupstanks die op hun zij voor een groot gat in de romp liggen, de honderden sake flessen, de munitie en munitie gordels, obussen. Alles is een beetje een warboel omdat de Toa Maru, na een paar dagen aangeschoten, halfgezonken rondzwalpen in Blacket Strait, hier strandde op het rif, op haar zij zakte, zodat de lading over elkaar heen viel.
Na 80 jaar is deze boot bijna mooier begroeid dan een rif, overal koraal, zacht en hard. Prachtig, al maakt die begroeiing het moeilijker de contouren van voorwerpen te herkennen.
Ook deze duik eindigen we op de bovenkant, eigenlijk de zijkant, van de boot op 11 m. Knappe tonsponzen en een schitterend rode anemoon is het laatste beeld dat we meenemen naar boven.
Als 's namiddags de wind aanwakkert en er alweer een flinke deining staat bij het wrak, zijn we blij met onze vroege duik.
Hier komen we nog terug.


Nice anemone. 

Heb je interesse gekregen in dit wrak, lees dan hier meer erover. Ga naar Description. De professionele foto's met een sterke lamp genomen, spreken ook meer tot de verbeelding.
Ook hier krijg je meer info.

Details

Created: 16 February 2023

Positie : Gizo.


De zon komt op over Liapari . Weer een dag van hard werken. 

Weet je nog? We kochten een nieuw dinghy in Nouméa. Een Highfield. Fier als een gieter scheurden we over het water. Nog steeds loven we deze bijboot in alle toonaarden. Vooral als er golven staan, het hard waait en het onaangenaam weer is, kunnen we ons plezier niet op. Onze Avon, weliswaar heel erg dapper tegen de wind tekeer gaand, kreeg al meteen bakken water over. Ontelbaar zijn de keren dat we kletsnat bij Jakker aankwamen, tevergeefs hadden we met diverse tactieken geprobeerd dit te vermijden.
Over onze Highfield niks dan lof dus. Maar hij is gemaakt van PVC, een materiaal dat niet zoals Hypalon goed tegen UV straling bestand is. Maar dan koop je toch gewoon een hoes, denk je wellicht. Akkoord, maar die hoes moet op maat gemaakt en dat kost dagen. Tijd die we toen niet hadden. Op de valreep konden we wel nog materiaal kopen om die klus zelf te klaren.

Dat hebben we lang genoeg voor ons uit geschoven. Nu moet het gebeuren. Eindelijk kunnen we, in Liapari, met de dinghy aan de kant om alles uit te meten. Er is ruimte om alle patronen op het stof te leggen, op de grond en een grote tafel om op te werken. Tenminste als het niet te hard waait of regent.
Makkelijk is deze job helemaal niet. Daarom bekijken we You tube filmpjes (vooral dat van SailRite “How to make dinghy chaps. ” en andere stap voor stap handleidingen.

Eerst moet er een perfect passend patroon getekend en uitgeknipt worden, precies zoals de definitieve hoes moet zijn met alle gaten voor handvaten, haakjes en ringetjes, waarvan er niet minder dan 23 zijn. Dat patroon maken we in plastiek, waarvan we gelukkig 10 m hebben kunnen scoren in Gizo. Elf delen knippen we om zo de ronding van ons bootje te kunnen volgen. Dagen zijn we hiermee bezig. We gaan allebei voor niet minder dan een professioneel resultaat. Veel te veel collega zeilers weten van ons project en we willen niet afgaan.


Patroon in plastiek.

Puzzelen om alles uit het stof te krijgen. (Let op het decor waarin wij kunnen werken !)


Alles aftekenen. 

Blijkt dat we in Nouméa wel erg zuinig waren met het aankopen van het canvas. Maar als we puzzelen kunnen we alle delen erop aftekenen. Vervolgens uitknippen en aan mekaar beginnen stikken. De op elkaar te stikken delen plakken we met tweezijdige plakband precies zoals de naad er moet komen, dan kunnen die delen onder de machine niet verschuiven.
Tussendoor controleren we telkens op Jak of alles nog goed zit. Dan knipt Tony de gaten uit. Eerst zo klein mogelijk. Later heel precies. Voor alle openingen tekent en knipt technisch onderlegde tekenaar Tony met lat en passer mooie afwerkingen in canvas, die ik er met dubbele stiksels op naai. Zo werken we deel na deel af. De cover wordt steeds groter, zwaarder, moeilijker onder de naaimachine door te schuiven. Maar het lukt. Zelfs door 5 lagen canvas maakt onze Zwitserse Elna mooie steekjes. Ik heb dan ook een dikke 120 naald en aangepast garen, allemaal ooit van thuis meegebracht.


Tony tekent en knipt al de oplegstukjes voor de 23 gaten. 

Stikken maar, tot je handen pijn doen van het manipuleren van de zware canvas.

O ja, vertelde ik al dat we telkens Jak een beetje plat laten, zodat later, als we de dinghy hard oppompen de hoes zeker past.
Elke dag opnieuw (als het weer goed is tenminste) een tochtje naar de kant, bootje iets plat laten, werken, passen, meten, na het werk terug oppompen.
Je moet er wat voor over hebben.
Maar eindelijk, Jaks jasje is klaar. Rest ons enkel nog het vastmaken. Dat zal met Velcro gebeuren. Het harde Velcro deel stik ik op plastiek stroken die Tony op de boot vastplakt. Het zachte Velcro stik ik op de cover.
Verdorie, we blijken niet genoeg Velcro te hebben en ook met PVC lijm moeten we zuinig zijn. Dus rekenen we, een paar frusterende uren lang, uit hoe we de Velcrostrookjes zullen verdelen op de boot en hoe ze correct zullen aansluiten op de cover. Komt allemaal mooi uit.

KLAAR en uiterst tevreden met het resultaat van ons teamwork.

Pikant detail : gisteren vond ik in mijn tas met naaigerief nog 12 m, over het hoofd geziene, Velcro ??? Toch nog goed ingekocht in Nouméa.
Tony blijft positief. De ganse bootlengte met Velcro doen, had veel te veel lijm verbruikt, lijm die we nu over hebben voor eventuele herstellingen.






In Liapari voorziet Pauline ons van fruit en groenten. Beroemd is ze om haar champignons.




We vinden zelfs nog tijd om rond het eiland te wandelen. 

Details

Created: 12 February 2023

Positie : Gizo town.


Buiten de drukte van Gizo. 


Hier is ook de car wash. 


Betelnut markt.

Terug in Gizo. Van de 14 zeemijlen Liapari – Gizo zeilden we er ganse vijf ! Zalig !
Er moeten weer boodschappen gedaan, onze visa verlengd, belkrediet gekocht, geld afgehaald.
Daarvoor is er slechts één plek ! Gizo stad.
Naar Solomon normen is het druk op de ankerplek. Op één dag tel ik zeven jachten !
Benjamin – Benzily, de vriendelijk immigraties ambtenaar, handelt de verlenging van onze visa (met liefst 4 maanden) in een uurtje af. Het kost ons 120 € per kop en we moeten voor een uitprint van de in te vullen formulieren op zoek naar een printer waarvan de toner nog niet “op” is. Die vinden we, na een mislukte poging elders, in het bedrijfje naast het post office.

Winkelen in Gizo.
We wagen ons opnieuw in talloze supermarktjes in het zogenaamde Chinatown, naast etenswaren op zoek naar zeldzame dingen als een agenda van 2023 (nergens te vinden), koelvloeistof voor de Volvo Penta motor (check), filters voor ons drinkwatersysteem(nergens te vinden) enz.
Een groter contrast met onze westerse hel verlichte, overzichtelijke, cleane supermarkten bestaat er niet.
Hier moet je heel wat overwinnen, even goed slikken, alvorens de donkere holen lees winkels binnen te durven stappen. Eerst je ogen aan de duisternis laten wennen en je neus aan de niet bepaald frisse geur, dan begint de verkenning. De voedingswaren beslaan slechts 1/4de van de ruimte in de winkeltjes waar je je kont niet kan draaien. Heel veel enorme 20 kg zakken rijst en bloem, de basisitems. Op straat zie je mensen met die enorme zakken zeulen. Zelfs jonge meisjes moeten mee aanpakken en alles naar de klaarliggende ferrybootjes brengen.

Ondertussen drijft de verstikkende, muffe geur van de meel- en rijstbeestjes, die ook wij ooit op de boot hadden, me bijna weer de winkel uit. Maar ik kijk verder rond. Koekjes van Fiji, snoep, olie, poedermelk, tonijn in blik, oploskoffie- en, nog populairder, cacaozakjes Milo, zijn er in overvloed.
Zo, dat is het ongeveer wat voeding betreft. Verder zijn er stapels plastieken dozen, emmers, visgerief, kleding, schrijfgerief, schriften, deodorants, dekzeilen. Overal exact dezelfde producten.
Grote uitzondering hierop vormt “Wing Sun”. Eigenaar Charlie heeft het goed bekeken. Zijn winkel is luchtiger, properder, heeft bredere gangpaden. Ik vertelde het al, hier kocht ik olijfolie en havermout! Hiij heeft (soms) mayonaise, kaas. Yachties hebben de weg naar zijn winkel snel gevonden.

Maar onze absolute favoriet is het cafeetje achter “the fuelstation”. De Amerikaanse eigenaar weet wat ons hartje begeert. Hij heeft een heuse koffiemachine aangekocht. Men serveert er zelfs cappuccino. Je kan er boter, room, chocolade (!) kopen en lekker diepvries gehakt en lamskoteletten. Helaas voorlopig geen koffiebonen.


Ingang van zo een donkere supermarkt. 


Schoolkinderen in Gizo. 


Ons favoriet cafeetje. 


Alles mooi geordend op de markt. 


Met overvolle bootjes snel naar huis voor het donker is. 

Inbraak in boot.
Terwijl we weg waren haalt de Gizo ankerplaats de krant. Zaterdagnacht werd er ingebroken op de Etap, Jasina, van onze vrienden, Regina en Matthias. Dieven slopen aan boord en konden door het niet gesloten luik naar binnen. Niks hoor je als je slaapt met oordopjes in en/of ventilatoren op je gericht. De dieven jatten een sat phone en een tablet met een schat aan persoonlijke bestanden.
Intussen hebben ze hun eigen telefoon teruggekocht van de helers. Zo gaat dat hier. Normaalste zaak.
De dief zit in de bak, zegt men. Voor de tablet wilde de heler, bij overhandiging, veel meer geld dan afgesproken. Toen werd een gefrustreerde Matthias zo woest, hij griste zijn eigen tablet vliegensvlug van tafel en ging er doodleuk mee vandoor.
Zij bekomen nu stilaan van het opgelopen trauma, hebben echter “die Nase voll” en willen binnenkort naar Palau.

Toa Maru
Op 5 mijl van Gizo ligt het eilandje Kololuka, bekend om het beroemde Japanse WO II schip dat zich, na een paar dagen, dodelijk getroffen rondzwalpen, aan de zeezijde van Kololuka neer vleide. De Toa Maru zit in de top 10 wrakken wereldwijd.
We laten het anker vallen en bezoeken de familie die op Kololuka woont. Ken, zijn “makkelijke” naam (ze hebben hier vaak twee namen) en zijn familie stammen van Kiribati. Men noemt ze hier Gilbertese. Ze behoren tot de landverhuizers uit de Gilbert eilanden - Kiribati van de jaren 60.  Omwille van onleefbaar geworden eilanden door ontbossing, mijning en zeeniveaustijging moesten ze die verlaten.
Ze verkopen zelf gevangen vis op de markt in Gizo. Leven een zeer eenvoudig bestaan, zoals de meeste mensen in de Salomonseilanden. Geen luxe, enkel het broodnodige.

Het zit ons niet mee. We moeten de duik naar de Toa Maru afbreken. Tony kan nog snel een kijkje nemen beneden, maar ik krijg mijn oren niet geklaard. Het defect aan Tony's duikuitrusting kunnen ze bij Dive Gizo perfect fiksen zodat we binnenkort een nieuwe poging willen wagen.

 
Kololuka eiland. 


Ken en zijn zoontje en neefje.

Details

Created: 06 January 2023

Positie : Gizo – Western Province (Salomonseilanden).


's Avonds verzamelt de jeugd zich rond onze boot. 

Pizza in Sanbis.
Op wind hoeven we in de Salomons in deze tijd van het jaar niet te hopen, dus moet onze Volvo Penta het werk maar doen. Hij brengt ons in een paar uur van Boboe Village over Blackett Strait via de pas in het rif bij Kennedy Island, richting Giso stad. Kennedy island, je weet wel, waar JFK al zwemmend, nota bene 's nachts, om minder kans te maken door de Japanners ontdekt te worden, met zijn 10 kompanen strandde nadat een Japans schip hun PT 109 ramde.
Je vaart dan langsheen Sanbis Resort (Pidgin voor Sand Beach) en daar zien we twee jachten geankerd. Zullen we ons geluk hier ook beproeven? Wat gezelschap zou leuk zijn. Al weten we dat het hier bij een beetje swell al onaangenaam wordt.
Voor we het beseffen zitten we 's avonds met een Zwitsers en een Duits koppel pizza te eten en pintjes te drinken. Hans, de Zwitserse eigenaar van dit (eens) prachtige resort, is blij met ons bezoek.
We snorkelen en duiken vlakbij op het mooie huisrif en het bijbehorende wrak van een vissersboot waaraan we, als dienst aan Hans, een touw met boei vastmaken om snorkelaars de plek te wijzen. Wij hebben tenslotte een duikfles van hem kunnen kopen om onze kapotte te vervangen.
Ook Kennedy eiland vereren we met een duikbezoek. Een drop off, op z'n mooist rond 10 m, is onze beloning.
Had ik al gezegd dat we bij al deze duiken geen pak nodig hebben. Je zou zo in je blootje kunnen duiken, zonder één minuut kou te voelen. Ongelooflijk. Op 20 m diepte is het gewoon 30°. Badwater temperatuur !




Sanbis Resort. 


Doopvont schelp, vlakbij Sanbis. 


Kennedy eiland. Zie je de typische groene (driehoek) marker. 

Anemoonvisjes kunnen agressief uit de hoek komen. 

Betelnoot in Gizo.
Maar er hangt slecht weer ten noorden van ons en de oceaangolven komen over het rif heen.
Op Jakker wordt het leven steeds moeilijker, ik voel een zweem van zeeziekte. Weg hier dus.
Drie mijl verder heb je Gizo stad, je hoeft de rode en groene markers maar te volgen en bent er in een half uur. We ankeren bij Logha eiland tegenover de stad. De luide muziek uit de discotheek hoor je hier amper.
In Gizo moeten we opnieuw op verkenning in de plaatselijke Chinese supermarktjes. Overal bieden ze ongeveer hetzelfde aan vooral grote zakken rijst, suiker, bloem maar dan plots vinden we warempel Nieuw-Zeelandse kaas, spaghetti en OLIJFOLIE !
We botsen op straat ook letterlijk op een ander zeilerskoppel. Agustin(Spanjaard) en Simone (Braziliaanse) varen onder Argentijnse vlag met hun Huaiqui (“broer” in het quechua ). Ze tonen ons meteen de weg naar het quasi onvindbaar kantoortje van immigraties. Goed om weten. We moeten hier binnenkort ons visum verlengen.
Gizo is nog één hotel rijk, het Gizo Hotel. Wij zijn er meer dan blij mee. Meren veilig af aan hun bewaakte steiger, gaan er af en toe lunchen en krijgen er antwoord op al onze vragen.
Tegenover het hotel is de inscheepkade voor vertrekkende schepen. We zien hoe tientallen mensen zich, 2 dagen lang, klaar maken om aan dek van een cargo schip, enkel beschermd door een zeil boven hun hoofd, de reis naar een ander eiland te maken. Potten en pannen, matrassen, beddengoed. Alles moet mee om aan dek van het cargo schip dagen en nachten “aangenaam” door te brengen. Moeilijk voor te stellen, niet? Wat een ontberingen moeten ze doorstaan om met kerst de familie te bezoeken.

In Gizo zie je ook weer honderden stalletjes, onder de typische kleurige paraplu's, waar je betelnoot en sigaretten per stuk kan kopen. Elk vrij plekje langs de straat is ingenomen.
Ik wil dat spul ook zelf wel eens proberen. Je stopt het in je mond met een stukje “boon”, om de smaak te verbeteren, zo willen ze het me allemaal tegelijk uitleggen, en dan kauwen en spugen maar want je produceert heel wat speeksel. Ik vind er niet veel aan. Het smaakt bitter, een beetje naar “tandarts” en je tanden verkleuren al snel oranje. Geen zorg, met tandpasta krijg je dat meteen weg. Niet zo als je dag in dag uit kauwt, je hele leven lang !

De stad ben je vlug beu. Wij zijn toe aan wat “changement de décor”, we halen dus het anker op en varen 14 mijl verder naar Liapari (op het eiland Vella Lavella) waarover we zoveel lazen toen we onze reis voorbereidden. Noël Hudson, de legendarische eigenaar van het “eiland – werf -marina” overleed in 2022, dat wisten we. Hoe alles er nu bij ligt ? Afwachten maar.


Een volgepakte boot op weg met veel passagiers onder het dekzeil. 



Ik koop één betelnoot. 


Naast de betelnoot, (die je eerst nog moet pellen) de boon die je erbij hoort te kauwen. 


Een lange rij voor de ATM. 

De baai van Liapari.
Liapari is prachtig. Een mooie baai omringd door minstens 8 eilandjes en een heel erg breed rif.
De tweede doorgang door het rif, er zijn er immers twee, is er met explosieven gemaakt, smal en de minste diepte is 2,8 m. Maar we raken er probleemloos doorheen. De rode en groene bakens tonen de weg. We ankeren in 17 m water ver van de kant. Daar is meer wind en vinden de vogeltjes ons niet zo snel, maken we onszelf wijs.

Op het terrein van de werf een mooi grasveld, netjes onderhouden. Wat huisjes van locals en drie guesthouses. Een steiger met een vijftal verlaten jachten. Maar ook een warboel van jewelste. Nieuwe en oude machines door elkaar. Dat hier ooit een grote werf was, dat is duidelijk. Sinds eigenaar en bezieler Noël stierf in februari, lijkt alles op een laag pitje te staan. De zakenpartner van Noël, Bodo, die alles nu runt heeft zich dit jaar hier nog niet vertoond, zegt men.
We ontmoeten Rose, de vrouw van Noël, die door haar jongere zus gezelschap wordt gehouden. De wasmachine, ook voor yachties, doet het nog. We wassen al onze covers voor de kussens in de salon. Zeker 8 jaar geleden. En, belangrijk, we kunnen douchen aan de kant. Zo sparen we water. Broodnodig, we hadden al een week geen regen van betekenis meer.
Als we gezelschap krijgen van jachten Seybourne, White Wings en Love, respectievelijk Aussies, een Italiaan en een Amerikaan van Hawaï, wordt het een leuk oudejaars feestje met hapjes, vis, pizza, drank en veel muziek. Rose, haar zus en vriendin, zorgen voor de lokale kleur.


Heel wat machines in Liapari. 


Tony oefent met de drone. 




Oud op nieuw ! 

Water in de kelder.
We denken nog even niet aan het werk dat ons morgen (volgend jaar) wacht.
De laatste dag van het jaar moest 2022 ons zo nodig nog een poets komen bakken. De zoutwaterpomp in de keuken gaat kapot, gevolg 10 liter zout water in de bilge, onder de vloerdelen. Alle blikvoeding, blikjes bier en cola ondergedompeld in zeewater. Geweldig, die beginnen echt binnen een paar uur te roesten. De wikkels zitten er nog wél omheen. Maar zelfs als dat niet het geval zou zijn, ben ik voorbereid. Ik schrijf al 12 jaar inhoud en houbaarheidsdatum met stift op pas aangekochte blikken, helemaal bedoeld voor toestanden als deze. Wat een ramp als je niet meer zou weten wat er ín de blikken zit !

Dit keer pompen we het water er met een handpomp uit. Gaat goed en terwijl Tony de Whale pomp tracht te herstellen met gebruikte onderdelen van weer een andere pomp, hij begint drie keer opnieuw, spoel ik alles met zoet water. Een bezigheidstherapie voor de ganse dag.
Wat doen jullie toch de ganse dag op die boot?
We durven voorzichtig hopen dat de pomp niet meer lekt en we dus in bepaalde situaties weer zeewater kunnen gebruiken (bv. bij het koken of afwassen) om zoet water te sparen.

Ik wil echt niet met een pessimistische noot eindigen, maar naar waarheid...de vogeltjes hebben ons weer gevonden, verdomme. We spannen een zeiltje over de bimini om die netjes te houden voor als we regen zouden opvangen.
Het dek en dat zeiltje zien er na een paar dagen smerig uit, zelfs als we de vogels geregeld wegjagen.

Dan toch die optimistische noot : snorkelend ontdekken we bijzonder mooi koraal, wandelen is leuk, de locals vriendelijk en Tony heeft zijn drone landing skills weer wat aangescherpt. Ooit wil hij opstijgen en landen vanaf het dek van Jakker. Moeilijk : voorstag, wanten en zeereling zijn lastige obstakels en het water vlakbij is dodelijk voor een drone !


Het prachtige rif bij Liapari. 


Vijf boten in de baai van Liapari.